Paardmakreel
| Paardmakreel IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2018) | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Paardmakreel | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Caranx hippos Linnaeus, 1766 | |||||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||||
|
Lijst
| |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Paardmakreel op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
De paardmakreel (Caranx hippos) is een straalvinnige vis uit de familie van de horsmakrelen (Carangidae) en behoort derhalve tot de orde van de baarsachtigen (Perciformes).
Anatomie
[bewerken | brontekst bewerken]De paardmakreel heeft een wat tapse, stompe kop en een dunne sikkelvormige staart op een smalle staartsteel, die geelachtig van kleur is. Vlak bij de rand van het kieuwdeksel bevindt zich een zwarte vlek. De vis kan tot 1 meter lang en 32 kg zwaar worden. De Paardmakreel is moeilijk te onderscheiden van Caranx latus. De laatste heeft echter een iets spitsere kop, en een helder gele staart.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Hun voedsel bestaat uit kleine visjes. Vooraf aan een aanval op een grote school vissen raken ze zeer opgewonden.
Leefomgeving
[bewerken | brontekst bewerken]De paardmakreel komt in zeewater en brak water voor. Volwassen exemplaren zwemmen vaak alleen en in dieper water en jonge exemplaren in scholen, dichter bij de kust. De vis prefereert een subtropisch klimaat en komt voor in de Grote, Atlantische en Indische Oceaan. Bovendien komt Caranx hippos voor in de Middellandse Zee. De soort leeft op dieptes tussen 1 en 350 meter.
Relatie tot de mens
[bewerken | brontekst bewerken]De paardmakreel is voor de beroepsvisserij van aanzienlijk belang, maar minder interessant voor zeehengelaars. De soort kan worden bezichtigd in voor een groot publiek toegankelijke aquaria.
Voor de mens is Caranx hippos potentieel gevaarlijk, omdat er vermeldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- Froese, R., D. Pauly. en redactie. 2005. FishBase. Elektronische publicatie. www.fishbase.org, versie 06/2005.
- David Burnie (2001). Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).