Israëlische nederzetting
Met de term Israëlische nederzetting bedoelt men meestal een vestiging voor Israëlische kolonisten in gebieden die door Israël werden bezet na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Deze nederzettingen bevinden zich op de bezette Westelijke Jordaanoever, in het door Israël wederrechtelijk geannexeerde Oost-Jeruzalem, op de op Syrië veroverde Golanhoogten. Tot 1979 respectievelijk 2005 waren er ook nederzettingen op het inmiddels aan Egypte teruggegeven schiereiland Sinaï en in de Gazastrook.
Locatie en soort nederzetting
Een nederzetting kan bestaan uit outposts, enkele primitieve wooncontainers, campers of caravans, zonder veel accommodatie, moderne intensieve landbouwbedrijven, tot en met goed geoutilleerde satellietsteden, met elkaar en met Israël verbonden door een parallel wegenstelsel, waar Palestijnen in principe geen toegang tot hebben. De overgrote meerderheid van de kolonisten zijn Joods. De zogenoemde outposts worden door Israël als illegaal beschouwd, ze worden dan ook regelmatig ontruimd.[1][2]
Sommige nederzettingen bevinden zich in clusters, zoals Goesj Etsion terwijl andere zijn gesitueerd rond Palestijnse dorpen en steden. Vaak bovenop een heuvel omdat vandaar de regio goed in de gaten gehouden kan worden.
Israël ordent de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever onder het bestuur van het informele district Judea en Samaria.
Anno 2006 doorgaan vele nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever nog altijd uitbreiding in verband met natuurlijke bevolkingsgroei. Met uitzondering van de charedische steden is de migratiestroom echter negatief. Hierbij wordt vaak de slechte veiligheidssituatie als reden opgegeven.
In 2007 werden plannen gepubliceerd om voor het eerst in jaren een nieuwe nederzetting te stichten in plaats van een legerkamp in het noordoosten van Samaria. Dezen stuitten op internationale tegenstand, onder andere van de Verenigde Staten.
Voor de Palestijnse Autoriteit was de verdere uitbreiding van Joodse nederzettingen een reden om geen vredesbesprekingen meer te voeren tussen 2008 en medio mei 2010. Deze onderhandelingen waren gestrand na de oorlog in Zuid-Libanon in 2008.
Status van de nederzettingen
Verschillende internationale organisaties zoals de Verenigde Naties en de meeste landen, inclusief landen die over het algemeen Israël steunen, bestempelen de nederzettingen als illegaal en een aantal VN-veiligheidsraadsresoluties (446, 452, 465, 471) hebben ze dan ook als zodanig bestempeld.[3] Volgens de Israëlische regering zijn de nederzettingen wel legaal: provisies die illegale nederzettingen in bezet gebied behandelen zouden niet opgaan voor de gebieden die Israël in 1967 veroverde omdat er geen legale soevereine macht in de gebieden zou hebben bestaan. Israël noemt de gebieden niet "bezet" maar "betwist".[4]
In 1995, vlak na de Oslo-akkoorden, woonden er in totaal 138.000 Joodse kolonisten in de Palestijnse gebieden (afgezien van Oost-Jeruzalem), in 2009 was dat verdubbeld tot 280.000. Het Rode Kruis schat het aantal in 2012 op 350.000. De schattingen voor de totale bevolking van de Westoever lopen uiteen van 2,5 tot 3,5 miljoen inwoners.
In het verleden is al vele malen door verschillende internationale autoriteiten, waaronder het Internationaal Gerechtshof en het Hoge Gerechtshof van Israël zelf, vastgesteld dat Israël wel degelijk bezetter van deze gebieden is. Artikel 49 van de Vierde Geneefse Conventie verbiedt de overbrenging van de eigen bevolking naar bezet gebied in het algemeen: het maakt hierbij geen verschil of dit onder dwang of uit vrije wil gebeurt. Het Internationale Rode Kruis (ICRC) heeft dit expliciet uitgesproken in haar commentaar op de Geneefse Conventies en concludeert dat de nederzettingen in strijd zijn met het Humanitair Oorlogsrecht.[5]
Nederzettingen
Zie ook
Externe links
- (en) peacenow.org.il, Israëlische nederzettingenmonitor
- (en) mfa.gov.il, standpunt Israëlische regering over nederzettingen
Bronnen
|