Naar inhoud springen

çavaria

Koppelingen toevoegen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Holebifederatie)
çavaria
Logo
Ontstaansdatum 1977
Hoofdkantoor Kammerstraat 22, 9000 Gent
Land Vlag van België België
Rechtspersoon vzw
Motto Opkomen voor gender- en seksuele diversiteit
Website www.cavaria.be

Çavaria is de Vlaamse belangenverdediger van LGBTI+ mensen en koepel van LGBTI+ organisaties. De organisatie komt op voor gender- en seksuele diversiteit in alle aspecten van het dagelijks leven. Ze streven naar een maatschappij zonder discriminatie of ongelijkheid waar LGBTI+ personen gelijke kansen en rechten hebben. Dit doen ze door te werken op het structurele niveau.[1]

Meer dan 135 verenigingen verspreid over Vlaanderen en Brussel zijn lid van çavaria en worden door de organisatie inhoudelijk en organisatorisch ondersteund. In elke provincie is er een regenbooghuis dat dient als provinciale koepel en ontmoetingsplaats:[2]

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Opkomst van het holebi-middenveld (1953 - 1977)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1953 stichtte Suzan Daniel de allereerste Belgische vereniging voor homoseksuele mensen in Brussel, Centre Culturel Belge - Cultuurcentrum België. Deze gebeurtenis wordt beschouwd als het startpunt van het Belgische LGBTI+ middenveld. [3]

In de jaren zestig werden de fundamenten verder gelegd voor de Vlaamse holebibeweging. Ze was nog vooral een zaak van mannen, een Antwerpse aangelegenheid en gefocust op ontmoeting en ontspanning. Tegen het einde van het decennium groeide de zichtbaarheid van homo's, lesbiennes en trans personen en groeide het besef dat homoseksualiteit geen ziekte of stoornis was.

In 1968 richtten een aantal homoseksuele mannen, waaronder Paul Rademakers, het Gesprekscentrum (later: Gespreks- en Onthaalcentrum) op in Antwerpen. Er werden vergaderingen georganiseerd voor homo's om te komen praten over hun moeilijkheden en voorlichtingsvergaderingen om in debat te treden met heteroseksuelen. Het centrum trok leden aan uit heel Vlaanderen en vormde de inspiratie voor gelijkaardige initiatieven in andere steden.

Zo startten in 1969, mede beïnvloed door Nederlandse studentenwerkgroepen, een Leuvense en een Gentse Studenten Werkgroep Homofilie. In tegenstelling tot oudere verenigingen, gebruikten zij expliciet het woord 'homofilie' in hun benaming. De nieuwe generatie die opstond vond duidelijk dat de tijd van verhullende benamingen, zoals Gesprekscentrum, voorbij was. De werkgroepen organiseerden succesvolle teach-ins, voordrachten en voerden pamflet-, dans- en kusacties op de universiteiten.[4]

Geïnspireerd door de Stonewall-rellen en de radicale Gay Liberation-beweging in de Verenigde Staten, kreeg in de jaren '70 ook de Vlaamse homobeweging een boost. Er ontstond een grotere diversiteit aan organisaties, die vaak van visie verschilden. Zo groeide uit de Gentse Studenten Werkgroep Homofilie bijvoorbeeld de militante en radicale actiegroep De Rooie Vlinder (1972-1981). Zij verzetten zich tegen het 'traditionele' idee dat homo's zich moesten integreren in een heterowereld en pleitten daarentegen voor de 'bevrijding' van de homo. Ze deden dit o.m. door sterk in te zetten op de ontwikkeling van een homocultuur en identiteit.[5] In Gent werd eind 1974 door Monica Cattoor Sappho opgericht. Dit was de allereerste autonome lesbische organisatie in Vlaanderen. Lesbische vrouwen waren actief in de homobeweging en in de feministische beweging, maar ervaarden in beide vaak discriminatie. Zo kregen lesbische vrouwen vaak een ondergeschikte rol toebedeeld in de overwegend 'mannelijke' homobeweging en moesten ze hard vechten om ernstig genomen te worden. Autonome lesbische groepen vormden de uitkomst.[6]

Naarmate er meer groepen kwamen, groeide de nood aan samenwerking. Op 6 december 1975 werd een Vlaamse koepel opgericht onder de naam Infoma. Dat stond voor informatie-(homofilie-)maatschappij. Niet iedereen was deze stap genegen. Het Antwerpse Gespreks- en Onthaalcentrum vreesde zijn autonomie kwijt te spelen, maar werd toch lid. Er traden nog negen andere groepen toe: de Gentse Studenten Werkgroep Homofilie, de Leuvense Studenten Werkgroep Homofilie, Sappho, de Aktiegroep Homofiele Jongeren (Antwerpen), het Gesprekscentrum (Brugge), de Brusselse Werkgroep Homofilie, het Gespreks- en Onthaalcentrum (Mechelen), de Oostendse Werkgroep Homofilie en de Limburgse Werkgroep Homofilie.

Rond dezelfde tijd ging ook een ander samenwerkingsverband van start onder leiding van priester Wilfried Lammens: de Federatie van Vlaamse Sjaloomgroepen. Deze federatie overkoepelde groepen uit Antwerpen, Gent, Kortrijk, Turnhout, Hasselt en Brussel die zich vooral richten op het geven van voorlichting aan priesters, leerkrachten en maatschappelijk werkers, zodat deze beter opvang zouden kunnen bieden aan homoseksuelen met problemen. Lammens' eigen organisatie, het Diensten- en Informatiecentrum Sjaloom, vormde hiervoor de de inspiratie.

Federatie Werkgroepen Homofilie (1977 - 1990)[bewerken | brontekst bewerken]

Op 26 maart 1977 fusioneerden Infoma en de Federatie van Vlaamse Sjaloomgroepen noodgedwongen en vormden ze de Federatie Werkgroepen Homofilie (FWH), de voorloper van het huidige çavaria. Dit was het gevolg van de subsidiëringspolitiek van de overheid. De toenmalige minister van Nederlandse Cultuur, Rika De Backer-Van Ocken (CVP), wilde immers maar één samenwerkingsverband subsidiëren als erkende organisatie voor Volksontwikkeling.

Met de kleine subsidie van 800.000 Belgische frank ging de FWH van start. Er werd een maatschappelijk assistent en een administratief medewerker aangeworven en onderkomen werd gevonden in het gebouw van het Gespreks- en Onthaalcentrum in de Dambruggestraat in Antwerpen. Jacky Boeykens werd voorzitter en Wilfried Lammens ondervoorzitter. Er werd gestart met de uitbouw van nationale werkgroepen en diensten, zoals een studiegroep, een juridische dienst en een jongerenwerking. Er kwamen ook zelfhulpgroepen, o.m. voor gehuwde homoseksuelen, ouders van homoseksuelen en homoseksuele priesters.[7]

In de jaren tachtig kreeg de homo- en lesbiennebeweging niet alleen te maken met de gevolgen van de economische crisis en de maatschappelijke verrechtsing, maar ook - en vooral - met de aidsepidemie, die de de homobeweging verscheurde en verzwakte. Doordat aids in de pers werd afgeschilderd als een homoziekte als het gevolg van losbandig gedrag, vreesde ze stigmatisering en een terugrol van de emancipatie. Er was daarom weinig animo om het voortouw te nemen in de aidshulpverlening en deze werd grotendeels uit handen gegeven. Samen met het ITG, richtte de Federatie wel een aparte organisatie op: de Stichting Aids Gezondheidszorg, met Peter Piot als voorzitter. Zij lanceerden o.a. de Aidstelefoon waar men terecht kon met vragen over aids en veilig vrijen. In 2001 zou de Stichting met 4 andere organisaties samensmelten tot het huidige Sensoa.

Minder mensen konden en wilden zich engageren en ook intern kreeg de Federatie te maken met crisissen. De koepel verenigde vanuit een pluralistische opstelling veel tegengestelde figuren: zowel links als rechts, gelovig en vrijzinnig. Omdat ze steeds eenduidig naar buiten wilde treden, werden standpunten vaak herleid tot weinigzeggende compromissen. Onder druk van o.a. hun jongerenwerking en de radicale actiegroep, het Roze Aktiefront (opvolger van De Rooie Vlinder) dat bekend was geworden voor hun acties tegen de kerk, het Vlaams Blok, het Zuid-Afrikaans apartheidsregime en hun spraakmakende scholenacties, startte de Federatie met een actienetwerk. Dit leidde echter tot wrijvingen met de oude garde die meer zag in het werken achter de schermen, opvangen van individuele holebi's en het beïnvloeden van de maatschappij via voorlichting.

In 1982 stapten het Antwerpse Gespreks- en Onthaalcentrum, het Gentse Gespreks- en Onthaalcentrum en de Leuvense Roze Drempel (de voormalige Leuvense Studenten Werkgroep Homofilie) uit de Federatie. Antwerpen vond dat de Federatie te links en te actiegerecht was geworden, terwijl Gent en Leuven vonden dat de Federatie te braaf was, dat liberalen en 'historische figuren' te veel macht hadden en dat het onthaal afgebouwd moest worden. Een daaropvolgende 'vernieuwingsoperatie' die het resultaat was van een buitengewone algemene vergadering en een crisisvergadering, liep op een sisser af. Toen in 1985 ook conflicten ontstonden tussen de medewerkers, was de puinhoop compleet. Het imago van de Federatie was sterk beschadigd, het secretariaat draaide vierkant en doordat de Vlaamse overheid besliste om de subsidies terug te schroeven, waren er ook geldproblemen. De Federatie verloor haar relevantie binnen de beweging. Pas aan het einde van de jaren '80, toen een nieuwe generatie aantrad, zou er een ommekeer komen.

Hoewel de homobeweging een moeilijke periode kende, kenden andere groepen een bloeiperiode. Transgender personen begonnen zich voor het eerst te organiseren en er ontstonden een heel aantal nieuwe jongerengroepen, zoals Flik Flak in Antwerpen en Verkeerd Geparkeerd in Gent. De jongerengroepen kozen voor een gemengde werking. Homo's en lesbiennes organiseerden samen succesvolle activiteiten en zorgden daarvoor voor een vernieuwende trendbreuk in de beweging.

Ook lesbische groepen kenden voorspoed. Verschillende nieuwe lesbische groepen werden opgericht en in 1983 ging de eerste Lesbiennedag door in Antwerpen, georganiseerd door Chatterbox, de Federatie en Atthis (de oudst nog bestaande lesbische vereniging in Vlaanderen). Dit was een reactie op de blijvende discriminatie die lesbiennes ervaarden op de Vrouwendagen, die sinds 1972 georganiseerd werden. Van 1986 tot 1995 nam het Lesbies Doe-Front de organisatie over en verhuisde het evenement naar Gent. Later zou de dag omgedoopt worden tot L-Day.[8]

Federatie Werkgroepen Homoseksualiteit (1990 - 2002)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1990 veranderde de organisatie haar naam symbolisch in Federatie Werkgroepen Homoseksualiteit (FWH).[9]

In de jaren negentig kende de holebibeweging een exponentiële groei. De koepelorganisatie evolueerde van een klein secretariaat naar een grotere organisatie met verschillende diensten. Zo werd in 1993 ZiZo-magazine gelanceerd met als initiële doel een gevoel van samenhorigheid binnen de homo- en lesbiennewereld creëren en meer zichtbaarheid geven aan holebi's in de media. In 1995 werd de Holebifoon (nu, Lumi) opgericht: een telefoondienst om antwoord te bieden aan de vraag naar informatie en opvang voor holebi’s en hun omgeving.

In 1995 stelde de Vlaamse regering voor het eerst een minister van Gelijke Kansen aan. Deze nam holebi's op als doelgroep en leverde inspanningen om een inspraakorgaan voor hen te erkennen. Pas in 1999, onder de paars-groene regering die zich profileerde op ethische thema's, sloeg de toenmalige minister Mieke Vogels (Agalev) hierin en werd de FWH erkend als officiële vertegenwoordiger van het holebi-middenveld.[10][11]

Het aantal nieuwe groepen en verenigingen bleef stijgen en ook op thematisch vlak kwam er een grote diversifiëring. Er werden groepen voor ouderen opgericht, sportverenigingen, groepen voor holebi's met een beperking, ...[11] Onvermijdelijk werd de afstand tussen de koepel en de lokale verenigingen daardoor groter. Om een betere ondersteuning van die verenigingen en een betere informatiedoorstroming van en naar die verenigingen te realiseren, werd er ingezet op verregaande regionalisering. In 2000 ontstonden de eerste ‘officiële’ regionale regenbooghuizen, in Antwerpen, Gent, Hasselt en Brussel.[10]

Holebifederatie (2002 - 2010)[bewerken | brontekst bewerken]

In 2002 veranderde de FWH haar naam naar de Holebifederatie. Eén jaar later werden de twee topeisen van de organisatie, de antidiscriminatiewet en de openstelling van het burgerlijk huwelijk, gerealiseerd.

In 2005 kwam er bij de Holebifederatie een belangrijke verandering. Transgender personen werden expliciet opgenomen als doelgroep in de statuten.

In 2009 werd de missie van de organisatie uitgebreid met het thema gender (naast het thema seksuele oriëntatie). Deze uitbreiding kwam er omdat niet enkel de seksuele geaardheid maar ook de genderrol holebi's in een maatschappelijk kwetsbare positie brengt. Dit jaar openden ook regenbooghuizen in Oostende en Leuven, waardoor er in elke provincie een regenbooghuis was.

çavaria (2010 - nu)[bewerken | brontekst bewerken]

In 2010 werd de Holebifederatie dan ook omgedoopt tot çavaria (met kleine letter) met als baseline 'opkomen voor holebi's en transgenders'. De naam bestaat uit de begrippen ‘ça va’ en ‘varia’ en sloot beter aan bij de geactualiseerde missie met een nadruk op welzijn en een brede kijk op seksuele oriëntatie, genderidentiteit, genderexpressie en seksekenmerken.[12]

In 2017 werd intersekse opgenomen als thema binnen de werking als expertisecentrum. Met de aansluiting in 2019 van Intersekse Vlaanderen neemt çavaria dit ook mee op als belangenorganisatie.[10]

Vandaag overkoepelt çavaria ongeveer 135 verenigingen in Vlaanderen en Brussel. Deze verenigingen tellen zo'n 1500 vrijwilligers en zo'n 8500 deelnemers. Daarnaast bereikt çavaria nog veel meer mensen via jaarlijkse evenementen, zoals Sparkle, hun awardshow en feest, en The Belgian Pride. Ze organiseren ook jaarlijkse trefdagen voor specifieke deeldoelgroepen en hun omgeving, zoals T-Day voor trans en non-binaire personen, B Curious voor bi+ personen en L-Week voor lesbische, biseksuele en trans vrouwen, queer en non-binaire personen.

Lumi[bewerken | brontekst bewerken]

Logo Lumi, 2024

Lumi werd in 1995 opgericht als telefoondienst onder de naam Holebifoon. Het initiatief komt er om een antwoord te bieden op de vraag naar informatie en opvang voor holebi’s en hun omgeving. De eerste statuten werden neergelegd op 4 april 1996. Van bij aanvang is Lumi een vrijwilligerswerking, ondersteund door stafleden.

Gaandeweg werd de dienstverlening uitgebreid met mail, en in 2007 met een chatlijn. De telefoondienst startte met een vaste lijn, en werd later een gratis 0800-nummer. In 2017 lanceerde Lumi een laagdrempelige, informatieve website (www.lumi.be).

Op 20 oktober 2018 veranderde Holebifoon van naam en werd Lumi. Ook de baseline werd aangepast. Holebifoon was er 'voor iedereen met vragen over holebiseksualiteit'. Lumi is er 'voor al je vragen over gender en seksuele voorkeur'. Met deze wijziging werd duidelijk gemaakt wat in de praktijk al lang het geval was: Lumi gaat over meer dan holebiseksualiteit en biedt naast ‘foon’ ook chat, mail en een uitgebreide website aan. [13][14][10]

Op 10 september 2019, op Werelddag Suïcidepreventie lanceerde Lumi samen het Transgender Infopunt en het VLESP - Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie nieuwe websites over psychisch welzijn bij holebi's en trans personen. Op www.lumi.be verscheen er naast de thematische informatie, ook op maat gemaakte informatie voor drie verschillende doelgroepen: LGBT+ personen, hun ouders en professionals.[14]

Doorheen de tijd namen verschillende bekende Vlamingen een rol op als ambassadeur van Lumi, waaronder Lieven Debrauwer, Roos Van Acker, Karolien Debecker en Fleur Pierets.[15][14][16]

KLIQ[bewerken | brontekst bewerken]

Logo KLIQ, 2024

Sinds 2002 wordt çavaria op projectmatige basis gesubsidieerd door het Vlaams Ministerie van Onderwijs. Oorspronkelijk werden vooral vormingen gegeven aan leerlingen en leerkrachten. Hiernaast werden in samenwerking met Wel Jong Niet Hetero educatief materiaal ontwikkeld en infovragen beantwoord.[17] Zo kwam de kleuterboekenreeks 'Lou' van Kathleen Amant tot stand in samenwerking met BOS+ en Clavis. Gaandeweg focuste de werking zich meer en meer op het onderwijssysteem: de rol van schooldirecties, leerkrachten, de lerarenopleiding, de CLB’s en pedagogische begeleidingsdiensten, uitgeverijen, etc.

Sporadisch werd ook ingegaan op vragen van andere sectoren die door sensibiliserende campagnes warm gemaakt waren om rond LGBTI+ inclusie te werken. Omdat de vraag van andere maatschappelijke sectoren çavaria's capaciteit echter oversteeg, werd 2014 KLIQ opgericht als aparte vzw met de ambitie om een werking en aanbod uit te bouwen voor verschillende sectoren en om hier financiële middelen voor te vinden.[10] Naast de onderwijssector, biedt KLIQ vandaag advies en vormingen aan professionals binnen diverse sectoren, zoals hulpverlening, werkvloer, politie, lokale besturen, etc.[18]

In 2021 ontving KLIQ door het Vlaams Ministerie van Cultuur, onder Jan Jambon (N-VA), erkenning als organisatie binnen het sociaal-cultureel volwassenenwerk.[19] Hierdoor verschoof de focus van de organisatie van werken met professionals naar werken met vrijwilligers.

Awards[bewerken | brontekst bewerken]

Van 1985 tot 2012 reikte de koepelorganisatie jaarlijks de Homofolieprijs en de Homofobieprijs uit. De homofolieprijs is een beloning of erkenning voor wie zich verdienstelijk heeft gemaakt in de strijd voor emancipatie van holebi en transgender personen. De tegenhanger is de homofobieprijs, voor wie zich onderscheidt door onverdraagzaamheid tegenover holebi en transgender personen.[20] [21]

In 2013 veranderde çavaria het concept van de prijzen. Er werden enkel nog positieve awards uitgereikt in verschillende categorieën: De Media Award voor wie het voorafgaande jaar LGBTI+ personen positief in beeld bracht, de Campaign Award voor een opmerkelijke LGBTI+ gerelateerde campagne en de Lifetime Achievement Award voor wie zich hun leven lang verdienstelijk heeft gemaakt voor de rechten en het welzijn van LGBTI+ personen.

In 2021 veranderde çavaria het concept een derde keer. Sindsdien presenteert de organisatie, naast de Lifetime Achievement Award, de Community Award voor de meest hartverwarmende activiteit van çavaria's lidverenigingen en de Diversity Award voor het meest LGBTI+ inclusieve initiatief van het jaar.[22]

Jaar Categorie Winnaar(s) Reden
2001 Homofolieprijs Scouts en Gidsen België Initiatiefnemers van het goedgekeurd non-discriminatievoorstel op de Europese Conferentie van Scouts en Gidsen als reactie op discriminatie t.a.v. homoseksuele jongens bij de Boy Scouts of America. [23]
Homofobieprijs Michel Verschueren, Anderlecht-manager Denigrerende uitspraken over holebiseksualiteit[23]
Raad van State Negatief advies op wetsontwerp legalisering homohuwelijk van federaal minister Onkelinx (PS)[23]
2002 Homofolieprijs ? ?
Homofobieprijs ? ?
2003 Homofolieprijs Frieda Van Wijck, VRT-journaliste Sprak zich in Terzake uit tegen hersteltherapieën voor homo's in de kerk. [21]
Homofobieprijs Christine Defraigne, MR-politica Wetsvoorstel dat medisch begeleide voortplanting enkel zou toestaan voor hetero-koppels met vruchtbaarheidsproblemen.[21]
2004 Homofolieprijs Fonds Suzan Daniel Voor hun blijvende inspanning om het holebiverleden in kaart te brengen.[24]
Homofobieprijs Thomas d'Hooghe, professor KUL Artikel tegen lesbisch ouderschap.[24]
2005 Homofolieprijs Alle politici die het adoptierecht voor holebi's goedkeurden In ontvangst genomen door indiener van het wetsvoorstel, Guy Swennen (s.pa).[25]
Homofobieprijs Gezinsbond Voor hun rol als "katalysator van de tegenkanting voor het adoptierecht door holebi's".[25]
2006 Homofolieprijs Saddie Choua, documentaire-maakster Documentaire over holebi's met migratie-achtergrond. Bracht de coming-out van haar lesbische zus, Zahra, en de reactie van het Marokkaanse gezin in beeld.[26]
Homofobieprijs Gerard Bodifée, wetenschapper Regelmatige homofobe uitspraken[26]
2007 Homofolieprijs Het stadsbestuur van Mexico-stad Legalisering geregistreerd partnerschap voor holebi's.[27]
Homofobieprijs Het stadsbestuur van Vilnius Protest tegen Europese campagne voor gelijke kansen. [27]
2008 Homofolieprijs Vlaamse Sportfederatie Sensibiliseringscampagne over holebi's in de sport. [28]
Homofobieprijs Het Vaticaan Oppositievoering tegen een verklaring die oproept om homoseksualiteit wereldwijd uit het strafrecht te halen. [28]
2009 Homofolieprijs Onderzoekers van het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen Voor hun "niet-aflatend en baanbrekend werk in de strijd tegen hiv en aids". In ontvangst genomen door professor Marie Laga, coördinator van aidsonderzoek.[29]
Homofobieprijs Ali Abdusalam Treki, Libische voorzitter van de AV van de VN Publieke toespraak tegen de wereldwijde decriminalisering van homoseksualiteit. [29]
2010 Homofolieprijs Stefano Giuliani Ontroerende getuigenis over coming-out van zoon in "So You Think You Can Dance" (VTM).[30]
Homofobieprijs André Léonard, aartsbisschop Haatdragende uitspraken over holebi-ouders en hiv-positieve homo's.[30]
2011 Homofolieprijs KV Mechelen, Racing Mechelen, Stad Mechelen en Hattrick vzw[31] Campagne tegen homofobie in het voetbal: "Homofobie? Geen bal aan!"
Homofobieprijs Alle plegers van homofoob geweld[31]
2012 Campaign Award Sint-Martinusschool in Sint-Jans-Molenbeek Project 'Ik en de Ander' dat seksuele geaardheid en genderidentiteit bespreekbaar maakt op school.[32]
Media Award Joepie, tijdschrift Septembernummer, getiteld 'Gay = okay', met bijzondere aandacht voor homoseksualiteit.[32]
Lifetime Achievement Award Griet De Cuypere, dokter en psychiater van het genderteam UZ Gent. Carrière die sinds 1985 toegewijd is aan transgender personen. Oprichtster van Departement Seksuologie en Genderproblematiek (UZ Gent) van waaruit het Genderteam later zou groeien.[32]
2013 Campaign Award Amnesty International Vlaanderen Campagne "Schrijf-ze-VASTdag", tegen geweld op holebi's en transgenders.[33]
Media Award "Het perfecte koppel", programma van Eén Aflevering waarin deelneemster Barbara haar vriendin Saar ten huwelijk vroeg.[33]
Lifetime Achievement Award Patrick Reyntiens 25 jaar-lange inzet voor seropositieve mensen en lang een van de enigen die er openlijk over getuigde. Hij droeg bij tot het ontstaan van Sensoa, waar hij nadien medewerker was.[33]
2014 Campaign Award Johan Bonny, Antwerpse bisschop Open pleidooi naar collega-bisschoppen voor aanvaarding van homoseksualiteit in de Kerk.[34]
Media Award Klasse.be, tijdschrift Eerstelijnsdossier over het holebi- en transgenderthema.[34]
Lifetime Achievement Award Will Ferdy, zanger Eerste bekende Vlaming die openlijk sprak over zijn seksuele geaardheid.[34]
2015 Campaign Award Petra De Sutter, Groen-politica Voor haar werk in de goedkeuring van de transgenderresolutie van de Raad van Europa.[35]
Media Award Productiehuizen achter 'Safety First: The Movie' Waarheidsgetrouwe en gelaagde portrettering van een coming-outproces.[35]
Lifetime Achievement Award Anke Hintjens Drijvende kracht achter de openstelling van het huwelijk en de antidiscriminatiewet als woordvoerster en politiek medewerkster bij de Holebifederatie.[36]
2016 Lifetime Achievement Award Alle holebi en transgender personen, activisten en medestanders de voorbije 40 jaar Voor de gelegenheid van çavaria's 40e verjaardag. [37]
2017 Campaign Award Piet De Bruyn (N-VA), toen Algemeen Rapporteur voor de Rechten van LGBTI-Personen in de Raad van Europa Het eerste omvangrijke rapport dat de rechten van intersekse personen verdedigt.[38]
Media Award Ketnet Geïntegreerde en niet-problematiserende aanpak van diversiteit in programma's, zoals in 'De dokter Bea show'.[38]
Lifetime Achievement Award Deborah Lambillote Levenslange betrokkenheid en activisme. Ze speelde bijzondere rol bij de ontwikkeling van de Belgische transgenderwet. Ze overleed in 2016.[38]
2018 Campaign Award 11.11.11 Campagne '#Allemaal Mensen' voor een menselijk migratiebeleid.
Media Award VTM Nieuws Goede omgang met coming-out van journaliste Bo Van Spilbeeck
Lifetime Achievement Award Ulrike Lunacek, Oostenrijkse politica Eerste openlijk lesbische parlementslid in haar thuisland.
2019 Campaign Award POC* Pride door Behuman vzw en Zomerfabriek Verbinend, intersectioneel evenement voor LGBTQ+ mensen van kleur. Getrokken door Jaouad Alloul en Nyira Hens.
Media Award 'Het Transgender Boek' van Guy T'Sjoen, Joz Motmans en Ilse Degryse Boek met toegankelijke, deskundige, diverse en normdoorbrekende informatie voor trans personen.
Lifetime Achievement Award Fleur Pierets en Julian Boom Activistisch kunstproject waarmee ze wilden trouwen in alle 22 landen die het huwelijk openstelden voor koppels van hetzelfde geslacht. Na het vierde huwelijk stierf Julian aan kanker.
2020 Campaign Award Solidarity Action Brussels Betoging aan Poolse ambassade tegen 'LGBTI+ vrije zones'.[39]
Media Award Boekhandel Kartonnen Dozen 25-jarig bestaan van de enige LGBTI+ boekhandel in België.[39]
Lifetime Achievement Award Paul Rademakers Oprichter Antwerps Gesprekscentrum voor homo's (1968) en invloedrijk activist in jaren '60 en '70. Het was zijn 100e verjaardag.[39]
2021 Diversity Award De volksjury, podcast Podcastaflevering over de zaak van Ihsane Jarfi, de eerste officiële dode als gevolg van homohaat in België.[40]
Community Award Het Roze Huis, Casa Rosa, UniQue, Regenbooghuis Limburg Posteractie 'Zonder LGBTI+ haat straat' als reactie op anti-LGBTI+ stickers in Antwerpen.[40]
Lifetime Achievement Award Iedereen die steunde in de strijd van 40 jaar hiv/aids Uitgereikt aan: Helen Byarugaba (oprichter hiv/aids-zelfhulpgroep voor mensen met een migratie-achtergrond), Peter Piot (onderzoeker), Darryl Woods (kunstenaar die zichtbaarheid creërde), Marina Cloetens (verpleegkundige op een van de eerste hiv-afdelingen in België), Chris Lambrecht (oprichter van Sensoa en Aids Team (1987)[40]
2022 Diversity Award Transgender Infopunt Toegankelijke zorgbrochure voor trans personen in zes extra talen
Community Award RainbowAmbassadors Manifest met eisen voor LGBTI+ senioren in hulpverlening.
Lifetime Achievement Award Nancy en Hassan Jarfi Ouders van Ihsane Jarfi, streden sinds zijn dood tegen discriminatie en haat vanuit hun Stichting Ihsane Jarfi.[41]
2023 Diversity Award Stad Gent LGBTQIA+ personeelsbeleid
Community Award Regenbooghuis Limburg Kerstavond voor mensen in eenzaamheid.
Lifetime Achievement Award Fonds Suzan Daniel Blijvende inzet voor de archivering en documentatie van de Belgische LGBTI+ geschiedenis.[42]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Çavaria&oldid=67651139"