Abu Dhabi Golfkampioenschap 2011

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Abu Dhabi Golfkampioenschap
Officiële naam Abu Dhabi HSBC Golf Championship
Jaar 2011
Plaats Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Abu Dhabi
Golfbaan Abu Dhabi Golf Club
Par 72
Lengte 6934 m
Tour(s) Europese PGA Tour
Datum 20-23 januari
Prijzengeld $ 2.500.000
Titelhouder Vlag van Duitsland Martin Kaymer
Winnaar Vlag van Duitsland Martin Kaymer
Vorige: 2010     Volgende: 2012
Portaal  Portaalicoon   Golf

Het Abu Dhabi Golfkampioenschap 2011 - officieel het Abu Dhabi HSBC Golf Championship 2011 - was een golftoernooi, dat liep van 20 tot en met 23 januari 2011 en werd gespeeld op de Abu Dhabi Golf Club in Abu Dhabi. Het toernooi maakte deel uit van de Europese PGA Tour 2011. Het totale prijzengeld bedroeg € 2.500.000.

Titelhouder was Martin Kaymer.

Sheikh Sultan bin Tahnoon Al Nahyan, voorzitter van ADTA, nam in 2006 het initiatief om het toernooi op te richten en wil Abu Dhabi zo op de kaart zetten als bijzondere bestemming voor golfvakanties.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Martin Kaymer, winnaar 2008, 2010 en 2011
Charl Schwartzel, leider R1

Er deden deze 126 spelers mee, 97 van hen wonnen eerder een toernooi op de Europese Tour. Van de wereldranglijst zijn 14 van de top 30 aanwezig.
Het baanrecord is 62 (-10) en staat op naam van Henrik Stenson (2006).

Op de dag voor het toernooi speelde Matteo Manassero 18 holes als demonstratie voor de "Future Falcons", zoals de jeugdleden van de club genoemd worden.

Ronde 1[bewerken | brontekst bewerken]

Er werd gestart vanaf 07:20 uur. Na de ochtendronde was Pádraig Harrington de clubhouse leader met een score van -7. Alexander Norén volgde met -6, titelverdediger Martin Kaymer, die net als Phil Mickelson zijn 100ste toernooi op de Europese Tour speelde, maakte -5. Als hij in de top 7 eindigde werd hij nummer 2 op de wereldranglijst achter Lee Westwood, die niet in te halen was. Tiger Woods, die toen op de 2de plaats stond, zakte dan naar de 3de plaats.
Nicolas Colsaerts maakte 72, Maarten Lafeber kwam met 71 binnen.

Charl Schwartzel, die vorige week het Joburg Open won, stond 's middags al na 12 holes op -8. Dat werd ook zijn eindstand. Joost Luiten en Robert-Jan Derksen stonden beiden na vier holes op -2, Luiten speelde de rest in par, Derksen maakte in de laatste zeven holes zes bogeys en kwam op +4 binnen.

Ronde 2[bewerken | brontekst bewerken]

Padraig Harrison mocht niet starten. Hij werd achteraf gediskwalificeerd omdat hij tijdens de eerste ronde op green 7 een fout had gemaakt. Bij het terugplaatsen van zijn bal had hij per ongeluk met het weghalen van de marker de bal bewogen. Harrington dacht dat de bal geheel was teruggerold, maar vertraagde televisiebeelden toonden dat de bal op een andere plaats tot stilstand was gekomen. Harrington had hem terug moeten plaatsen. Dit verzuim leverde twee strafslagen op, dus Harrington had een verkeerde score ingevuld.
Martin Kaymer is aan de leiding gegaan. Drie slagen achter hem staat Charl Schwartzel op de tweede plaats. Joost Luiten en Nicolas Colsaerts delen de 11de plaats met zes anderen. Wegens slecht weer hebben enkele spelers ronde 2 niet kunnen afmaken.

Ronde 3[bewerken | brontekst bewerken]

Ronde 2 werd eerst afgerond, pas om 10:10 uur kon met ronde 3 worden gestart. Rory McIlroy maakte een ronde van -7 en steeg naar de tweede plaats, nog vier slagen achter Martin Kaymer, die aan de leiding bleef.
Paul Casey maakte een hole-in-one en won een driedaags verblijf in het vijfsterrenhotel Emirates Palace, dat aan het strand van Abu Dhabi ligt.

Ronde 4[bewerken | brontekst bewerken]

Retief Goosen evenaarde het toernooirecord van 64 en steeg naar de derde plaats die hij deelt met Graeme McDowell. Rory McIlroy bleef met -3 op de tweede plaats, Martin Kaymer won met een voorsprong van acht slagen voor de derde keer dit toernooi. In de hele week maakte hij 25 birdies en slechts één bogey.

Nicolas Colsaerts heeft een mooi toernooi achter de rug en is met -9 net buiten de top 10 geëindigd.
Joost Luiten heeft vier rondes onder par gespeeld en eindigde op -7, Maarten Lafeber eindigde op de 42ste plaats.

Naam R1 Stand R2 Totaal Stand R3 Totaal Stand R4 Totaal Stand
Vlag van Duitsland Martin Kaymer 67
-5
T5
65
-7
-12
1 88
-6
-18
1 66
-6
-24
1
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy 71
-1
T41
67
-5
-6
T7
65
-7
-13
2
69
-3
-16
2
Vlag van Zuid-Afrika Retief Goosen 70
-2
T23
71
-1
-3
T22
69
-3
-6
T15
64
-8
-14
T3
Vlag van Noord-Ierland Graeme McDowell 66
-6
T3
70
-2
-8
3
71
-1
-9
T6
67
-5
-14
T3
Vlag van Zuid-Afrika Charl Schwartzel 64
-8
1 71
-1
-9
2
71
-1
-10
T4
72
par
-10
T10
Vlag van België Nicolas Colsaerts 72
par
T62
67
-5
-5
T12
69
-3
- 8
T8
71
-1
-9
T11
Vlag van Nederland Joost Luiten 70
-2
T23
69
-3
-5
T12
71
-1
-6
T15
71
-1
-7
T22
Vlag van Nederland Maarten Lafeber 71
-1
T41
71
-1
-2
T38
72
par
-2
T48
70
-2
-4
T42
Vlag van Nederland Robert-Jan Derksen 76
+4
T105
71
-1
+3
MC
Vlag van Ierland Pádraig Harrington 65
-7
2
gediskwalificeerd

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Sponsoruitnodiging

Amateur

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]