Anne Van Lancker
| Anne Van Lancker | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Anne van Lancker, 2015
| ||||
| Algemeen | ||||
| Volledige naam | Anne Edward Marie Van Lancker | |||
| Geboren | Temse, 4 maart 1954 | |||
| Kieskring |  Oost-Vlaanderen
| |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Functie | Politica | |||
| Partij | SP / sp.a | |||
| Functies | ||||
| 1994 - 2009 | Europees Parlementslid[1] | |||
| 2000 - 2009 | Voorzitster SV / zij-kant | |||
| 2007 - 2011 | Gemeenteraadslid Gent | |||
| ||||
Anne Edward Marie Van Lancker[2] (Temse, 4 maart 1954) is een Belgische voormalige politica voor SP / sp.a.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Van Lancker studeerde onder andere aan het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren en studeerde arbeidssociologie aan de Katholieke Universiteit Leuven en sociaal recht aan de Vrije Universiteit Brussel. Ze was later assistent aan de faculteit sociologie van de Katholieke Universiteit Leuven. Ze woont al meer dan twintig jaar in Gent.
Voor haar intrede in de politiek was ze wetenschappelijk medewerkster bij het Hoger Instituut van de Arbeid en de faculteit sociale wetenschappen van de KU Leuven. Later werkte ze als stafmedewerkster bij SEVI, de studiedienst van de toenmalige SP. In 1989 werd ze adjunct-kabinetschef bij Roger De Wulf, Vlaamse minister van Tewerkstelling en Sociale Zaken. Een jaar later werd ze kabinetschef en in 1992 werd Van Lancker kabinetschef bij De Wulfs opvolgster Leona Detiège.
Tussen 1994 en 2009 pendelde Van Lancker tussen Gent en Europa. In juli 1994 stapte ze het Europees Parlement binnen. Van Lancker is een overtuigd voorstandster van de legalisering van abortus provocatus. Ze was de auteur van het zogenaamde "Rapport Van Lancker" over Seksuele en reproductieve gezondheid en rechten, dat op 3 juli 2002 met 280 stemmen voor, 240 tegen en 28 onthoudingen werd aangenomen in het Europees Parlement.[3] Ze zetelde in de 'commissie werkgelegenheid en sociale zaken' (onder andere rapporteur van de Bolkesteinrichtlijn over de vrijmaking van de diensten), de 'commissie rechten van de vrouw en de gelijke kansen', de 'commissie ontwikkelingssamenwerking'. Ze was eveneens voorzitster van de werkgroep reproductieve gezondheid, hiv/aids en ontwikkeling en maakte deel uit van de verbindingsgroep tussen de fractie en PES en zetelt in de delegatie met de ACP-landen.
Van Lancker was tevens lid van de Conventie van Europa, die zich boog zich over de toekomst van de Europese Unie. In juni 2003 presenteerde de Conventie het ontwerp van een Europese grondwet. Thema's die Van Lancker belangrijk acht zijn gelijkekansenbeleid, migratie, ontwikkelingssamenwerking, sociale labels, Tobintaks, armoede, sociaal overleg, gendergelijkheid en seksuele opvoeding. Ze werkte rond deze thema's in samenwerking met ngo's, vakbonden, vrouwen-, migranten-, gehandicapten-, mensenrechten- en milieuverenigingen. Bij de Europese verkiezingen van 2009 raakte Van Lancker niet meer verkozen. Ze kreeg een moeilijke derde plaats op de kieslijst van sp.a ten voordele van Kathleen Van Brempt, die de lijsttrekkersplaats kreeg. De media spraken van een verlies omdat Van Lancker bekendstond om een grondige dossierkennis.[4][5]
Ten slotte was ze ook voorzitster van de Socialistische Vrouwen en diens opvolger Zij-kant van 2000 tot 2009 en maakte ze deel uit van het sp.a-bestuur Oost-Vlaanderen en Gent. Eind 2011 werd ze genderexpert voor Oost-Europa en Centraal-Azië voor het Wereldbevolkingsfonds van de Verenigde Naties in Turkije. Ze gaf haar mandaat als gemeenteraadslid van Gent, dat ze vanaf 2007 uitoefende, op en stapte uit de actieve politiek.[6]
In 2020 werd ze voorzitster van armoedevereniging Decenniumdoelen.[7]
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Voorganger: Leona Detiège |
Voorzitster van SV / zij-kant 2000 - 2009 |
Opvolger: Inga Verhaert |
