Ariane Ascaride

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ariane Ascaride
Ariane Ascaride in 2015 op het Filmfestival van Cannes
Algemene informatie
Geboren 10 oktober 1954
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Werk
Jaren actief 1977-heden
Beroep Actrice
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Ariane Ascaride (Marseille, 10 oktober 1954) is een Franse actrice. Ze is de jongere zus van toneelregisseur Pierre Ascaride en van schrijver Gilles Ascaride, en is de actrice fétiche en de muze van haar echtgenoot Robert Guédiguian.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Ariane Ascaride gefotografeerd door de Studio Harcourt in 2008.

Toneelopleiding[bewerken | brontekst bewerken]

Ascaride kwam al op jonge leeftijd in contact met de wereld van het theater omdat ze dikwijls de amateurtoneelstukken bijwoonde waarin haar vader meespeelde. Ze ging sociologie studeren in Aix-en-Provence waar ze betrokken raakte bij de UNEF (L'Union nationale des étudiants de France). In dat milieu leerde ze haar toekomstige echtgenoot Robert Guédiguian kennen.

Hierna volgde ze in Parijs lessen bij bekende theaterregisseurs zoals Antoine Vitez et Marcel Bluwal aan het Conservatoire national d'art dramatique. Tijdens haar eerste jaren op de planken speelde ze voornamelijk in stukken die door haar broer Pierre geregisseerd werden. Daarna begon ze bijrolletjes te spelen in films zoals La Communion solennelle (René Féret, 1977) en Retour à Marseille (1980) van haar stadsgenoot René Allio.

Filmen met Robert Guédiguian[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 1980 zou ze meespelen in alle films van haar man, op een na. In 1980 vroeg hij haar de hoofdrol te vertolken in Dernier été, zijn eerste langspeelfilm. Het drama speelde zich af in het arbeidersmilieu en had de sociaal-economische neergang van L'Estaque als achtergrond. Samen met een vaste groep acteurs, bestaande uit onder meer Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan en Jacques Boudet, bouwde ze het Marseille-universum van de sociaal bewogen Guédiguian uit. Pas in 1995 oogstte À la vie, à la mort ! een eerste bescheiden commercieel succes. Haar energieke vertolking werd fel gewaardeerd door de filmcritici.

Doorbraak onder Guédiguian[bewerken | brontekst bewerken]

Haar definitieve doorbraak naar het grote publiek kwam twee jaar later met Marius et Jeannette (1997). Haar natuurlijke charme en lichtjes onbeschaamde houding, haar optimistisch en temperamentvol karakter, haar goed humeur en haar zacht Marseillaans accent gaven pit aan haar rol van alleenstaande moeder met twee kinderen. Ze bleef indringende rollen spelen in het werk van haar man: zo gaf ze in het drama La ville est tranquille (2000) gestalte aan een moedige maar hopeloze moeder die haar verslaafde tienerdochter en -moeder uiteindelijk een overdosis inspuit, en speelde ze in Marie-Jo et ses deux amours (2001) de besluiteloze vrouw die verscheurd wordt tussen haar man en haar minnaar. Pakkende vertolkingen volgden nog in onder meer het historische drama L'Armée du crime (2009) waarin ze de moeder vertolkte van een jonge verzetsstrijder die tijdens de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd wordt, en in het sociaal drama Les Neiges du Kilimandjaro waarin ze de echtgenote speelde van een ontslagen dokwerker-vakbondsman in Marseille.

Eenentwintigste eeuw: (ook) werken met andere cineasten[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf het einde van de jaren negentig begon Ascaride iets nadrukkelijker mee te spelen in films van andere cineasten. Zo speelde ze meermalen in films van haar stadsgenoten Jean-Henri Roger en Emmanuel Mouret. Ze verleende ook meerdere keren haar medewerking aan geëngageerde filmregisseurs zoals Dominique Cabrera en het duo Olivier Ducastel-Jacques Martineau. Vermeldenswaardig uit die periode is ook het gevoelige drama Brodeuses (2003), waarin ze, zeer sober voor haar doen, een haute-couture-borduurster vertolkte die een jong meisje verzoent met haar zwangerschap en haar smaak van borduur- en naaiwerk te pakken laat krijgen. Daniel Auteuil castte haar heel gepast in Marius (2013) en in Fanny (2013), een remake van de eerste twee luiken van Marcel Pagnols Marseilletrilogie.

Televisie en toneel[bewerken | brontekst bewerken]

Ariane Ascaride werkt ook regelmatig voor het kleine scherm. Gedurende gans haar filmcarrière bleef ze ook trouw aan haar eerste roeping: ze verschijnt nog steeds op de planken.

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Films[bewerken | brontekst bewerken]

Televisie(films)[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1982 - Mozart (Marcel Bluwal) (feuilleton)
  • 1982 - L'Apprentissage de la ville (Caroline Huppert)
  • 1990 - L'Ami Giono : Jofroi de la Maussan (Marcel Bluwal)
  • 1990 - L'Ami Giono : Onorato (Marcel Bluwal)
  • 1993 - Grossesse nerveuse (Denis Rabaglia)
  • 1997 - De mère inconnue (Emmanuelle Cuau)
  • 2000 - Retiens la nuit (Dominique Cabrera)
  • 2005 - Vénus et Apollon (1 aflevering van de televisieserie)
  • 2010 - George et Fanchette (Jean-Daniel Verhaeghe) (tweedelige televisiefilm)
  • 2010 - La femme qui pleure au chapeau rouge (Jean-Daniel Verhaeghe)
  • 2010 - Fracture (Alain Tasma)
  • 2011 - Les mauvais jours (Pascale Bailly)
  • 2011 - Roses à crédit (Amos Gitaï)
  • 2011 - Divorce et fiançailles (Olivier Peray)
  • 2013 - C'est pas de l'amour (Jérôme Cornuau)

(Televisie)regisseur[bewerken | brontekst bewerken]

Toneel[bewerken | brontekst bewerken]

Actrice[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1979 - Vingt minutes avec un ange - Anecdotes provinciales van Alexandre Vampilov, in een regie van Gabriel Garran
  • 1982 - La Segretaria, in een regie van Pierre Ascaride
  • 1982 - L'essuie-mains des pieds van Gil Ben Aych, in een regie van Pierre Ascaride
  • 1985 - Ma famille-revue van Eduardo De Filippo, in een regie van Pierre Ascaride
  • 1991 - Le Cimetière des éléphants van Jean-Paul Daumas, in een regie van Gilles Guillot
  • 199] - Papa van Serge Valletti, in een regie van Pierre Ascaride
  • 1995 - Les Putes van Aurelio Grimaldi, in een regie van Pierre Ascaride
  • 1995 - Un coin d'azur van Jean Bouchaud, in een regie van de auteur
  • 2000 - Le Grand Théâtre van Evelyne Pieiller, in een regie van Robert Guédiguian
  • 2003 - Mathilde van Véronique Olmi, in een regie van Didier Long
  • 2003 - Algérie, je t'écris
  • 2004 - Pour Bobby van Serge Valletti, in een regie van Michel Cerda
  • 2006 - Ariane Ascaride lit Serge Valletti
  • 2007 - La Maman bohême / Médée van Dario Fo en Franca Rame, in een regie van Didier Bezace
  • 2011 - L’Amour, la mort, les fringues van Nora et Delia Ephron, in een regie van Danièle Thompson
  • 2013-2014 - Le Dernier jour du jeûne van Simon Abkarian, in een regie van de auteur

Toneelregie[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2005 - Inutile de tuer son père, le monde s'en charge van (en met) Pierre Ascaride

Prijzen en nominaties[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen[bewerken | brontekst bewerken]

Nominaties[bewerken | brontekst bewerken]

César voor beste actrice[bewerken | brontekst bewerken]

César voor beste vrouwelijke bijrol[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ariane_Ascaride&oldid=67414169"