Gebruiker:Aliter/Nieuwe Testament
Het Nieuwe Testament is het tweede gedeelte van de Bijbel. Het beschrijft daden en woorden van Jezus die volgens het Nieuwe Testament de Messias (de Christus) en de stichter van het christendom is. Volgens het Evangelie heeft Christus aangegeven juist de bestaande godsdienst te willen hadhaven. Ook het overgrote deel van de historici is van mening dat Jezus als de stichter van het christendom kan worden gezien. Het overgrote deel van de historici is volgens mij van mening dat Jezus' bestaan nog niet is aangetoont. Verder staan de vroege geschiedenis van de eerste christelijke gemeenschappen en de leer en de prediking van de apostelen erin beschreven. Dit wekt de indruk dat de meeste boeken over Jezus gaan, en dat er ook nog een paar over bovengenoemde onderwerpen gaan. Het Nieuwe Testament vormt daarmee de voornaamste basis van het christelijk geloof. Iets kan maar één basis hebben. En de meeste onderdelen van het Christelijk geloof zijn gebaseerd op de beslissingen van de kerkvaders, en op die van latere autoriteiten. Binnen dat geloof wordt behalve de Bijbeltekst van het Oude Testament ook die van het Nieuwe Testament als het Woord van God beschouwd. We hebben het al over het Nieuwe Testament; omkeren.
Dit is te lang voor een inleiding.
Totstandkoming[bewerken | brontekst bewerken]
Het Nieuwe Testament bestaat uit 27 boeken die in de eerste eeuw na Christus zijn geschreven. Ik heb nog steeds liever geen koppeling met Bijbel, hier. Wat dachten jullie van een pagina Bijbelboeken? De taal waarin dit heeft plaatsgevonden is het Grieks, "Dit" slaat nu terug op "Nieuwe Testament", wat waarschijnlijk niet de bedoeling is. afgezien van het Matteüs-evangelie dat waarschijnlijk, naar de mededeling van een aantal kerkvaders, oorspronkelijk in het Hebreeuws is geschreven of anders in het Aramees en daarna naar het Grieks is vertaald. Te veel bepalingen; weglaten of opbreken. De thans beschikbare handschriften van het Nieuwe Testament zijn alle in de Griekse taal. Noemen voor die uitwijding over andere talen. De 27 boeken van het Nieuwe Testament zijn geschreven door verschillende auteurs, hebben een verschillende karakter, zijn taalkundig ook nogal verschillend en zijn vanuit diverse plaatsen en omstandigheden geschreven. Ongelijksoortige opsomming. Toch zijn er in deze 27 boeken ook weer gelijkluidende gedachten. het zin koppelen of niet koppelen. is een intrigerende vraag hoe juist deze 27 boeken uiteindelijk het Nieuwe Testament, met zoveel invloed in het christendom, zijn gaan vormen. Deze intrigerende vraag heeft niets met de vorige zin te maken. Het is ook geen intrigerende vraag, aangezien de vaststelling van de Nieuw-testamentaire canon, redelijk goed bekend is.
Het nieuwtestamentische Grieks, dat afwijkt van het klassieke Grieks, Koppelingen naar aparte pagina's over deze talen. wordt ook aangeduid als het Koinè-Grieks. Dit was het alledaagse Grieks dat toentertijd specificieker in een groot gebied specifieker, beter dan "onder andere". werd gesproken. Het gebied omvatte onder andere de oostelijke regio van het Romeinse Rijk, waar het Nieuwe Testament voor een gedeelte is ontstaan, en liep door tot in Noord-India. Hierdoor konden heel veel mensen in een taal die hun eigen was - het Grieks - bereikt worden. Er wordt hierboven niet gezegd dat de taal hun eigen was. Die twee stukken over het Grieks zouden bij elkaar moeten staan.
Over welke boeken in het Nieuwe Testament thuishoren, de zogeheten canon, zijn eeuwenlang veel discussies gevoerd, zij het dat dit niet met alle Nieuw-Testamentische boeken in dezelfde mate het geval was. Zo stond tegen het einde van de tweede eeuw een vrij groot gedeelte ervan reeds praktisch vast zoals bijvoorbeeld de evangeliën, de Handelingen van de Apostelen en de brieven van Paulus (voor een nadere uiteenzetting van het proces van de canonvorming zie het artikel canonvorming van het Nieuwe Testament). Eerste webwet: Als je verwijst is dat de koppeling. Dus geen "zie ook"-s. De huidige canon waar men Welke "men"? het tegenwoordig wereldwijd over eens is, Die "huidig" en "tegenwoordig" zijn ofwel een dubbelop, ofwel te refereren aan een hier niet genoemd punt. kreeg in 367 een officieel karakter in de paasbrief van Athanasius. In dat geval is die Paasbrief van Athanasius waarschijnlijk wel een pagina waard. Na die paasbrief was er vooral nog discussie over het Bijbelboek Openbaring. Deze paragraaf vertelt ons niet veel. Immers, het enige geschilpunt wat we nu kennen is iets over Openbaring. Wellicht kan er begonnen worden met meer over het probleem dat opgelost moest worden?
Betekenis[bewerken | brontekst bewerken]
Over de betekenis van het Nieuwe Testament wordt verschillend geoordeeld. Orthodoxe joden bijvoorbeeld verwerpen het Nieuwe Testament als schadelijk voor de ware leer. Niet gelovigen "Niet-gelovigen"; zocht iemand soms het woord "Atheisten"? of en belijders van een andere dan christelijke religie van niet-Christelijke religies zien in het Nieuwe Testament hooguit een menselijk boek met betekenis voor de wereldliteratuur. Rekenen we de Islamieten en de Mormonen hier onder de Christenen, de niet-Christenen, of de niet-gelovigen? Christenen zien, met de nodige variatie onderling, Waarom is die variatie nodig? in het Nieuwe Testament het 'Woord van God'. Behalve die Christenen die het als een menselijk leerboek beschouwen.
De reden waarom de tweede helft van de Bijbel het Nieuwe Testament wordt genoemd (het woord testament betekent 'verbond' of 'convenant') (Geen haakjes (ook al lijkt dat makkelijk (en is snel te doen)); als die nodig zijn staat de informatie op de verkeerde plaats.) is omdat er volgens het christelijk geloof sprake is van een nieuw verbond Herschrijven tot een logischere, taalkundig juistere, struktuur: God heeft door Jezus Christus een nieuw verbond gesloten met de mensheid. Door de dubbele punt heeft dit te veel scheiding van het voorgaande; het gaat hier nog steeds om wat geloofd wordt. Was het oude verbond uit het Oude Testament nog beperkt tot het volk van Israël, het Nieuw-Testamentische verbond het nieuw-verbondse verbond geldt voor iedereen die gelooft dat Jezus Christus de Messias, de Verlosser van de zonde, de duivel en de dood is. Er zijn vast niet veel mensen die geloven dat de Christus de duivel is, en ook nog eens de dood. Die geloofsbelijdenis kan beter op pagina's over het Christendom.
Volgens de opvatting en de uitleg van de kerk door de eeuwen heen is dit het hoofdthema van het Nieuwe Testament en daarmee van het christelijk geloof, namelijk dat Jezus Christus aan het kruis zijn leven heeft gegeven voor de zonden van de mensen en uit de dood is opgestaan en dat men als zondaar aan dit heilswerk van Jezus deel krijgt door het geloof in Hem hem. Dit is dubbelop, en het sluit niet goed aan op de zinssnede over de kerk. Volgens de belijdenis van de kerk der eeuwen WAT IS DAT? zijn de opstanding van Jezus uit de doden en het geloof in zijn heilswerk dan ook de twee grote kerngedachten van het Nieuwe Testament. Trippelop 'Moderne theologen' (niet te verwarren met 'hedendaagse theologen') trekken deze betekenis van het Nieuwe Testament op grond van het zogeheten historisch-kritisch Bijbelonderzoek echter in twijfel. Als dit is waar de paragraaf naar toe op weg was, dan kan er stevig in gesnoeid worden.
Inhoud[bewerken | brontekst bewerken]
De boeken van het Nieuwe Testament zijn in vier groepen in te delen: Of in vijf, of in drie, of in ... . Als er dan een specifieke reden is om vier groepen te gebruiken, dan moet je die ook noemen..
Evangeliën[bewerken | brontekst bewerken]
De evangeliën (Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes) geen haken zijn de eerste vier boeken nu komt er plotseling een volgorde om de hoek; zij geven elk een beschrijving van het leven van Jezus Christus zoals geboorte, onderwijs, wonderen, conflicten, kruisiging, sterven, dood en opstanding Deze opsomming voegt weinig toe, en wekt alleen maar de indruk dat elk van de evangeliën elk van deze onderwerpen behandelt.. Er is geen consensus over of (één of meerdere van) de evangeliën geschreven werden door directe ooggetuigen. Deze zin loopt niet.
De beschrijving van Johannes het evangelie of de persoon; koppeling naar dvp. wijkt qua stijl en opzet duidelijk af van de andere drie evangeliën die meer met elkaar gemeen hebben. In deze We hebben het juist over Johannes; de andere drie zijn hier "die" evangeliën ligt het accent op de beschrijving van daden en woorden van Jezus, reden waarom ze ook wel de synoptische evangeliën worden genoemd. Johannes daarentegen gaat dieper in op de duiding van de betekenis van Jezus' woorden en daden. Deze laatste alinea, beginnende bij die br die overbodig is, heeft een tekort aan leestekens.
Handelingen[bewerken | brontekst bewerken]
Het vijfde boek, de Handelingen, begint met de Hemelvaart van Jezus Christus, gevolgd door de beschrijving van de uitstorting van de Heilige Geest.
Hierna volgt een uiteenzetting van het ontstaan en de groei van de eerste christelijke gemeenschappen plus en al het wel en wee waarmee zij worden geconfronteerd. Dit is me allemaal wat te absoluut. Zijn er soms andere bronnen waaruit blijkt dat dit allemaal echt gebeurt is? De tweede helft en de eerste helft dan? is geheel gewijd aan de wederwaardigheden en de zendingsreizen van de apostel Paulus. Over het algemeen gaat men ervan uit dat dit boek geschreven is door Lukas, De koppeling is wel iets sterker dan een aanname. die mogelijk een leerling van Paulus was.
Daar het boek Handelingen begint met een beschijving van de eerste christelijke gemeente in Jeruzalem en eindigt met een beschrijving van de prediking van het evangelie door Paulus in Rome hebben sommigen in deze opbouw een program gezien: Dat doen die sommigen nog steeds. het evangelie gaat vanuit de beslotenheid van het joodse volk (gesymboliseerd door Jeruzalem) naar de heidenen Ik zou die Joden ook niet bepaald Christenen noemen. (gesymboliseerd door de wereldstad Rome), puntkomma met andere woorden het evangelie is er voor de joden én de niet-joden. We zijn wat weggeraakt van het "program".
Brieven[bewerken | brontekst bewerken]
De Brieven De volgende hoeveel boeken zijn dit? zijn door prominente christenen van het eerste uur (vooral Paulus) Geen haken. aan concrete personen of aan christelijke gemeenschappen geschreven en geven diverse uiteenzettingen van de christelijke geloofsleer en de praktische toepassing ervan.
Deze brieven kunnen op allerlei manieren nader worden gecategoriseerd; zo wordt onder andere de volgende genre-indeling gehanteerd:
- liederen, belijdenissen en doxologieën
- deugden- en zondenlijsten
- gezins- en ambtsverplichtingen
Dit is niet erg veelzeggend als we niet ook een paar andere manieren uit die "allerlei" noemen.
Openbaring[bewerken | brontekst bewerken]
Het laatste boek van het Nieuwe Testament, de Openbaring van Johannes, is overwegend apocalyptisch van aard en staat daardoor geheel op zichzelf. In vaak zinnebeeldige Dat is een interpretatie. taal wordt er een voorstelling gegeven van hoe het er aan het einde der tijden aan toe zal gaan. Dit is geen absolute waarheid.
Verhouding ten opzichte van het Oude Testament[bewerken | brontekst bewerken]
In het Nieuwe Testament wordt het Oude Testament vaak en op allerlei plaatsten geciteerd. Soms wordt teruggegrepen op de hebreeuwse teks; t soms op de tekst van de Sepuaginta; soms wordt het Oude Testament op een wat vrije wijze aangehaald. Noem expliciet dat aanhalingen in het Nieuwe Testament afwijken van wat in ons Oude Testament staat. Ik meen dat er ook geciteerd wordt uit niet-canonieke boeken. In iedergeval twee woorden zijn vele schrijvers van het Nieuwe Testament van oordeel dat ze gaan in het spoor van het Oude Testament. We kunnen de gedachten van die schrijvers niet lezen. Voorlas Vooral? de taal en de gedachtenrijkdom van de Septuaginta heeft grote invloed op de inhoud en verwerking van motieven in het Nieuwe Testament. Reeds in het eerste boek (Mattheus) Dit suggereert dat Mattheus op een of andere manier "eerder" is dan Lucas of Marcus. treft de onbevangen lezer talloze citaten uit het Oude Testament aan. De opnbevangen lezer kent het Oude Testament misschien niet eens. En waarom de lezer zo vrijmoedig moet zijn ontgaat me ook. Kennelijk wilde de schirjver schrijver van dit boek daarbij aanknopen. Onbewijsbare stelling.
Voor het christendom is het Oude Testament, het eerste gedeelte van de Bijbel, nog steeds geldig. Volgens de evangeliën heeft Jezus Christus zelf nadrukkelijk verklaard dat wat in het Oude Testament staat zijn geldigheid zal behouden totdat "alles wat zal moeten plaatsvinden zal hebben plaatsgevonden en dat hij niet was gekomen om de wetten en profetieën in het Oude Testament af te schaffen, maar om deze tot vervulling te brengen". Stichter van een nieuwe godsdienst of toch niet?
Christenen volgen echter in de regel niet alle bepalingen uit het Oude Testament meer na omdat zij geloven dat door het "verlossingswerk" van Jezus Christus bepaalde ge- en verboden hun geldigheid hebben verloren (bijvoorbeeld de spijswetten). Dat geloven de meeste Christenen helemaal niet. Dat is gewoon hun cultuur geworden. Maar dat is de verklaring die ervoor gegeven wordt. Met name in de Bijbelboeken Handelingen, de brieven van de apostel Paulus en de Brief aan de Hebreeën (deze is mogelijkerwijs ook van Paulus Is dat hier van belang?) komt deze kwestie aan bod. Anders formuleren.
Centrale begrippen[bewerken | brontekst bewerken]
Het Nieuwe Testament is geschreven door verschillende personen, vanuit verschillende omstandigheden en vanuit verschillend perspectief. Toch valt het op hoeveel centrale motieven er door de verschillende boeken lopen. Nee, dat valt helemaal niet op. Zelden roept iemand na een stukje in de bijbel lezen uit. "Goh, er lopen centrale motieven door de verschillende boeken. Deze motieven keren ook elke keer weer terug. Dubbelop. De Bijbelwetenschap vraagt aandacht voor dit opmerkelijke fenomeen. Nee, dat doet ze niet. In feite is kenmerkend voor een wetenschap dat ze geen aandacht vraagt, maar aandacht schenkt. Een belangrijk motief is het koninkrijk Gods. Ook zijn er andere centrale Belangrijk of centraal? motieven. Uiteraard, want het Koninkrijk Gods was "een" belangrijk motief. Bijvoorbeeld de plaats en betekenis van het geloof. Wat is de persoonsvorm van deze zin, die waarschijnlijk toch geen voorbeeld is. Het is van belang om na te gaan hoe deze begrippen zich in het Nieuwe Testament ontwikkelen en welke inhoud eraan gegeven wordt. Waarvoor is dat van belang?
Het Koninkrijk van God[bewerken | brontekst bewerken]
Reeds in het Oude Testament wordt gesproken over het Koninkrijk van God. In het Nieuwe Testament begint Johannes de Doper zijn prediking herformuleren zodat Johannes de Doper niet een van de auteurs lijkt. met de boodschap van de nabijheid van het Koninkrijk van God. Ook Jezus herhaalt deze boodschap. "Ook"? Wie herhalen deze boodschap dan nog meer? In de bergrede geeft Jezus een uitvoerige tekening van het koninkrijk van God. Ook bij de apostelen komt dit motief weer nadrukkelijk naar voren. Ja, en ... ? Waar gaat dit heen?
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dat idee van bronvermeldingen in Wikipedia staat me absoluut niet aan: Wikipedia bestaat uit de collectieve kennis van de bewerkers. Deze bronvermelding vereist het bevriezen van de pagina, om te voorkomen dat die ongeldig wordt.
Verwante literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Het kompas van het christendom: ontstaan en betekenis van een omstreden Bijbel, J. van Bruggen
[[Categorie:Bijbel]] [[Categorie:Nieuwe testament]] [[Categorie:Christendom]] [[Categorie:Katholieke Kerk]] Zijn er nog meer kerken dan alleen de katholieke?