Gebruiker:CWILK71/Henny Fokkens
Henny de la Baij-Fokkens was een Nederlandse Verzetsstrijdster in de Tweede Wereldoorlog.[1]
Verzet[bewerken | brontekst bewerken]
Fokkens was een van de 2.000 verzetsstrijders, waaronder 300 vrouwen, die betrokken waren bij Trouw, een van grootste illegale verzetskranten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als koerierster fietste ze op dinsdag, woensdag, vrijdag en zaterdag met illegaal materiaal de 70 kilometer lange route Oldebroek - Harderwijk - Zwolle. Het lukte haar telkens weer om post en ander materiaal over de zwaar bewaakte IJsselbrug bij Zwolle te smokkelen. Dat ze hier steeds in slaagde, werd door vele verzetscollega's als een topprestatie gezien. Ze vormde daardoor een belangrijke schakel tussen de noordelijke Trouw-groep en de Amsterdamse Trouw-groep.[2][1]
Over haar koerierswerk schreef ze een levendig verslag dat te vinden is in het oorlogsarchief van Trouw.[2]
https://www.academia.edu/18768870/De_illegaliteit_The_resistance_movement_in_Zwolle_during_WWII_in_Dutch_
1. Koerierster Henny Fokkens, IJsselbrug-smokkelaar[bewerken | brontekst bewerken]
Haar volledige naam is Henny de la Bay-Fokkens, blijkt uit een krantenbijlage uit 1968 waarin ze over soortgelijke ervaringen vertelt. Ze is de vaste koerierster op het traject Oldebroek-Harderwijk-Zwolle en fietst in de oorlog vier keer per week liefst 70 kilometer. Ze vervoert van alles: van boter tot post van provinciale verspreiders, van de illegale krant tot krantenkopij. Mocht een Duitser dit vinden, dan zou dat een directe arrestatie betekenen. Ze beschrijft één van die vele ritten:
“Het was koud en het regende en toen begon een mof op de brug ook nog te zeuren. “Wohin gehen Sie?” Ik draaide het oude verhaaltje van m’n zusje in het ziekenhuis weer af met een treurig gezicht. Hij schreeuwde: “Zo laat ’s avonds ga je niet op bezoek in het ziekenhuis. Je liegt!” Ik zei dat ik de hele dag werken moest en niet eerder kon. “Geht niet. Kommen Sie morgen zurück!”
“Ik was helemaal niet van plan om terug te gaan en in het gezicht van de haven te stranden, nadat je net 70 kilometer gefietst hebt, dus dacht ik aan de goede raad van de mof en lachte nog eens heel lief tegen hem. Het hielp meteen al. Toen zei ik heel zielig in wonderschoon Duits: “Ze is zo alleen, en als ik niet kom dan huilt ze. Sie hat heimweh!!”
“Dat was de klap op de vuurpijl. Hij kon het zich schijnbaar levendig voorstellen wat heimwee was en na nog een knipoogje mocht je doorgaan. Ik zei: “Ich, danke schön. Wat zal ze blij zijn!!” Nu, ze waren ook heel blij dat de post er weer was!! Maar ik ben geen moffenmeid hoor, al heb ik wel eens tegen dat tuig gelachen. Dat was voor de goede zaak. De sufferds lieten zich zomaar in de maling nemen waar ze zelf bijstonden.”
https://archive.ph/gxIvD#selection-657.7-695.426
Bronnen, noten en/of referenties
|