Gebruiker:Caribiana/Kladblok/Elaine Gumbs-Vlaun

Elaine Gumbs-Vlaun
Algemeen
Volledige naam	Elaine Gumbs-Vlaun
Geboren	1946 te  Sint Maarten
Partij	SPM
Functies
1963-1967	lid eilandsraad van St. Maarten
Portaal    Politiek Cariben

Elaine Gumbs-Vlaun (1946/47?) is een voormalig Sint Maartens politica. In 1983 werd zij gekozen tot lid van de eilandsraad van Sint Maarten en wordt algemeen beschouwd als de eerste vrouw in dit ambt.

is de eerste vrouwelijke lid van de eilandsraad van Sint Maarten.

Leven en Werk

Elaine Gumbs-Vlaun richtte de afdeling Sociale Dienst van Sint Maarten op en trad daarbij op als de eerste maatschappelijk werkster van het eiland. In haar vrije tijd was zij een fervent volleyballster en bestuurslid van de Sint Maarten Volleyball Association. Zij was de eerste vrouwelijke scheidsrechter die bij de Antilliaanse volleybalkampioenschappen heeft gefungeerd. Zij is ook de eerste dame die kandidaat staat als internationale scheidsrechter.

In 1978 is Gumbs-Vlaun een van de oprichters van Sint Maarten Patriottic Movement (SPM), die zich opwierp als tegenstander van de regerende DP-partij onder Claude Wathey. Zij stelde zich kandidaat op plek nr. 3 van de partijlijst voor de eilandsraadverkiezingen van 1979, die de nieuwe partij twee zetels opleverde. De partij behaalde twee zetels en wist beide zetels te behouden bij de verkiezingen in 1983. Gumbs, die op plek 2 op de lijst stond en behaalde 507 voorkeursstemmen behaalde, werd gekozen tot raadslid. Ze wordt gezien als de eerste vrouwelijke volksvertegenwoordiger van Sint Maarten, alhoewel de Sabaanse Cornelia Jones reeds in 1953 zitting had in de rechtsvoorganger van deze raad.

Zij was een van de oprichtende leden van Sint Maarten Patriottic Movement (SPM) in 1978. En debuteerde op de SPM-lijst voor de eilandsraadverkiezingen van 27 april 1979. In 198? werd ze gekozen tot eilandsraadlid namens de partij ......... Ze werd gezien als de eerste vrouwelijke volksvertegenwoordiger van de bovenwinden, alhoewel Cornelia Jones haar hierin voorging.

Elaine Gumbs-Vlaun richtte het departement van Sociale Diensten van Sint Maarten op, terwijl zij optrad als de oorspronkelijke maatschappelijk werkster van het eiland. Zij werd in 1983 in de eilandsraad gekozen,[1] en werd destijds gepromoot als de eerste vrouw in die rol, hoewel Cornelia Jones haar voor was binnen de Bovenwindse Eilanden.[2] Gumbs-Vlaun maakte ook deel uit van het Kabinet van de Nederlandse Antillen. Daarmee was zij de eerste Sint Maartense vrouw die in een parlement werd gekozen.[1][3]

Gumbs-Vlaun was in 2000 een van de oprichters van de Stichting Geestelijke Volksgezondheid in Sint Maarten, als onderdeel van een overheidsinitiatief.[4] In 2011 werd zij lid van de Sociaal Economische Raad (SER) en werd in mei 2014 herbenoemd. Gumbs-Vlaun ging in 2015 met pensioen bij het bereiken van de leeftijd van 70 jaar. De voorzitter van de SER, Oldine Bryson-Pantophlet, prees het werk van Gumbs-Vlaun en zei dat ze haar kalmte behield ondanks de soms verhitte discussies die in de raad zouden worden gevoerd.[1]

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)

een St.Maartense politica. Partij SPM. Sint Maarten Patriottic Movement – eilandsraadlid Zij is de eerste vrouw die in de SM-raad wordt gekozen en dit gebeurde nog wel met volmachtstemmen. Op 2 juli 1983 trad zij aan als eilandsraadlid. Gedeputeerde 1994 – kroonlid SER (?-2015) wegens bereiken van max. leeftijd.

Zij was een van de oprichtende leden van Sint Maarten Patriottic Movement in 1978. In 198? werd ze gekozen tot eilandsraadlid namens de partij ......... Ze werd gezien als de eerste vrouwelijke volksvertegenwoordiger van de bovenwinden, alhoewel Cornelia Jones haar hierin voorging.

Bronnen, noten en/of referenties

• Zij was de eerste vrouwelijke scheidsrechter die bij de Antilliaanse volleybalkampioenschappen heeft gefungeerd. Zij is ook de eerste dame die kandidaat staat als internationale scheidsrechter. Zij was ook bestuurslid van de St. Maarten volleybalbond
• in 1979 nam zij deel aan de eilandsraadverkiezingen namens de SPM

"plaquette-regen voor verdienstelijke figuren", Amigoe. Geraadpleegd op 15 december 2020.

• In 1991 verspeelde zij in eerste instantie, alsook Vance James jr en William Marlin, haar zetel in de nieuwe eilandsraad vanwege het niet tijdig indienen van haar geloofsbrieven.
• 1995: gedeputeerde

Elaine Gumbs-Vlaun richtte de afdeling Sociale Dienst van Sint Maarten op en trad daarbij op als de oorspronkelijke maatschappelijk werker van het eiland. Zij werd in 1983 tot lid van de eilandsraad gekozen[1] en werd toen als eerste vrouw gepromoveerd om die rol te vervullen, hoewel Cornelia Jones van vóór haar komst op de Bovenwindse eilanden.[2] Gumbs-Vlaun maakte ook deel uit van het kabinet van de Nederlandse Antillen. Daarmee was zij de eerste Sint Maartense vrouw die in een parlement werd gekozen.

Gumbs-Vlaun was in 2000, als onderdeel van een overheidsinitiatief, een van de oprichters van de Stichting Geestelijke Gezondheidszorg in Sint Maarten.[4] In 2011 werd zij lid van de Sociaal-Economische Raad (SER) en werd in mei 2014 herbenoemd. Gumbs-Vlaun is in 2015 met pensioen gegaan bij het bereiken van de leeftijd van 70 jaar. De voorzitter van de SER, Oldine Bryson-Pantophlet, prees het werk van Gumbs-Vlaun en zei dat ze haar kalmte bewaarde ondanks de soms heftige discussies die in de raad zouden plaatsvinden.[1]

Zie ook

• Vrouwenkiesrecht

---

en.wiki: Elaine Gumbs-Vlaun founded the Sint Maarten department of Social Services, while acting as the island's original social worker. She was elected to the island council in 1983,[1] and at the time was promoted as being the first woman to achieve that role, although Cornelia Jones predated her within the Windward Islands.[2] Gumbs-Vlaun also served as part of the Cabinet of the Netherlands Antilles. This made her the first Sint Maarten woman to be elected to a parliament.[1][3]

Gumbs-Vlaun was one of the founding members of the Mental Health Foundation in Sint Maarten in 2000, as part of a government initiative.[4] In 2011, she became a member of the Social Economic Council (SER) and was reappointed in May 2014. Gumbs-Vlaun retired in 2015 upon reaching the age of 70. The chair of the SER, Oldine Bryson-Pantophlet, praised the work of Gumbs-Vlaun, saying that she kept her composure despite the sometimes heated discussions that would be held at the council.[1]

---

In 1960 behaalde Gumbs haar HAVO-diploma aan het Colegio Arubano op Aruba. Zij bezocht Colegio Arubano op Aruba (1960?).

---

Cornelia JOnes: Zij beheerde het gouvernementslogement in The Bottom, een van de weinige plaatsen beschikbaar voor toeristische accommodatie. [1] het pension was een twee verdiepingen tellende gebouw, gebouwd door de territoriale autoriteit, die had een salon, een bibliotheek, een eetkamer en een keuken op de lagere verdieping en gast kamers op de bovenste verhaal. Jones erin geslaagd de eigenschap en fungeerde als gastvrouw van het eiland, evenals fungeert als de kok en huishoudster. [2] ze was vaak de functie van artikelen in tijdschriften en kranten uit het bezoeken van ambtenaren, en toeristen naar het eiland. [1]

In 1951, Jones waagde in de politiek, lopen voor de territoriale raad met twee andere vrouwelijke kandidaten, Ursula Dunkin-Hughes en Millicent L. Wilson. Tussen de drie vrouwelijke kandidaten, ze kreeg slechts drie stemmen. Bij de invoering van de eilandenregeling, kreeg de Bovenwindse eilanden een eilandsraad bestaande uit drie secties,een ieder voor Saba, St.Maarten en St. Eustatius. In 1953, toen Kenneth Peterson ontslag uit de raad, werd Jones goedgekeurd als zijn vervanger, waar door middel van 1954. Ze liep opnieuw voor de gemeente in 1953 en hoewel Jones niet werd herkozen, werd ze in hoog aanzien. Toen ontwikkelaars in 1955 voorgesteld om de Government House te vervangen door een hotel door Nederlandse donateurs gefinancierd, de eilandsraad geweigerd omdat de beleggers niet zou garanderen Jones' voortzetting van het dienstverband. Na vele jaren dienst bij de regering Guesthouse, Jones werd de herbergier van de Windwardside Guesthouse. Ze werd geëerd door koningin Juliana van Nederland voor haar jaar in dienst van Saba.

In 1951 waagde Jones zich in de politiek. Samen met twee andere vrouwelijke kandidaten, Ursula Dunkin-Hughes en Millicent L. Wilson, stelde ze zich kandidaat voor de eilandsverkiezingen en kreeg slechts drie stemmen.(kiesgerechtigden 386) Bij de invoering van de eilandenregeling, kreeg de Bovenwindse eilanden voor het eerst zelfbestuur middels een eilandsraad bestaande uit drie secties,een ieder voor Saba, Sint Maarten en St. Eustatius. Na het inwerkingtreden van de ERNA kreeg Saba zelfbestuur. Er was een eilandsraad voor de bovenwindse eilanden, verdeeld in secties per eiland, ieder met 5 personen. Gezien het onmogelijke is geregeld tezamen te vergaderen Plenaire wordt slechts vergaderd bij belangrijke aangelegenheden. In 1953, toen Kenneth Peterson ontslag uit de raad nam, werd Jones goedgekeurd als zijn vervanger, waar door middel van 1954. Ze liep opnieuw voor de gemeente in 1953 en hoewel Jones niet werd herkozen, was ze in hoog aanzien. Toen ontwikkelaars in 1955 voorgesteld om de Government House te vervangen door een hotel door Nederlandse donateurs gefinancierd, de eilandsraad geweigerd omdat de beleggers niet zou garanderen Jones' voortzetting van het dienstverband. Na vele jaren dienst bij de regering Guesthouse, werd Jones de herbergier van de Windwardside Guesthouse. Ze werd geëerd door koningin Juliana van Nederland voor haar jaar in dienst van Saba.