Gebruiker:Ceescamel/Dirk Slebos
D.L.N. (Dic. of Dick) Slebos (Den Haag, 22 juni 1923 – Eersel, 10 maart 2001)[1] was een Nederlands architect.[2] De architect werd ook tijdens zijn leven al vaak verward met zijn even oude volle neef stedenbouwkundige D.L.N. Slebos.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Na het behalen van zijn mulodiploma haalde Dic. Slebos zijn examen hbs. Hij ging studeren aan de hts, waar hij in 1946 het diploma bouwkunde behaalde. Daarna verwierf hij het diploma vbo en in 1952 zijn hbo-graad in de architectuur aan de Academie van Bouwkunst Amsterdam.
Hij werkte van 1946 tot 1950 als architect op het architectenbureau van Van der Werve in Den Haag en daarna tussen 1950 en 1954 voor het bureau van de architecten J.A. Snellebrand en G.W. Tuynman in Amsterdam. Hierna vestigde hij zich als zelfstandig architect en zijn bureau hield zich bezig met woningbouw, utiliteitsbouw en scholen.
In 1974 werd hij adviseur van de directie van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam, waar hij zich onder meer bezigheid met de bouwkundige vormontwikkeling van de Oostlijn van de Amsterdamse metro. Ook was hij vanaf 1968 een aantal jaren toezichthouder voor de binnenstad van Alkmaar. Van 1959 tot 1978 werkte hij voor de Academie van Bouwkunst Amsterdam in Amsterdam, vanaf 1962 als directeur. Van 1980 tot 1988 was hij hoogleraar aan de Technische Hogeschool Eindhoven.[3]
Hij ontwierp onder meer het Boezemgemaal Halfweg (Westpoort); 1977.[4][5]
Categorie:Nederlands architect
| Dick Slebos | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsinformatie | ||||
| Nationaliteit |  Nederlands
| |||
| Geboortedatum | 27 september 1923 | |||
| Geboorteplaats | Amsterdam | |||
| Overlijdensdatum | 14 januari 2011 | |||
| Overlijdensplaats | Vinkeveen | |||
| Beroep | Ingenieur, Stedenbouwkundige | |||
| Werken | ||||
| Prijzen | Orde van Oranje-Nassau | |||
| ||||
Dirk Laurens Hendrik (Dic of Dick) Slebos (Amsterdam, 27 september 1923 – Vinkeveen, 14 januari 2011) was een Nederlands ingenieur en stedenbouwkundige. Bij zijn pensionering in 1984 ontving hij de onderscheiding Officier in de Orde van Oranje-Nassau. De stedenbouwkundige werd ook tijdens zijn leven al vaak verward met zijn even oude volle neef D.L.N. Slebos.
Dick Slebos bracht zijn jeugd door in Amsterdam, waar hij achtereenvolgens de HBS en (tijdens de oorlogsjaren) de MTS volgde. Na de oorlog kon zijn wens in vervulling gaan om verder te studeren aan de Technische Hogeschool in Delft, waar hij werd opgeleid tot stedenbouwkundig ingenieur.
In 1954 werd hij door Cornelis van Eesteren aangenomen bij de afdeling Stadsontwikkeling van de Dienst Publieke Werken in Amsterdam (later Dienst Ruimtelijke Ordening), waar hij zijn hele loopbaan bleef, achtereenvolgens onder Van Eesteren, Jacoba Mulder, A. de Gier en Ab Oskam. Slebos was ontwerper[6] en van 1966 tot 1984 adjunct-directeur. Van augustus 1980 tot september 1981 was hij tevens waarnemend directeur.[7] Hij was nauw betrokken bij de grootschalige stadsuitbreidingen van Amsterdam (Westelijke Tuinsteden, Buitenveldert, Bijlmermeer) en maakte bij de Dienst ook de roerige jaren 60 en 70, het verval van de oude stad en – onder de wethouders Schaefer en Van der Vlis - de daaropvolgende periode van grootscheepse stadsvernieuwing mee.
Slebos vertegenwoordigde de stad Amsterdam in de ISOCARP (International Society of City And Regional Planners), waarvoor hij regelmatig in het buitenland verbleef. Hij werkte aan de inrichting van de recreatiegebieden rond Amsterdam, met name Het Twiske.
Na zijn pensionering in 1984 bleef Slebos tot op zeer hoge leeftijd maatschappelijk actief. Zo was hij lange tijd voorzitter van de Amsterdamse Raad voor de Stedenbouw, lid van de monumentencommissie van de gemeente Abcoude (waar hij toen woonde) en bestuursvoorzitter en later erelid van het Fort Abcoude – onderdeel van de Stelling van Amsterdam – waar hij zich inzette voor herbestemming en restauratie. In de jaren 90 deed hij daarnaast onderzoek naar de – verdwenen – buitenplaatsen van rijke Amsterdammers langs de rivier de Angstel tussen Abcoude en Baambrugge, waarover hij een artikelenreeks publiceerde [8][9][10][11][12], waaronder een artikel over de Buitenplaats Ipenburg en een kroniek van het geslacht Valckenier[13]
Dick Slebos was getrouwd met Marijke Treurniet. Zij hadden drie kinderen. Deze was architect en onder meer directeur van de Academie van Bouwkunst Amsterdam.
D.L.H. (Dick) Slebos (Amsterdam, 27 september 1923 – Vinkeveen, 14 januari 2011)[14] was een neef van hem, waar hij wel mee verward wordt; deze was stedenbouwkundige bij de afdeling Stadsontwikkeling van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Voorts publiceerde hij artikelen over de geschiedenis van Baambrugge e.o.
Ontwerpen[bewerken | brontekst bewerken]
Als (bruggen)architect van Amsterdam heeft hij een behoorlijk oeuvre opgebouwd:
- Wisselwachtershuisje van het GVB (de 'Duiventil') op het Stationsplein tegenover het voor Centraal Station; 1955 (Architectuurprijs van de Stad Amsterdam 1961). In 1983 verhuisd naar de Havenstraat, t.b.v. de Electrische Museumtramlijn Amsterdam.[15]
- Bloeddonorbrug (brug nr. 701), Johan Huizingalaan over de Slotervaart (Nieuw-West); 1956.[16]
- Gruttobrug (brug nr 471), Zuiderzeeweg
- Frans van Goolbrug (brug nr. 709), Jacques Veltmanstraat over de Slotervaart (Nieuw-West); 1960.[17]
- Brugwachtershuisje aan de Hortusbrug (Centrum); 1960.[18]
- Paviljoen Oostoever ('binnenvaartschip'), met terras aan de Sloterplas (Nieuw-West); 1961.[19]
- Vrijheidscarillon, Plein '40-'45 (Nieuw-West); 1961.[20][21]
- brug 408 (Isaac Israëlsbrug) en brug 409, Zuid; 1960/1961
- Karl Popperbrug (brug nr. 305), Delflandlaan (Nieuw-West); 1963.
- De Kortjewantsbrug en [[Kattenburgerbrug] inclusief brugwachtershuisje 1967.
- Van Gendtbrug (brug nr. 247) en Paleis voor Volksvlijtbrug (brug 248); 1968, zijn laatste bruggen
