Paul de Nooijer[bewerken | brontekst bewerken]

Paul de Nooijer (Eindhoven, 1943) is een Nederlandse fotograaf, cineast en performer. In zijn hele oeuvre staat de relatie tussen fotografisch en filmisch beeld centraal. Op de Grand Prix International de la Recherche Photographique in Royan, Frankrijk, brak hij in 1974 door als fotograaf.^[1]

Werk en leven[bewerken | brontekst bewerken]

De Nooijer genoot geen specifieke fotografieopleiding maar studeerde af aan de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven. Na zijn studie gaat hij een jaar in een reclamestudio aan de slag om te oefenen met fotografie. Dit reclamewerk doet hij vervolgens, als freelancer, nog vier jaar voordat hij in 1975 daar helemaal mee stopt. Vanaf dat moment focust hij zich volledig op zijn eigen werk.^[2] De Nooijer haalde zijn inspiratie uit de Pop Art en de Fluxus beweging, maar ook uit het werk van de Engelse modefotograaf David Bailey.^[3]

Manipulatie van de zichtbare wereld loopt als een rode draad voor het oeuvre van De Nooijer, het is zijn doel om de alledaagse werkelijkheid uit zijn verband te halen en een nieuw perspectief te tonen aan de kijker. Een betekenis is niet altijd duidelijk te geven aan zijn werk, soms ligt deze besloten in het abstracte begrip zoals bijvoorbeeld ‘moraal’.^[4] Met zijn werk wilt hij de heersende opvatting over erotiek, gezinsleven en burgermoraal aan de kaak stellen.

Belangrijk is de relatie tussen fotografie en film in zijn werk. Zijn fotografische benadering zorgde er in de jaren tachtig voor dat De Nooijer gold als een voorloper en inspirator van de geënsceneerde fotografie in Nederland. Bijzonder zijn de polaroidfoto’s van De Nooijer, deze maakte hij in series. Het effect van de series lag meestal in de combinaties van foto’s en in herhaling.^[5]

Zijn eclectische benadering en zijn absurdistische humor maken het soms ingewikkeld om zijn werk in paar woorden te duiden. Een betekenis is niet altijd duidelijk te geven omdat zijn werk is gebaseerd op abstracte termen zoals ‘moraal’. Hij laat in zijn werk de onwerkelijkheden van de werkelijkheid zien. De Nooijer speelt met de vraag wat waar is en wat niet en neemt ons mee naar de grenzen van onze waarheid. De vervreemding van de foto’s wordt onder andere veroorzaakt door de combinaties die de fotograaf maakt. Elementen spreken elkaar tegen en hij gebruikt ze op onverwachte momenten.^[6]

Vanaf 1989 ontstaat er een intensieve samenwerking met zijn zoon Menno. Deze samenwerking zorgde voor nieuwe creatieve impulsen op het gebied van nieuwe media, maar ook op gebied van film en digitale fotografie. Sinds 1995 voeren vader en zoon samen performances uit, deze worden gecombineerd met film, tekst, dia en multimedia installaties. Het duo werkt nog altijd samen.^[7]

Tentoonstellingen (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Solotentoonstellingen[bewerken | brontekst bewerken]

1974 Canon Photo Gallery, Amsterdam

1977 Van Abbemuseum, Eindhoven

1978 Photo Art Basel, Basel

1981 Galerie Pennings, Eindhoven

1983 Kijkhuis, Den Haag

1989 Centre Georges Pompidou, Galerie du Forum, Parijs

Groepstentoonstellingen[bewerken | brontekst bewerken]

1968 Stedelijk van Abbemuseum, Eindhoven, Vijfjaarlijkse

1973 Stedelijk Museum, Amsterdam, Raamwerk

1977 Nederlandse Kunststichting, Amsterdam, Op de foto

1979 Stedelijk Museum Schiedam, Schiedam, Aspekten hedendaagse fotografie

1980 Centre Georges Pompidou, Parijs, Instantanés

1983 Theatre Antique, Arles, Le Fantastique/Fantastic in Photography

Werk in openbare collecties (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Museum of Contemporary Photography, Chicago

Van Abbemuseum, Eindhoven

Groninger Museum, Groningen

Prentenkabinet Universiteitsbibliotheek, Leiden

American Federation of Art, New York

Centre Georges Pompidou, Parijs

Prijzen (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

1968 Gemeentelijke aanmoedigingsprijs, Eindhoven

1974 Grand Prix International de la Recherche Photographique, Royan

1988 Capi-Lux Alblas Prijs 1987, Amsterdam

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.
↑ Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.
↑ Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.
↑ Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.
↑ Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.
↑ Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.
↑ Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.

[1] Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.

[2] Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.

[3] Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.

[4] Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.

[5] Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.

[6] Paul de Nooijer (1978). Losing one's head. [Aarts], [Amsterdam]. ISBN 90-6187-508-0.

[7] Paul de Nooijer, Flip Bool, Adi Martis, Karen Gamester (2007). Paul de Nooijer. Focus Publishing, Haarlem. ISBN 978-90-72216-99-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]