Gebruiker:Stunteltje/Kladblok/De Wadden (schip, 1917)
De Wadden
| ||||
|---|---|---|---|---|
_5.jpg)
| ||||
De Wadden in dok
| ||||
| Geschiedenis | ||||
| Werf | Gebr. Van Diepen, Waterhuizen | |||
| Tewaterlating | 18 september 1917 | |||
| Datum oplevering | Juli 1917 | |||
| Eigenaren | ||||
| Eigenaar | 1984 Merseyside Maritime Museum, Liverpool | |||
| Vroegere eigenaren | 1917 Nederlandsche Scheepvaart Mij. "De Wadden", Amsterdam 1922 Richard T. Hall, Arklow 1961 T.E. McSweeney, Dublin 1972 K.M. Kennedy, Greenock | |||
| Algemene kenmerken | ||||
| Type | Driemastschoener | |||
| Lengte | 35,60 m | |||
| Breedte | 7,44 m | |||
| Diepgang | 3,10 m | |||
| Tonnenmaat | 400 ton | |||
| Voortstuwing en vermogen | SteyWal diesel, 125 pk | |||
| Teboekstelling | 5797 AMST 1917 | |||
| ||||
De schoener De Wadden is een stalen dubbelschroefs schip, dat als museumschip in het dok bij het Merseyside Maritime Museum in Liverpool ligt. Het is als zeeschip een van de drie overgebleven Ierse schoeners en de enige van staal. Het is een schip uit de overgangsperiode tussen zeil- en dieselmotor.
DE WADDEN maakt nu deel uit van de collectie van het Museum van Liverpool en is een statische droogdoktentoonstelling in de haven waar ze ooit werkte.
Het schip[bewerken | brontekst bewerken]
DE WADDEN is ontworpen met het oog op een zuinige bemanning en het extra vermogen van haar dieselmotor complimenteerde haar hulptuig. Haar brede luiken vergemakkelijkten het laden en lossen van vracht. In de periode 1984-2001 werden op DE WADDEN conserveringswerkzaamheden uitgevoerd door de Ship Keeping Department van het Merseyside Maritime Museum. Op dat moment werd besloten dat haar rol als handelsschip in de Ierse Zee van primair belang was en dat het schip in deze specificatie moest worden hersteld. Daarom werden wijzigingen die op andere momenten in haar werkzame leven waren aangebracht, zoals de wijzigingen die aan de hoofdluikhoofden waren aangebracht voor haar gebruik als zandzuiger, zorgvuldig ongedaan gemaakt.
Ze was uitgerust met een motorlier in het voorste dekhuis, waardoor de lading kon worden afgehandeld zonder uitgebreide faciliteiten aan de wal. De motor werd bijna de hele tijd gebruikt toen ze onder zeil was, waardoor ze kon worden gebouwd met een vlakke bodem en een geringe diepgang, wat een maximale laadcapaciteit bood en de mogelijkheid om kleine havens binnen te varen.
1951-00-00: Badly damaged after a collision with the Belfast steamer “CRAIGOLIVE”. Repaired.
De reizen[bewerken | brontekst bewerken]
In maart 1918 voer ze tussen Rotterdam en Bergen voor zowel de Duitsers als de geallieerden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Voortbouwend op hun neutrale positie maakten de Nederlandse rederijen enorme winsten doordat kolen en olie schaars waren. Van 1922 tot 1961 vervoerde DE WADDEN bulkladingen zoals graan, pit-props, kaolien, minerale ertsen en vooral steenkool van de rivier de Mersey naar verschillende Ierse havens. De Wadden maakte tussen 1936 en 1958 43 passages over het Blackwater.
Ze heeft sterke banden met Liverpool, omdat ze daar tussen 1922 en 1961 een frequente bezoeker was, en was het laatste handelszeilschip dat de haven gebruikte.
Samen met anderen van haar soort speelde ze ook een rol in de Tweede Wereldoorlog door essentiële voorraden naar Ierland te vervoeren. Samen met anderen van haar soort speelde DE WADDEN een rol in de Tweede Wereldoorlog door essentiële voorraden naar Ierland te transporteren.
Op latere leeftijd ontwikkelde De Wadden een meer populaire aantrekkingskracht, met een rol in een aantal films, waaronder het spelen van de rol van een raderstoomboot in de BBC-productie ‘The Onedin Line’. Na een aanvaring in 1978 lag ze op het strand te verrotten. De gemeente van Arklow wilde haar als museum, de Nederlandse en de Schotse Highlands & Islands Development Board hadden ook interesse in haar. Maar het was het Merseyside maritiem museum in Liverpool dat De Wadden in 1984 kocht voor £ 20.000, ze is er nog steeds en heeft een uitgebreide restauratie ondergaan.
Victor Hall, haar langstzittende kapitein, voer als kapitein van 1933 tot 1954. Ze handelde op de Blackwater en bracht kolen mee van Garston, Liverpool en nam kuilen mee van Killahalla Quay, ten zuiden van Cappoquin. Haar bemanning bestond uit slechts vijf mannen en een jongen, en aangezien ze kon zeilen, was een gekwalificeerde scheepswerktuigkundige niet nodig. Ze had een motorlier in het voordekhuis zodat de lading zonder uitgebreide faciliteiten aan de wal kon worden gehanteerd.
is de laatste schoener die Op 8 mei 1958 de rivier de Blackwater opvoer naar Killahalla Quay in Zuid-Ierland. Na die reis zijn er geen schoeners meer de rivier op gevaren, want onder de nieuw gebouwde Youghal-brug konden dit zulke hoge schepen niet meer doorvaren.
Bron: NHS-UK-team, 26 augustus 2015.
Dit bedrijf gaf DE WADDEN en haar twee zussen de opdracht om te profiteren van de zeer lucratieve handelsvoorwaarden die door de Nederlandse neutraliteit in de Eerste Wereldoorlog waren ontstaan. zeehandel. De wereldwijde inzinking van de scheepvaart in het begin van de jaren twintig dwong haar te verkopen aan Richard Hall uit Arklow in het zuiden van Ierland, en als Ierse Zeeschoener wordt ze het best herinnerd. Van 1922 tot 1961 vervoerde DE WADDEN bulkladingen zoals graan, mijnsteunen, kaolien, minerale ertsen en vooral steenkool van de rivier de Mersey naar verschillende Ierse havens. Victor Hall, haar langstzittende kapitein, voerde het bevel over haar van 1933 tot 1954, en haar mooiste uur was waarschijnlijk tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen ze een van de weinige schepen was die de vitale levensader van bevoorrading van de Ierse Republiek vormden, na vele andere schepen waren opgenomen voor de Britse oorlogsinspanning. Haar bemanning bestond uit slechts vijf man en een jongen, en aangezien ze kon zeilen, was een gekwalificeerde scheepswerktuigkundige niet nodig. Ze droeg een motorlier in het voorste dekhuis zodat de lading kon worden afgehandeld zonder uitgebreide faciliteiten aan de wal. De motor werd bijna altijd gebruikt als ze onder zeil was. Hierdoor kon de motorschoener worden gebouwd met een vlakke bodem en geringe diepgang voor maximale laadcapaciteit en de mogelijkheid om kleine havens binnen te varen. Zonder duw van de motor vaart deze rompvorm niet zo lekker.
Haar originele 125 pk sterke 'SteyWal Dutch'-motor gaf haar een snelheid van vijf knopen, maar werd na een grote storing vervangen door een 80 pk Bolinder-motor gekocht bij de Admiraliteit.
Bovendien werd op het bakboordkwartier een Kelvin-motor van 50 pk gemonteerd om voor extra vermogen te zorgen. Deze werden beide in januari 1942 verwijderd en vervangen door een Crossley DR-diesel van 150 pk met cilinderinhoud, die pas in 1980 op zijn beurt werd vervangen door een Caterpillar Diesel van 450 pk. Deze combinatie van zeil en motor bleef zuinig tot begin jaren zestig, toen ze eindelijk om met pensioen te gaan ten gunste van een moderne motorachtbaan.
Ze werd daarom in Dublin verkocht aan de heer McSweeney, die haar meenam naar Schotland voor een nieuwe en gevarieerde carrière. Haar taken varieerden van het dragen van zand tot het uitschakelen van visgezelschappen, en ze verscheen zelfs in een aantal films, waaronder The Onedin Line voor de BBC. Ze werd uiteindelijk te koop aangeboden door haar laatste eigenaar, Kenneth Kennedy uit Dunoon, en in 1984 gekocht door het Merseyside Maritime Museum. In 1987 werd ze in het droogdok gelegd om een uitgebreid programma van conservering en restauratie mogelijk te maken. Begin jaren negentig organiseerde het museum kortstondig enkele rondleidingen en voorlichtingssessies aan boord, voordat dit werd ingetrokken om verdere noodzakelijke conserveringswerkzaamheden mogelijk te maken. Sindsdien is het natuurbehoud aan de gang om haar te stabiliseren en ligt ze nog steeds in het droogdok naast de Liverpool Pilot Cutter, EDMUND GARDNER.
Dit schip is een overlevende uit de Eerste Wereldoorlog. U kunt meer over haar oorlogsgeschiedenis lezen op onze website Eerste Wereldoorlog: Britain's Surviving Vessels www.ww1britainssurvivingvessels.org.uk.
DE WADDEN is een driemaster hulpschoener, gebouwd in Nederland in 1917. Ze werd gebouwd door Gebr Van Diepen uit Waterhuizen, Nederland, voor de Nederlandsche Stoomvaart Maatschappij (Nederlandse Stoomvaart Maatschappij). Dit bedrijf gaf DE WADDEN en haar twee zussen DE DOLLART en DE LAWERS de opdracht om te profiteren van de zeer lucratieve handelsvoorwaarden die door de Nederlandse neutraliteit in de Eerste Wereldoorlog waren ontstaan.
Tijdens de oorlog ontwikkelden de Nederlanders een nieuw soort kustvaartuig dat een aanzienlijke vooruitgang betekende op het traditionele ontwerp van het zeilschip. Ze waren uitgerust met dieselmotoren. Britse scheepsingenieurs waren geneigd vast te houden aan de beproefde stoomontwerpen die, met hun ketels, onmogelijk groot zouden zijn geweest voor een krachtbron van een kleine achtbaan. De Britten wilden ook graag stoom behouden vanwege de overvloedige aanvoer van stoomkolen. Er moest olie worden geïmporteerd en in oorlogstijd kon de bevoorrading worden stopgezet. Voor de Nederlanders was er daarentegen meer olie en steenkool schaars.
De Nederlanders profiteerden tijdens de oorlog van hun neutrale positie en Nederlandse rederijen maakten enorme winsten met het vervoeren van vracht voor zowel de Duitsers als de geallieerden. Tussen 1911 en 1915 was het stil geweest in de Nederlandse scheepsbouwindustrie voor de kustvaart, maar toen duidelijk werd dat de Nederlanders hun neutraliteit op zee konden uitbuiten, begon er een echte hausse in de bouw voor de Noordzeevisserij en kleine scheepvaartbedrijven. Vanaf de tweede helft van 1915 en in 1916/17 was er een tekort aan steenkool en olie, en dat was de reden waarom zeilen haar laatste kans kreeg.
De Duitse import werd beperkt door de geallieerde blokkade, en importeurs waren bereid bijna alles te betalen voor alle essentiële goederen die via de neutrale waterwegen van Nederland naar hun land konden worden gebracht. Hoewel ze op 18 september 1917 te water was gelaten, was DE WADDEN in december van dat jaar nog steeds niet in gebruik. Maar in maart 1918 werd aangekondigd dat ze van Rotterdam naar Bergen voer.
Haar bemanning bestond uit slechts vijf man en een jongen, en aangezien ze kon zeilen, was een gekwalificeerde scheepswerktuigkundige niet nodig. Ze droeg een motorlier in het voorste dekhuis zodat de lading kon worden afgehandeld zonder uitgebreide faciliteiten aan de wal. De motor werd bijna altijd gebruikt als ze onder zeil was. Hierdoor kon de motorschoener worden gebouwd met een vlakke bodem en geringe diepgang voor maximale laadcapaciteit en de mogelijkheid om kleine havens binnen te varen. Zonder duw van de motor vaart deze rompvorm niet zo lekker.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog gingen veel Nederlandse schepen verloren door torpedo's, het lopen op mijnen, beschietingen en bombardementen, maar ook door inbeslagname door zowel geallieerde als Duitse troepen. Het zusterschip van DE WADDEN, DE DOLLART, was onderweg van Amsterdam naar Lissabon met lading tabak, sigaren en jenever. Tijdens deze reis deed ze Engeland en Frankrijk aan. Terwijl ze zich 13 mijl ten zuidwesten van Vigo (Portugal) bevond, werd ze tot zinken gebracht door de Duitse onderzeeër U 82. Drie van de negen bemanningsleden (inclusief de kapitein) kwamen om. Zes overleefden door met een van de reddingsboten van het schip naar land te roeien. DE LAUWERS heeft (net als DE WADDEN) de oorlog overleefd. Ze werd verkocht aan de Yorke Shipping Property Ltd uit Adelaide in Australië.
Zodra de scheepvaarthausse door de oorlog voorbij was, verkochten de eigenaren van DE WADDEN haar aan Richard Hall uit Arklow in het zuiden van Ierland. De familie Hall bezat al een aantal schoeners, waaronder de CYMRIC, en de haven van Arklow was een belangrijk centrum voor schoenerbezit.
Van 1922 tot 1961 vervoerde DE WADDEN bulkladingen zoals graan, mijnsteunen, kaolien, minerale ertsen en vooral steenkool van de rivier de Mersey naar verschillende Ierse havens, waaronder Youghal en Dungarvan.
De zoon van Richard Hall, Victor, werd haar langstzittende kapitein en voerde het bevel over haar van 1933 tot 1954. Haar mooiste uur kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog toen ze een van de weinige schepen was die de vitale levensader van bevoorrading van de Ierse Republiek vormden. nadat veel andere schepen waren opgenomen voor de Britse oorlogsinspanning.
Deze combinatie van zeil en motor bleef zuinig tot begin jaren zestig, toen ze uiteindelijk met pensioen moest gaan ten gunste van een moderne motorachtbaan. Ze werd daarom in Dublin verkocht en naar Dunoon in Schotland gebracht voor een nieuwe en gevarieerde carrière. Haar taken varieerden van het dragen van zand tot het uitschakelen van vissersgezelschappen, en ze verscheen in een aantal films, waaronder The Onedin Line voor de BBC.
Ze werd uiteindelijk in 1984 gekocht door het Merseyside Maritime Museum. In 1987 werd ze in het droogdok gelegd om een uitgebreid programma van conservering en restauratie mogelijk te maken. Begin jaren negentig organiseerde het museum kortstondig enkele rondleidingen en voorlichtingssessies aan boord, voordat dit werd ingetrokken om verdere noodzakelijke conserveringswerkzaamheden mogelijk te maken. Sindsdien is het natuurbehoud aan de gang om haar te stabiliseren en ligt ze nog steeds in het droogdok naast de Liverpool Pilot Cutter, EDMUND GARDNER.
Where is she now?
DE WADDEN is currently undergoing restoration in dry dock at Liverpool.
Sources
Stammers, M. and Kearon, J. (1986). The Motor schooner De Wadden, Ships Monthly, 18-20.
Tanner, M. (1984). The Ship and Boat Collection. Merseyside Maritime Museum: Liverpool.