Gramophone
| Gramophone | ||||
|---|---|---|---|---|
| Ondertitel | The world's best classical music reviews | |||
| Frequentie | Maandelijks | |||
| Eerste editie | 1923 | |||
| Taal | Engels | |||
| Hoofdredacteur | Martin Cullingford | |||
| Uitgeverij(en) | Mark Allen Group | |||
| ISSN | 0017-310X | |||
| Website | ||||
| ||||
Gramophone is een Brits muziektijdschrift dat gewijd is aan klassieke muziek. Het tijdschrift werd in 1923 opgericht door de Schotse auteur Compton Mackenzie, die het tijdschrift bleef redigeren tot 1962.[1] Sinds 2013 is Mark Allen Group de uitgever van het tijdschrift.[2]
De gemiddelde oplage per editie (inclusief digitaal) lag in 2021 op ruim 18.000.[3][4]
Gramophone Awards[bewerken | brontekst bewerken]
Het tijdschrift reikt elk jaar de Gramophone Classical Music Awards uit aan de beste klassieke opnames van het jaar. De BBC noemde deze awards de oscars van de klassiekemuziekindustrie.[5][6]
Hall of Fame[bewerken | brontekst bewerken]
In 2012 startte Gramophone de Hall of Fame, een lijst met personen (musici, muziekproducenten, managers e.d.) die hebben bijgedragen aan de catalogus van klassiekemuziekopnamen. Deze lijst wordt ieder jaar uitgebreid.[7][8]
(Voorbeelden van) personen en groepen die zijn opgenomen in de Hall of Fame:
Dirigenten[bewerken | brontekst bewerken]
- Claudio Abbado
- John Barbirolli
- Daniel Barenboim
- Thomas Beecham
- Leonard Bernstein
- Karl Böhm
- Pierre Boulez
- Adrian Boult
- Benjamin Britten
- Sergiu Celibidache
- Riccardo Chailly
- Colin Davis
- Gustavo Dudamel
- Wilhelm Furtwängler
- John Eliot Gardiner
- Carlo Maria Giulini
- Bernard Haitink
- Nikolaus Harnoncourt
- Christopher Hogwood
- Mariss Jansons
- Herbert von Karajan
- Carlos Kleiber
- Otto Klemperer
- Rafael Kubelík
- James Levine
- Charles Mackerras
- Neville Marriner
- Zubin Mehta
- Yevgeny Mravinsky
- Riccardo Muti
- Eugene Ormandy
- Antonio Pappano
- Trevor Pinnock
- Simon Rattle
- Fritz Reiner
- Georg Solti
- Leopold Stokowski
- George Szell
- Michael Tilson Thomas
- Arturo Toscanini
- Bruno Walter
Zangers[bewerken | brontekst bewerken]
- Thomas Allen
- Victoria de los Ángeles
- Janet Baker
- Cecilia Bartoli
- Jussi Björling
- Montserrat Caballé
- Maria Callas
- José Carreras
- Enrico Caruso
- Feodor Chaliapin
- Joyce Didonato
- Plácido Domingo
- Kathleen Ferrier
- Dietrich Fischer-Dieskau
- Kirsten Flagstad
- Renée Fleming
- Angela Gheorghiu
- Nicolai Ghiaurov
- Tito Gobbi
- Thomas Hampson
- Marilyn Horne
- Hans Hotter
- Birgit Nilsson
- Luciano Pavarotti
- Leontyne Price
- Elisabeth Schwarzkopf
- Bryn Terfel
Pianisten en klavecimbelspelers[bewerken | brontekst bewerken]
- Leif Ove Andsnes
- Martha Argerich
- Claudio Arrau
- Vladimir Ashkenazy
- Alfred Brendel
- Emil Gilels
- Glenn Gould
- Friedrich Gulda
- Marc-André Hamelin
- Angela Hewitt
- Vladimir Horowitz
- Stephen Hough
- Wilhelm Kempff
- Evgeny Kissin
- Gustav Leonhardt
- Lang Lang
- Dinu Lipatti
- Radu Lupu
- Arturo Benedetti Michelangeli
- Murray Perahia
- Maurizio Pollini
- Sergey Rachmaninov
- Sviatoslav Richter
- Arthur Rubinstein
- András Schiff
- Artur Schnabel
- Grigory Sokolov
- Mitsuko Uchida
Spelers van snaarinstrumenten, koperblazers en houtblazers[bewerken | brontekst bewerken]
- Maurice André
- Dennis Brain
- Julian Bream
- Pablo Casals
- Kyung Wha Chung
- Jacqueline Du Pré
- James Galway
- Arthur Grumiaux
- Jascha Heifetz
- Heinz Holliger
- Steven Isserlis
- Fritz Kreisler
- Gidon Kremer
- Yo-Yo Ma
- Wynton Marsalis
- Albrecht Mayer
- Yehudi Menuhin
- Nathan Milstein
- Anne-Sophie Mutter
- David Oistrakh
- Emmanuel Pahud
- Itzhak Perlman
- Jean-Pierre Rampal
- Mstislav Rostropovich
- Jordi Savall
- Andrés Segovia
- John Williams
Vocale en instrumentale ensembles[bewerken | brontekst bewerken]
- Alban Berg Quartet
- Amadeus Quartet
- Beaux Arts Trio
- The King's Singers
- Takács Quartet
- The Tallis Scholars
Muziekproducenten, geluidstechnici en managers van platenlabels[bewerken | brontekst bewerken]
- Emile Berliner
- Bernard Coutaz
- John Culshaw
- C Robert Fine
- Fred Gaisberg
- Klaus Heymann
- Alain Lanceron
- Walter Legge
- Edward Lewis
- Goddard Lieberson
- Richard Mohr
- Ted Perry
- Kenneth Wilkinson
Archief[bewerken | brontekst bewerken]
Eind 2012 kondigde Gramophone een nieuwe archiefdienst aan.[9] Abonnees op de digitale editie kunnen sindsdien volledige pdf's lezen van elk nummer van het tijdschrift, teruggaand tot de allereerste editie uit 1923.
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|