Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigde Staten Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1989
Officiële naam Dunlop USGP
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Datum 16 april 1989
Organisator FIM / AMA / SCRAMP[1]
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Derde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten John Kocinski
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten John Kocinski
Eerste Vlag van Verenigde Staten John Kocinski
Tweede Vlag van Verenigde Staten Jim Filice
Derde Vlag van Italië Luca Cadalora
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Markus Egloff/Vlag van Zwitserland Urs Egloff
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Zwitserland Markus Egloff/Vlag van Zwitserland Urs Egloff

De Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1989 was de derde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1989. De races werden verreden op 16 april 1989 op het circuit van Laguna Seca in Monterey (Californië). In de Verenigde Staten kwamen alleen de 500cc-, de 250cc-klasse en de zijspanklasse aan de start. Voor de zijspanrijders was dit de openingsrace van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw was de Amerikaanse Grand Prix bitter slecht georganiseerd, maar in tegenstelling tot het vorige jaar sprak in elk geval één Amerikaanse rijder zich daarover uit: Kevin Schwantz verklaarde dat men in Europa allang vertrokken zou zijn bij zo'n organisatie. De eerste problemen ontstonden echter al bij de reis naar de Verenigde Staten. De Amerikanen wilden graag de zijspanklasse in hun programma hebben, maar weigerden de extra reiskosten te betalen. Dat geld moest worden opgehoest door Lucky Strike, Levior, Krauser en LCR, een totaal van (omgerekend) ruim 136.000 Euro. Een deel van de problemen die de solorijders ondervonden lag ook aan de kalender: acht dagen na de GP van Australië. Dat betekende dat de monteurs die hun beschadigde machines in Australië ingekrat hadden maar weinig tijd hadden om ze uit te pakken en weer op te bouwen. Een van de vliegtuigen vertrok te laat uit Melbourne door een staking van verkeersleiders, een vliegtuig moest bij een tussenlanding op Honolulu International Airport gerepareerd worden en daarbij werden de ingeladen machines ook nog in Los Angeles in plaats van San Francisco gelost. Een "oplossing" werd gevonden door de donderdagtrainingen af te gelasten en pas op vrijdag met de trainingen te beginnen. Pas om 07.00 uur op vrijdagochtend konden de monteurs aan de machines gaan werken. Intussen was het oude deel van het circuit wel opnieuw geasfalteerd, maar de coureurs vonden het toch nog gevaarlijk, met name de laatste bocht voor start/finish en de eerste twee bochten na de start. Er waren problemen met het prijzengeld, de startgelden, de toegangskaarten en de tijdwaarneming.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de trainingen had Wayne Gardner, die zowel met stalen als carbonfiber-remschijven trainde, grote remproblemen. Daardoor reed hij in de corkscrew teamgenoot Mick Doohan van zijn machine en kwam hij later nog eens ten val. Met zijn reservemachine reed hij ten slotte de derde trainingstijd. Wayne Rainey had juist weinig problemen en verklaarde na de training dat hij zijn poleposition zonder al te veel moeite bereikt had. Iedereen maakte zich zorgen over de remmen en de banden in de race, die spannend beloofde te worden omdat de trainingstijden dicht bij elkaar lagen. Freddie Spencer had hoofdpijn, die hij weet aan zijn val tijdens de GP van Australië, maar reed toch de negende tijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'120
2. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"27'405
3. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"27'505
4. Vlag van Verenigde Staten Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'909
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"28'000
6. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 1"28'215
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'319
8. Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 1"28'342
9. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28.400
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 1"28'555

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Rainey

Al voor de race kwam het bericht dat de hoofdpijn van Freddie Spencer werd geweten aan een middenoorontsteking en dat hij niet zou starten. Kevin Schwantz had de beste start, maar vanaf de tweede startrij schoot Eddie Lawson hem al voor de eerste bocht voorbij. Lawson moest Schwantz toch laten gaan en werd zelf ingelopen door Wayne Gardner, Kevin Magee en Christian Sarron. Wayne Rainey nam de leiding en zes seconden voorsprong op Schwantz. Magee en Gardner gingen een onderling gevecht aan dat eindigde toen Gardner ten val kwam en een been brak. Rainey won overtuigend voor Schwantz en Lawson, maar na de finish gebeurde een bizar ongeluk. Bubba Shobert feliciteerde Lawson rijdend, maar klapte daarna hard achterop Kevin Magee, achter een blinde heuvel had besloten om middel op het circuit een staande burnout te maken. Shobert werd met ernstig hoofdletsel naar het ziekenhuis vervoerd en Magee brak een enkel en een onderbeen.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 58"56'17 1 20
2 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 59"03'02 2 17
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 59"16'09 6 15
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 59"19'91 4 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 59"24'40 7 11
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 59"26'77 5 10
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1:00"26'08 11 9
8 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda +1 ronde 12 8
9 Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA +1 ronde 13 7
10 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda +1 ronde 15 6
11 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 16 5
12 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +2 ronden 17 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +2 ronden 18 3
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda +3 ronden 19 2
15 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda +3 ronden 21 1
16 Vlag van Spanje Fernando Gonzáles De Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +4 ronden 23
17 Vlag van Chili Vincenzo Cascino Nolan-Suzuki +4 ronden 22

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Versnellingsbak 8
Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Technotron-Honda 20
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse Krukas 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 10
Vlag van Verenigde Staten Eugene Brown Suzuki 24
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Val[2] 3

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha Oorontsteking 9

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigde Staten David Busby Honda
Vlag van Verenigde Staten Michael Wild Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [3]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [4]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [4]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [4]
Vlag van Spanje Jose Morillas Honda
Vlag van Oostenrijk Sepp Doppler Honda
Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda
Vlag van Italië Romolo Balbi Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [5]
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [6]
Vlag van Spanje Juan López Mella Xunta-Honda
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [8]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 54
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 41
3 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 37
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 34
6 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 33
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 21
8 Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 18
9 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 16
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 13

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Net als vorig jaar waren de Amerikanen John Kocinski en Jim Filice sterk in de kwalificatietraining. Filice was nu weliswaar vierde (in 1988 tweede) maar wel de snelste Honda-coureur. Alberto Rota was de verrassing. Hij zette zijn "Team Italia"-Aprilia op de tiende startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 1"29'727
2. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"30'248
3. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'331
4. Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 1"30'486
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 1"30'599
6. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 1"30'693
7. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 1"30'947
8. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 1"30'956
9. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"31'366
10. Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax 1"31'700

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Jim Filice pakte de kopstart in de race, gevolgd door Jacques Cornu, Carlos Cardús, Sito Pons en John Kocinski, terwijl Juan Garriga tijd nodig had om op snelheid te komen, maar hij mengde zich ook om de strijd in de kopgroep. Kocinski rukte op naar de tweede plaats en reed rustig het gat met Filice dicht. Uiteindelijk nam hij de leiding over en won hij de race. Ook Garriga leek Filice nog te bedreigen, maar hij kwam ten val. Om de derde plaats vond ook een felle strijd plaats, die Luca Cadalora won ten koste van Sito Pons.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 48"19'96 1 20
2 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 48"27'98 4 17
3 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 48"32'75 2 15
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 48"37'36 5 13
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 48"42'19 7 11
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 48"42'63 8 10
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"52'64 3 9
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 49"13'94 9 8
9 Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 49"22'66 11 7
10 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 49"29'34 17 6
11 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Aprilia-Rotax 49"38'54 15 5
12 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha +1 ronde 12 4
13 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda +1 ronde 20 3
14 Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax +1 ronde 28 2
15 Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha +1 ronde 23 1
16 Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha +1 ronde 25
17 Vlag van Italië Fabio Barchitta Rudy Project-Aprilia-Rotax +1 ronde 33
18 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1 ronde 31
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1 ronde 22
20 Vlag van Verenigde Staten Richard Oliver Yamaha +1 ronde 19
21 Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax +1 ronde 30
22 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 24
23 Vlag van Verenigde Staten Richard Moore Yamaha +1 ronde 34
24 Vlag van Verenigde Staten Don Greene Yamaha +1 ronde 35
25 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 26
Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda Val 13
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha Val 6
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 16
Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha 14
Vlag van Andorra Javier Cardelús JJ Cobas-Rotax 27
Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax Krukas 10
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Aprilia-Rotax 18
Vlag van Zweden Robbie Petersen Aprilia-Rotax 29
Vlag van Verenigde Staten Thomas Stevens Yamaha 32

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Pilota Moto
Vlag van Canada Miguel Duhamel Aprilia-Rotax
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda
Vlag van Verenigde Staten Andy Leisner Honda
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Daniel Coe Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Doug Brauneck Yamaha
Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Becker Honda
Vlag van Canada Steve Crevier Aprilia-Rotax
Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha
Vlag van Canada Jim DeWitte Honda
Vlag van België Lucio Pietroniro Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Chris D'Aluisio Yamaha
Vlag van Canada Jon Cornwell Aprilia-Rotax
Vlag van Verenigde Staten David Busby Honda
Vlag van Australië Darren Millner Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Eric Kondo Yamaha
Vlag van Venezuela José Barresi Yamaha
Vlag van Verenigde Staten James Stephens Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-Honda
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Geen machine[9]
Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [4]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [4]
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda|
Vlag van Japan Junya Arai Honda [4]
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [10]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 50
2 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 45
3 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 40
4 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 37
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 28
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 27
7 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 22
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 19
Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda
10 Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha 13

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Egbert Streuer en Bernard Schnieders als enigen al eerder naar Laguna Seca waren gereisd om te trainen, reden ze slechts de vijfde trainingstijd, mede omdat Schnieders moeite had met de vele linkerbochten en verkrampt in het zijspan zat. De gebroeders Markus- en Urs Egloff waren de snelsten. Zij hadden ook een nieuwe, veel hoekiger stroomlijnkuip, die eigenlijk bestemd was voor een nieuw chassis dat in Europa was gebleven. De meestal zo snelle Rolf Biland was derde en moest ruim een seconde toegeven op de Egloffs.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 1"31'932
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 1"32'458
3. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 1"33'041
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"33'149
5. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"33'530
6. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"33'979
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"34'103
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 1"34'991
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 1"35'418
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 1"35'712

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de grote moeite en extra kosten die de zijspanrijders hadden moeten maken om in Laguna Seca te kunnen rijden, was de race een grote tegenslag. Na de 500cc-race was het grootste deel van de toeschouwers vertrokken. De gebroeders Egloff gingen er meteen vandoor en namen een flinke voorsprong op Steve Webster, Rolf Biland, Egbert Streuer en Alain Michel. Na negen ronden nam Webster de leiding over en de Egloffs vielen zelfs nog terug achter Michel omdat bakkenist Urs last kreeg van kramp. Biland haakte met motorpech af en Egbert Streuer had bijzonder veel pech. Bij de start was het helmvizier van Bernard Schnieders stuk gegaan en dat brak tijdens de race af. Met gebaren werd de pit gewaarschuwd, maar toen het duo naar binnen ging voor een nieuwe helm had Bernard al zo veel vuil in zijn ogen dat verder rijden onmogelijk was.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 46'48"240 2 20
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 47"05'558 4 17
3 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 47"12'630 1 15
4 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 48"15'768 6 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 48"17'293 9 11
6 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 48"50'403 11 10
7 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 12 9
8 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 7 8
9 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 15 7
10 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Laurent Magnenat LCR-Krauser 6
11 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Campbell LCR-Krauser 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Judd Drew Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Houghton LCR-JPX 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Hopkinson LCR-Krauser 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 13 1

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 8
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 10
Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-JPX 14
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser Ketting 18
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser Motor 3
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha Helmvizier 5
Vlag van Zwitserland Tony Wyssen Vlag van Zwitserland Kilian Wyssen LCR-Krauser Ongeval

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Howles Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Pointer LCR-Krauser
Vlag van Zweden Billy Gällros Vlag van Zweden Håkan Olsson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith Windle-ADM
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Hardwick Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parker LCR-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Organisatie[bewerken | brontekst bewerken]

De Sports Car Racing Association of the Monterey Peninsula (SCRAMP) had opnieuw de organisatie niet op orde. Tegen de regels in werden er kaarten verkocht voor het rennerskwartier, de toevoerwegen waren onvoldoende en werden steeds gewijzigd en de tijdwaarneming produceerde pas na 18 uur bruikbare tijden. De prijzengelden waren ongebruikelijk en tijdens de races reden er ambulances op de baan. De starter wist niet wanneer hij het licht op groen moest zetten. Daarmee was de organisatie nog slechter dan de ook niet goed bekend staande Grand Prix van Joegoslavië en Grand Prix van Zweden.

Ziekenboeg[bewerken | brontekst bewerken]

Bubba Shobert[bewerken | brontekst bewerken]

Een week na het ongeval werd de toestand van Bubba Shobert in het ziekenhuis van San Jose "kritiek maar stabiel" genoemd. Shobert werd niet meer kunstmatig van zuurstof voorzien en reageerde op zijn omgeving.

Wayne Gardner[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Gardner werd met een dubbele scheenbeenbreuk opgenomen in het ziekenhuis, maar vloog naar Engeland om zich te laten onderzoeken door dr. Nigel Cobb in Northampton. Die sloot zich aan bij de eerdere diagnose van Claudio Costa: niet opereren en ten minste twee maanden rust houden.

De wedstrijd verkopen?[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrijders reden voor het eerst in de Verenigde Staten en hadden een onderlinge afspraak gemaakt om het in het begin spannend te houden om de klasse "te verkopen" aan het Amerikaanse publiek. De gebroeders Egloff hielden zich niet aan die afspraak, die ook zinloos was, want het publiek was al naar huis.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

https://www.youtube.com/watch?v=TIt3bLNb9Y8 Het ongeval Kevin Magee en Bubba Shobert

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Australië 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1989

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1990