Israëlische luchtmacht
| Israëlische luchtmacht | ||
|---|---|---|
| ||
Het roundel van de Israëlische luchtmacht.
| ||
| Land |  Israël
| |
| Onderdeel van | Israëlisch defensieleger | |
| Oprichting | 1948 | |
| Leiding | ||
| Verantwoordelijke minister | Benny Gantz | |
| Opperbevelhebber | Tomer Bar | |
| Slagkracht | ||
| Troepensterkte* | 10.500 | |
| Aantal dienstplichtigen* | 22.000 | |
| Aantal reserve* | 54.000 | |
| Aantal vliegtuigen* | 670 | |
| Aantal helikopters* | 184 | |
| (*) Gegevens voor 1999 | ||
De Israëlische luchtmacht (IAF is een Engelse afkorting van Israel Air Force) is het luchtmachtonderdeel van het Israëlische defensieleger, de krijgsmacht van de staat Israël in het Midden-Oosten. De Hebreeuwse naam זרוע האויר והחלל betekent lucht- en ruimtetak. Het Israëlische luchtverdedigingscommando is onderdeel van de IAF sinds 1970, en vormt het belangrijkste orgaan van de luchtverdediging van Israël.
Zie Israëlische luchtverdedigingscommando voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
Het prille begin[bewerken | brontekst bewerken]
De Israëlische luchtmacht werd opgericht in 1948 bij de oprichting van de staat Israël. De luchtmacht begon klein met voor militair gebruik omgebouwde burgerluchtvaartvliegtuigen. De eerste gevechtsvliegtuigen die de Israëlische luchtmacht verkreeg waren Avia S-199 van Tsjecho-Slowaakse makelij. Andere toestellen uit die beginjaren waren uit de Tweede Wereldoorlog stammende Messerschmitt Bf 109's en Supermarine Spitfires.
De Zesdaagse Oorlog[bewerken | brontekst bewerken]
Die tegenstanders waren de Arabische landen in de regio. In 1967 kwam het tot een grote militaire confrontatie: de Zesdaagse Oorlog. Israël behaalde in die oorlog een indrukwekkende overwinning. De Westelijke Jordaanoever (met Oost-Jeruzalem ) werd op Jordanië veroverd, de Egyptenaren werden teruggedreven tot achter de Nijl, Syrië verloor de Hoogten van Golan. Frankrijk, dat voorheen Israëls belangrijkste leverancier van oorlogsvliegtuigen was geworden, legde Israël ten gevolge van de oorlog een wapenembargo op. Als gevolg ging Israël via het staatsbedrijf Israël Aircraft Industries zelf vliegtuigen produceren en werden de Verenigde Staten, dat al in 1965 moderne vliegtuigen had geleverd, 's lands nieuwe hoofdleverancier.
De Jom Kipoeroorlog[bewerken | brontekst bewerken]
De Jom Kipoeroorlog werd in oktober 1973 gestart door Egypte, Syrië, Jordanië, Libanon en Irak. Hun doel was de Sinaï terug te veroveren. Israël was op deze aanval niet goed voorbereid. Het land verloor 102 vliegtuigen in de strijd, velen daarvan werden het slachtoffer van door de Sovjet-Unie aan de Arabische landen geleverde luchtdoelraketten. Na deze oorlog kocht Israël een groot aantal Amerikaanse gevechtsvliegtuigen aan, waaronder de F-4 Phantom II, A-4 Skyhawk en de F-15 Eagle. Het land vloog ook met toestellen van lokale makelij: de IAI Nesher van Frans ontwerp en later de daar zelf uit ontwikkelde IAI Kfir.
Begin juli 1976 kende het Israëlische leger een groot succes met Operatie Entebbe voor welke de luchtmacht de logistiek verzorgde.
Luchtaanvallen[bewerken | brontekst bewerken]
Op 7 juni 1981 voerde de Israëlische luchtmacht met Operatie Opera een succesvolle luchtaanval uit op de Iraakse nucleaire installatie Osirak. Een jaar later volgde de invasie van Libanon waarbij de luchtmacht alle gelegenheid kreeg zijn technologische superioriteit te tonen. Op 1 oktober 1985 volgde een andere actie. Op die dag voerde de Israëlische luchtmacht Operatie Houten Been uit. Dit was een beschieting van het hoofdkwartier van de PLO nabij de Tunesische hoofdstad Tunis als wraakneming na een aanslag van Force 17, een gewapende eenheid van de PLO, op Israëlische burgers. De luchtaanval die uitgevoerd werd met F-15 Eagles die in vlucht bijgetankt werden was technisch een succes maar werd scherp veroordeeld door de internationale gemeenschap, inclusief de VS.
Modernisering[bewerken | brontekst bewerken]
In de jaren 1990 begon de Israëlische luchtmacht met de modernisering van haar vloot met geavanceerde technologieën van eigen bodem. Het land kocht ook AH-64 Apache-gevechtshelikopters van de VS en rustte ze uit met eigen raketten. In 1991 annuleerde Israël de ontwikkeling van de IAI Lavi dat Israëls eerste volledig zelf gebouwde gevechtsvliegtuig zou zijn wegens de te hoge kosten. In 2004 werden de eerste van meer dan honderd gloednieuwe en uiterst geavanceerde F-16I's geleverd en ook de nieuwste variant van de F-15 werd aangeschaft. De Israëlische luchtmacht kocht ook de nieuwste raketten van eigen makelij en verkreeg haar eigen variant van de Apache-helikopter. Het land kocht ook Gulfstream G550-jets uitgerust met de modernste informatiesystemen van Israel Military Industries. Met al deze moderniseringen groeide de Israëlische luchtmacht uit tot een van de meest geavanceerde ter wereld.
Recent[bewerken | brontekst bewerken]
Hoewel niet officieel bevestigd, bezit Israël ook 21 tot 100 kernraketten op basis van de ballistische middellangeafstandsraket Jericho die onder beheer van de luchtmacht vallen. Sinds het begin van de Tweede Intifada in 2000 heeft de Israëlische luchtmacht zich gefocust op het uitschakelen van kopstukken van Palestijnse militantengroeperingen. Hierbij zijn ook veel burgerslachtoffers gevallen. In september 2007 voerde de IAF met Operatie Boomgaard een luchtaanval uit op een vermeende nucleaire reactor in Syrië.
Sinds een uitspraak van het hooggerechtshof in 1994 werd de vliegschool van de luchtmacht toegankelijk voor vrouwen. In 2001 studeerde de eerste vrouwelijke piloot van Israël er af.
Door diverse Israëlische politici en militairen is de afgelopen jaren openlijk gezinspeeld op een aanval op Iran, in verband met het nucleaire programma van dat land. Zo noemde minister Shaul Mofaz op 6 juni 2008 een aanval op Iran onvermijdelijk.[1] In die maand voerde de Israëlische luchtmacht een oefening uit boven de Middellandse Zee met 100 F-15 en F-16 vliegtuigen over 1400 km, wat wel gezien werd als een repetitie voor een aanval op Natanz in Iran.[2]
Israël is heeft een eigen variant van de F-35 Lightning II straaljager genaamd de F-35I Adir. Deze variant heeft afwijkende componenten waaronder elektronische systemen. De eerste 9 F-35 jagers werden in december 2017 in operationeel gebruik genomen door de Israëlische luchtmacht.[3] Op 22 mei 2018 meldde commandant van de Israëlische luchtmacht, generaal-majoor Amikam Norkin dat Israël het als eerste land de F-35 in een gevechtssituatie gebruikt had.[4]
Luchtmachtbases[bewerken | brontekst bewerken]
- Tel Aviv/Luchthaven Ben-Gurion
- Israel Aerospace Industries-productielijn; vliegtuigopslag.
- Vliegbasis Hatzerim
- F-15, A-4, F-16, Black Hawk.
- Vliegbasis Hatzor
- F-16.
- Vliegbasis Nevatim
- F-16, C-130, KC-130, Boeing 707, Gulfstream; vliegopleiding.
- Haifa/Vliegbasis Nizzana West
- technische opleiding.
- Ovda-luchthaven
- F-16, Cobra.
- Vliegbasis Palmachim
- Black Hawk, Cobra, UAV.
- Vliegbasis Ramat David
- F-16, Dauphin.
- Vliegbasis Ramon
- Apache, F-16.
- Tel Aviv/Sde Dov-luchthaven
- Beechcraft, Rayteon.
- Vliegbasis Tel Nof
- F-15, Sea Stallion.
Inventaris[bewerken | brontekst bewerken]
_copy.jpg)
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
- Israëlische defensieleger
- Israëlische luchtverdedigingscommando
- Krijgswezen van Israël
- Lijst van luchtmachten
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (he) iaf.org.il - officiële website
- (en) globalsecurity.org - Israel Air Force [IAF] / Air Corps (Hel Avir)
Bronnen, noten en/of referenties
|