Jules Furthman

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jules Furthman
Jules Furthman (links) en acteur William Russell in 1919
Algemene informatie
Volledige naam Julius Grinnell Furthmann
Pseudoniem(en) Stephen Fox
Geboren Chicago, 5 maart 1888
Geboorteplaats Chicago
Overleden Oxford, 22 september 1966
Overlijdensplaats Oxford
Werk
Jaren actief 1915 - 1959
Bekende werken The Docks of New York
Morocco
Blonde Venus
Mutiny on the Bounty
To Have and Have Not
The Big Sleep
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

Jules Furthman (Chicago, 5 maart 1888 - Oxford, 22 september 1966) was een Amerikaanse journalist en scenarioschrijver.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Jaren tien en twintig (tot 1927)[bewerken | brontekst bewerken]

Furthman werd geboren in Chicago. Zijn oudere broer Charles (1884-1936) werd ook schrijver. Vanaf 1910 werkte Furthman als journalist voor dag- en weekbladen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog nam hij het pseudoniem Stephen Fox aan omdat hij zijn echte naam te Duits vond klinken.

In de periode 1917-1919 werkte Furthman intens aan de scenario's van twaalf middellange films van Henry King waarin William Russell meestal de hoofdrol speelde. Onmiddellijk daarna schreef hij het scenario voor vier films van Maurice Tourneur tijdens diens Amerikaanse periode (1914-1926). Hij deed dat twee keer samen met acteur John Gilbert, een beschermeling van Tourneur. Uit diezelfde tijd dateert zijn werk voor twee vroege middellange John Ford-films. In het midden van de jaren twintig zette hij zijn samenwerking met Henry King verder met het scenario van drie dramafilms.

Vruchtbare late jaren twintig en jaren dertig[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf het einde van de jaren twintig schreef Furthman regelmatig scenario's voor Josef von Sternberg en Victor Fleming. In vijf jaar tijd tekende hij voor 5 scenario's voor Fleming en voor 7 scenario's voor von Sternberg, waaronder klassiekers als The Docks of New York (1928), Shanghai Express (1932) en Blonde Venus (1932).

In 1936 schreef Furthman met het scenario van Come and Get It voor het eerst voor Howard Hawks. Wat later volgde zijn scenario voor Hawks' romantisch drama Only Angels Have Wings (1939).

In deze drukke periode deden andere belangrijke regisseurs als Lewis Milestone, Raoul Walsh, Henry Hathaway, George Cukor en weeral eens Henry King eveneens een beroep op Furthmans schrijftalent.

Jaren veertig[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf de jaren veertig nam Furthmans productiviteit af. Een hoogtepunt vormden nog zijn scenario's voor twee klassiek geworden films noirs van Hawks. Samen met William Faulkner verzorgde hij het scenario van To Have and Have Not (1944), naar de gelijknamige roman van Ernest Hemingway, en van The Big Sleep (1946), gebaseerd op de gelijknamige roman van Raymond Chandler. De energieke, soms brutale romantische dialogen van de hand van Furthman en Faulkner droegen aanzienlijk bij tot het ontstaan van het iconisch filmkoppel Bogart-Bacall.

Vermeldenswaardig waren ook nog zijn scenario's voor de dankzij de boezem van actrice Jane Russell spraakmakende western The Outlaw (1943) en voor de donkere, broeierige en misantropische film noir Nightmare Alley (1947).

Jaren vijftig[bewerken | brontekst bewerken]

Furthman nam afscheid van de filmwereld met scenario's voor twee cineasten die hem nauw aan het hart lagen: voor von Sternbergs Koude Oorlogfilm Jet Pilot (1957) en Hawks western Rio Bravo (1959). Beide films toonden John Wayne op het hoogtepunt van zijn kunnen.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

In 1920 trouwde Furthman met de stomme film-actrice Sybil Seely. Seely verwierf bekendheid dankzij de vijf films die ze draaide met en onder Buster Keaton (onder meer One Week uit 1920). In 1921 beviel ze van een zoon en het jaar daarop maakte ze een einde aan haar acteercarrière. Het koppel bleef samen tot aan Furthmans overlijden.

Furthman overleed in 1966 op 78-jarige leeftijd aan een hersenbloeding.

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Nominatie[bewerken | brontekst bewerken]