KRC Genk in het seizoen 2004/05

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Genk
Naam Koninklijke Racing Club Genk
Bijnaam Genkies, Smurfen
Opgericht 1988
Stadion Fenixstadion
Voorzitter Vlag van België Jos Vaessen
Algemeen directeur Vlag van België Paul Heylen
Technisch directeur Vlag van België Ariël Jacobs
Trainer Vlag van België René Vandereycken
Competitie Eerste Klasse
Thuis
Uit
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Voor het seizoen 2004/05 ging Genk op zoek naar een nieuwe coach. De club onderhandelde met Georges Leekens, maar omdat diens salariseisen te hoog waren, sprong de deal af.[1] In april 2004 tekende trainer René Vandereycken een contract van twee seizoenen.[2] Enkele dagen eerder had voorzitter Jos Vaessen ook Ariël Jacobs aangetrokken om de functie van technisch directeur in te vullen.[1] De 51-jarige Vandereycken volgde in Genk interim-trainer Ronny Van Geneugden op, die terug bij de jeugd aan de slag ging.

De nieuwe coach zag in de zomermaanden sterkhouders Didier Zokora en Bernd Thijs naar het buitenland vertrekken. In ruil trok de club de middenvelders Dimitri de Condé en Orlando Engelaar aan. De jongeren Logan Bailly en Igor de Camargo keerden terug na een uitleenbeurt aan Heusden-Zolder.

Genk begon het seizoen met Intertoto-voetbal. De Limburgers bereikten de halve finales, maar werden daarin uitgeschakeld door het Portugese Leiria. Daardoor zat het Europese avontuur voor Genk er reeds in augustus op.

Ook in de competitie kende de club wisselvallige resultaten. De Limburgers speelden in de heenronde 1-1 gelijk tegen zowel Club Brugge als Standard Luik. Enkel de topper tegen RSC Anderlecht werd met ruime cijfers verloren (4-2). De van NAC Breda overgenomen Orlando Engelaar scoorde in oktober vijf doelpunten in vier opeenvolgende duels. In die maand maakte ook het 16-jarige jeugdtalent Steven Defour zijn debuut op het hoogste niveau. Desondanks verloor Genk al snel de voeling met de top van het klassement. Het team van Vandereycken sloot de heenronde af met meer dan tien punten achterstand op leider Club Brugge.

Tijdens de winterstop versterkte Genk zich met Tom Soetaers, Nenad Stojanović en Tomislav Mikulić, terwijl De Condé en De Camargo opnieuw mochten vertrekken. De nieuwe krachten bewezen meteen hun waarde. Genk schakelde in de beker Anderlecht uit (1-2), won in de competitie vijf keer op rij en wipte over Standard naar de derde plaats. In februari werd Genk zelf uitgeschakeld in de beker door latere winnaar Germinal Beerschot. Op 13 maart 2005 kwam leider Club Brugge op bezoek. Genk won de topper voor eigen volk met 2-1 dankzij treffers van Engelaar en Kevin Vandenbergh. Enkele weken later verloor Genk echter opnieuw met 2-4 van Anderlecht. Een week later volgde de geladen derby tegen STVV. Genk won met 0-2, maar zag wel hoe coach Vandereycken door scheidsrechter Paul Allaerts naar de tribune werd verwezen. Tot grote ergernis van voorzitter Jos Vaessen dreigde de trainer achteraf dat hij een klacht zou indienen.[3]

Vaessen, die eerder ook al de tactische aanpak van Vandereycken in vraag had gesteld[4], verbond het lot van zijn trainer met het behalen van een Europees ticket.[5] Tot de laatste speeldag bleef Genk met Standard strijden om de derde plaats. Omdat de achterstand op Standard na de voorlaatste speeldag twee punten bedroeg, werd in de pers al volop gespeculeerd over de toekomst van Vandereycken. De Limburger zelf werd gelinkt aan FC Brussels, terwijl Hugo Broos naar voren werd geschoven als zijn opvolger bij Genk.[5] Genk moest op de laatste speeldag op bezoek bij Cercle Brugge. In het Jan Breydelstadion kwam het elftal van Vandereycken al snel 1-0 achter. Pas in de slotminuten slaagde Genk er in om de achterstand in een zege om te buigen. Vandenbergh scoorde in de 88e minuut de gelijkmaker. In de slotminuten zorgden Koen Daerden en Faris Haroun voor de belangrijke 1-3 zege. Standard speelde op hetzelfde ogenblik tegen KV Oostende, dat toen al zeker was van degradatie. Het stond 1-1 toen Standard in de slotminuut nog een strafschop kreeg van scheidsrechter Allaerts. De Portugese aanvoerder Sérgio Conceição trapte de penalty naast het Oostendse doel. Door het verrassende gelijkspel tegen Oostende eindigden Genk en Standard met elk 70 punten. Er volgden twee testwedstrijden om te bepalen wie in het volgende seizoen mocht deelnemen aan de UEFA Cup.

De heenwedstrijd op Sclessin werd een domper voor Genk. De Rouches wonnen ondanks de openingstreffer van Vandenbergh overtuigend met 3-1. Maar de Limburgers wisten de scheve situatie toch nog recht te zetten. Standard, dat aan de terugwedstrijd begon zonder de geschorste titularissen Conceição en Karel Geraerts, kwam in de Cristal Arena al snel achter. Twee treffers van Vandenbergh en een doelpunt van Stojanović bezorgden Genk in extremis het laatste Europese ticket. Na afloop van het huzarenstukje speculeerde de pers opnieuw over de toekomst van Vandereycken, maar voorzitter Vaessen weigerde om meteen duidelijkheid te scheppen.[6] Begin juni 2006 werd Vandereycken ontslagen.[7] Een half jaar later werd de Limburger benoemd tot bondscoach van de Rode Duivels.

Spelerskern[bewerken | brontekst bewerken]

Nr. Naam Nationaliteit Geboortedatum Vorige club
Keepers
1 Jan Moons Aanvoerder Vlag van België België 26-09-1970 1999-2000 Germinal Beerschot
26 Logan Bailly Vlag van België België 27-12-1985 2003-2004 Heusden-Zolder
27 Sinan Bolat Vlag van Turkije Turkije 03-09-1988 /
28 Sem Franssen Vlag van België België 10-04-1984 /
Verdedigers
2 Indriði Sigurðsson Vlag van IJsland IJsland 12-10-1981 2000-2003 Lillestrøm SK
4 Tomislav Mikulić Vlag van Kroatië Kroatië 04-01-1982 2001-2005 NK Osijek
5 Eric Matoukou Vlag van Kameroen Kameroen 08-07-1983 2002-2003 Heusden-Zolder
13 Akram Roumani Vlag van Marokko Marokko 01-04-1978 1998-2000 Maghreb Fez
16 Daan Vaesen Vlag van België België 11-07-1981 2002-2003 KSK Tongeren
17 Boris Marolt Vlag van België België 19-05-1982 2001-2003 Patro Maasmechelen
19 Brian Priske Vlag van Denemarken Denemarken 14-05-1977 1999-2003 Aalborg BK
29 Wim Raymaekers Vlag van België België 04-04-1985 /
Middenvelders
3 Seyfo Soley Vlag van Gambia Gambia 15-07-1981 2004 Al-Hilal
6 Mirsad Bešlija Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina 06-07-1979 2000-2001 FK Željezničar
7 Faris Haroun Vlag van België België 22-09-1985 /
8 Gert Claessens Vlag van België België 21-02-1972 2001-2003 Vitesse
10 Tom Soetaers Vlag van België België 21-07-1980 2004-2005 Ajax
12 Thomas Chatelle Vlag van België België 31-03-1981 2000 KV Mechelen
14 Dimitri de Condé Vlag van België België 07-01-1985 2003-2004 Heusden-Zolder
20 Koen Daerden Vlag van België België 10-12-1975 /
21 Orlando Engelaar Vlag van Nederland Nederland 24-08-1979 2000-2004 NAC Breda
22 Justice Wamfor Vlag van Kameroen Kameroen 05-08-1981 2000-2001 Racing Bafoussam
24 Kenneth Van Goethem Vlag van België België 13-02-1984 /
25 Steven Defour Vlag van België België 15-04-1988 /
Aanvallers
11 Kevin Vandenbergh Vlag van België België 16-05-1983 1999-2002 KVC Westerlo
15 Igor de Camargo Vlag van Brazilië Brazilië / Vlag van België België 12-05-1983 2003-2004 Heusden-Zolder
18 Paul Kpaka Vlag van Sierra Leone Sierra Leone 07-08-1981 2001-2003 Germinal Beerschot
33 Nenad Stojanović Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro 22-10-1979 2003-2005 Rode Ster Belgrado

Sébastien Pocognoli en Jordan Remacle keerden in het seizoen 2004/05 terug naar de B-kern.

Technische staf[bewerken | brontekst bewerken]

Functie Naam Nationaliteit
Coach René Vandereycken Vlag van België België
Assistent-coach Pierre Denier Vlag van België België
Keeperstrainer Guy Martens Vlag van België België
Beloftencoach Ronny Van Geneugden Vlag van België België

Resultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Een overzicht van de competities waaraan Genk in het seizoen 2004-2005 deelnam.

Seizoen 2004/05
Competitie Resultaat Uitgeschakeld door
Jupiler League Derde
Beker van België Kwartfinale Germinal Beerschot
Intertoto Cup Halve finale UD Leiria

Uitrustingen[bewerken | brontekst bewerken]

Shirtsponsor(s): Euphony / Carglass / Nitto Denko / Vasco / Essec / Echo
Sportmerk: Kappa

Thuis
Uit
Doelman
Doelman
Doelman

Transfers[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie[bewerken | brontekst bewerken]

Klassement[bewerken | brontekst bewerken]

P W G V + - DS Ptn
K (CL) 1 Club Brugge 34 24 7 3 83 25 +58 79
(CL) 2 Anderlecht 34 23 7 4 75 34 +41 76
(UEFA) 3 Genk 34 21 7 6 59 37 +22 70
  4 Standard 34 21 7 6 64 30 +34 70
  5 Charleroi 34 19 7 8 47 34 +13 64
  6 AA Gent 34 18 5 11 46 36 +10 59
  7 La Louvière 34 12 8 14 43 43 +0 44
  8 Lokeren 34 11 11 12 36 38 −2 44
(beker) 9 Germinal Beerschot 34 12 6 16 36 45 −9 42
  10 Lierse 34 12 5 17 57 60 −3 41
  11 Cercle Brugge 34 12 5 17 45 74 −29 41
  12 Westerlo 34 11 6 17 34 54 −20 39
  13 Moeskroen 34 10 6 18 40 43 −3 36
  14 Sint-Truiden 34 10 6 18 40 58 −18 36
  15 Brussels 34 10 3 21 32 60 −28 33
  16 Beveren 34 8 8 18 43 59 −16 32
D 17 Oostende 34 6 9 19 31 62 −31 27
D 18 Mons 34 7 5 22 39 58 −19 26

P: wedstrijden gespeeld, W: wedstrijden gewonnen, G: gelijke spelen, V: wedstrijden verloren, +: gescoorde doelpunten, -: doelpunten tegen, DS: doelsaldo, Ptn: totaal punten
K: kampioen, D: degradeert, (beker): bekerwinnaar, (CL): geplaatst voor Champions League, (UEFA): geplaatst voor UEFA-beker

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]