MENA
Dit artikel gaat over een regio in Azië en Afrika. Voor andere betekenissen, zie Mena (doorverwijspagina)
De term MENA (een acroniem voor het Engelse Middle East and North Africa, Midden-Oosten en Noord-Afrika) is een term die in economische en academische context gebruikt wordt om de regio bestaande uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika te beschrijven.[1][2][3] De term dekt een uitgebreide streek, die zich uitstrekt van Marokko tot Afghanistan, met inbegrip van alle landen in het Midden-Oosten en de landen van de Maghreb. Het komt daarmee grotendeels overeen met de Arabische wereld, maar omvat ook enkele niet-Arabische landen die vanwege hun culturele, religieuze en politieke geschiedenis bij de regio gerekend worden.[1]
Landen[bewerken | brontekst bewerken]
MENA heeft geen eensluidende definitie; verschillende organisaties definiëren de regio op verschillende wijze. De Wereldbank definieert de MENA-regio als volgt:[4]
- Afghanistan
- Algerije
- Bahrein
- Djibouti*
- Egypte
- Iran
- Irak
- Israël
- Jemen
- Jordanië
- Koeweit
- Libanon
- Libië
- Malta*
- Marokko
- Oman
- Palestijnse Gebieden
- Qatar
- Saoedi-Arabië
- Somalië*
- Syrië
- Tunesië
- Verenigde Arabische Emiraten
*Djibouti, Malta en Somalië worden door andere bronnen weer niet tot de MENA-regio gerekend.[1][5]
Daarnaast worden, afhankelijk van de context, ook wel de volgende landen tot de regio gerekend:
Economie[bewerken | brontekst bewerken]
De MENA-regio heeft enorme reserves van aardolie en aardgas die gelden als vitale bron van de mondiale economische stabiliteit. Volgens het Oil and Gas Journal (1 januari 2009) heeft de MENA-regio 60% van 's werelds oliereserves en 45% van 's werelds aardgasreserves. In 2010 waren 8 van de 12 OPEC-landen gelegen in de MENA-regio.
Bronnen, noten en/of referenties
|
