Overleg:Symfonie

ode an die Freude (217.122.2.204, Kleuske 26 aug 2006 19:00 (CEST))

Waarom is het volgende stuk weggehaald? Ik weet niets van klassieke muziek maar dit is in ieder gaval duidelijker dan wat er nu staat. Nu wordt er plotseling gesproken over 4-delige structuur zonder dat dat wordt uitgelegd. Ik ben geneigd om dit sutk (of in ieder geval het eerste stuk) weer in te voeren als wat er nu staat niet wordt verbeterd.--Merijn2 22 apr 2007 14:29 (CEST)

Een klassieke symfonie (vanaf het midden van de 18e eeuw) bestaat meestal uit drie of vier delen. Het eerste deel heeft de sonatevorm. De symfonie begint dikwijls met een snel deel (al dan niet met een introductie), dan volgt een langzaam middendeel, een weer sneller derde deel, bij Mozart en Haydn meestal een Menuet, sinds Beethoven echter meestal een scherzo (een parodie op het menuet, die de val van de adel sinds de Franse Revolutie symboliseerde), en tenslotte een vierde deel met soms een coda als sluitstuk. Traditionele componisten hielden zich vast aan dit schema, maar onder invloed van de Romantiek kregen de symfonieën soms hele andere vormen (eendelig (bijv. Sibelius 7e) , tweedelig: Liszt, Dante symfonie, Mahler 8) of juist meer dan vier delen (Mahler 2, 3, 5). - Anton Bruckner hield zich aan de traditionele vorm van vier delen maar introduceerde in zijn doorwrochte contrapuntische meesterwerken vanaf de 2e symfonie (1872) het derde thema. Daarmee bracht hij de symfonie op een nog hoger plan. De doorvoering van drie geëxposeerde thema's werden ware compositorische kunststukken. De lengte van de symfonie werd met Bruckner tot ruim anderhalf uur uitgestrekt, bij Mahler soms tot bijna twee uur muziek. Havergal Brian is recordhouder met zijn eerste symfonie (The Gothic uit 1915) die bijna drie uur duurt een een gigantische bezetting van koor en orkest vraagt. + De klassieken kenden symfonieën soms thema's en namen toe maar dit doelde niet op programmamuziek. Voorbeelden zijn Mozart’s Jupiter-symfonie, zijn ‘Praagse’ en ‘Haffner’ (de opdrachtgever); Haydn’s Parijse en Londense symfonieën (aldaar gecomponeerd) of die met bijnamen (‘de klok’, ‘de kip’ of ‘de filosoof’). Veel klassieke componisten hebben een groot aantal symfonieën geschreven, Mozart meer dan veertig, Joseph Haydn honderdzes. - De klassieken kenden symfonieën soms thema's en namen toe maar onder invloed van de Romantiek kregen de werken soms uitgebreide (literaire) programma's mee. Liszt introduceerde het symfonische (eendelige) gedicht dat een programma (een duidelijk literair thema) vertolkte. Richard Strauss trad in zijn voetsporen.