Ronde van Frankrijk 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk 1984
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1984
Periode 29 juni t/m 22 juli 1984
Startplaats Montreuil-sous-Bois
Finishplaats Parijs
Totale afstand 4021 km
Gem. snelheid 35,882 km/u
Deelnemers 170 (17 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui Gele trui Laurent Fignon
Groene trui Groene trui Frank Hoste
Bolletjestrui Bolletjestrui Robert Millar
Witte trui Witte trui Greg LeMond
Ploegen Ploegen Renault-Elf
Navigatie
← 1983     1985 →
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 71e editie van de Ronde van Frankrijk ging op 29 juni 1984 van start in de Parijse voorstad Montreuil-sous-Bois en voerde via Valenciennes, Nantes, de Pyreneeën, Rodez en de Franse Alpen tegen de klok in naar de Champs-Élysées in Parijs, waar de wielerwedstrijd op 22 juli 1984 eindigde.

Een tweestrijd tussen viervoudig winnaar Bernard Hinault en de winnaar van 1983 Laurent Fignon mondde uit in een ruime zege voor de laatste. De 23-jarige Fignon haalde zijn tweede Touroverwinning binnen met meer dan tien minuten voorsprong op de nummer twee, Hinault. Derde werd de debuterende Greg LeMond, een ploeggenoot van Fignon. De Ronde stond lang in het teken van een monsterontsnapping in de vijfde etappe naar Cergy-Pontoise, waarin een kopgroep van drie personen met meer dan 17 minuten voorsprong over de finish kwam. Het zorgde ervoor dat Vincent Barteau bijna twee weken in de gele trui kon rijden, alvorens Fignon de leiding na de rit naar l'Alpe d'Huez overnam.

Verloop[bewerken | brontekst bewerken]

Bernard Hinault was na een jaar afwezigheid terug en vastberaden een vijfde eindoverwinning te halen. Rond hem was een nieuw team geformeerd, La Vie Claire. Zijn vorige team, Renault-Elf van ploegleider Cyrille Guimard, zette de kaarten op de winnaar van de Ronde van Frankrijk 1983, Laurent Fignon. Volgens velen was de overwinning in 1983 Fignon in de schoot geworpen, bij afwezigheid van Hinault en na de dramatische opgave van geletruidrager Pascal Simon. Fignon had deze editie als belangrijke helper de Amerikaanse wereldkampioen Greg LeMond.

De proloog, die net als in 1983 werd verreden in een Parijse voorstad, was voor Hinault met Fignon op drie seconden als tweede. In de ploegentijdrit sloeg Fignon echter terug. La Vie Claire werd slechts zevende op 55 seconden van Renault. Ondertussen waren drie renners van de nieuwe Nederlandse ploeg Kwantum Hallen verwikkeld in een strijd om het geel. Achtereenvolgens werd het leiderstricot gedragen door Ludo Peeters, Jacques Hanegraaf en Adrie van der Poel. Het secondespel kwam ten einde in de vijfde etappe, toen de Portugees Paulo Ferreira en de Fransen Vincent Barteau en Maurice Le Guilloux 17 minuten en 42 seconden wonnen op de rest van het rijdersveld. Ferreira won de etappe. Barteau, een ploeggenoot van Fignon, mocht de gele trui aantrekken die hij pas twee weken later, na de rit naar l'Alpe d'Huez, aan zijn kopman zou afstaan.

De strijd tussen Fignon en Hinault leek ondertussen steeds meer in het voordeel van de jongste uit te vallen. De 23-jarige Fignon won de eerste tijdrit en boekte in de bergrit door de Pyreneeën nog eens bijna een minuut tijdwinst op zijn landgenoot. De etappe werd net als in 1983 gewonnen door Robert Millar, daarnaast viel het goede rijden van debutant Luis Herrera, Pedro Delgado en de Nederlander Gerard Veldscholten op. De 14e etappe naar Domaine du Rouret werd een zegetocht voor Fons De Wolf, die een 110 kilometer lange solovlucht bekroonde met 17'40" voorsprong aan de finish en opschoof naar een vierde plek in het klassement.

Na een rustdag op 14 juli trok de Tour de Alpen in. Dankzij overwinningen in een klimtijdrit en twee bergetappes greep Fignon de gele trui en bouwde hij zijn voorsprong op Hinault uit van ruim twee minuten naar bijna tien. Op l'Alpe d'Huez boekte Herrera de eerste Colombiaanse etappewinst. Voormalige winnaars Joop Zoetemelk, Peter Winnen, Hennie Kuiper en Beat Breu werden op de Alp op grote achterstand gereden.

In de tijdrit op de voorlaatste dag boekte Fignon zijn vijfde ritwinst en vergrootte hij zijn voorsprong op Hinault tot 10'32". De slotetappe naar de Avenue des Champs-Élysées in Parijs was ten slotte een prooi voor de Eric Vanderaerden.

Etappe-overzicht[bewerken | brontekst bewerken]

datum etappe route afstand winnaar gele trui
29 juni Proloog Montreuil-sous-Bois - Noisy-le-Sec (ITT) 5,4 km Vlag van Frankrijk Bernard Hinault Vlag van Frankrijk Bernard Hinault
30 juni 1 Bondy - Saint-Denis 149 km Vlag van België Frank Hoste Vlag van België Ludo Peeters
1 juli 2 Bobigny - Louvroil 250 km Vlag van Frankrijk Marc Madiot Vlag van Nederland Jacques Hanegraaf
2 juli 3 Louvroil - Valenciennes (TTT) 51 km Vlag van Frankrijk Renault-Elf
4 Valenciennes - Béthune 83 km Vlag van België Ferdi Van Den Haute Vlag van Nederland Adrie van der Poel
3 juli 5 Béthune - Cergy-Pontoise 207 km Vlag van Portugal Paulo Ferreira Vlag van Frankrijk Vincent Barteau
4 juli 6 Cergy-Pontoise - Alençon 202 km Vlag van België Frank Hoste
5 juli 7 Alençon - Le Mans (ITT) 67 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
6 juli 8 Le Mans - Nantes 192 km Vlag van Frankrijk Pascal Jules
7 juli 9 Nantes - Bordeaux 338 km Vlag van Nederland Jan Raas
8 juli 10 Bordeaux - Pau 198 km Vlag van België Eric Vanderaerden
9 juli 11 Pau - Guzet-Neige 226,5 km Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar
10 juli 12 Saint-Girons - Blagnac 111 km Vlag van Frankrijk Pascal Poisson
11 juli 13 Blagnac - Rodez 220,5 km Vlag van Frankrijk Pierre-Henri Menthéour
12 juli 14 Rodez - Domaine du Rouret 227,5 km Vlag van België Fons De Wolf
13 juli 15 Domaine du Rouret - Grenoble 241,5 km Vlag van Frankrijk Frédéric Vichot
14 juli Rustdag
15 juli 16 Les Échelles - La Ruchère (ITT) 22 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Vlag van Frankrijk Vincent Barteau
16 juli 17 Grenoble - l'Alpe d'Huez 223 km Vlag van Colombia Luis Herrera Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
17 juli 18 Bourg d'Oisans - La Plagne 185 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
18 juli 19 La Plagne - Morzine 186 km Vlag van Spanje Angel Arroyo
19 juli 20 Morzine - Vlag van Zwitserland Crans-Montana 140,5 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
20 juli 21 Vlag van Zwitserland Crans-Montana - Villefranche 320 km Vlag van België Frank Hoste
21 juli 22 Villié-Morgon - Villefranche (ITT) 51 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
22 juli 23 Pantin - Parijs 196,5 km Vlag van België Eric Vanderaerden

Eindklassementen[bewerken | brontekst bewerken]

Algemeen klassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang naam ploeg tijd
Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Renault-Elf 112u 03'40"
2 Vlag van Frankrijk Bernard Hinault La Vie Claire + 10'32"
3 Vlag van Verenigde Staten Greg LeMond Renault-Elf + 11'46"
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar Peugeot + 14'42"
5 Vlag van Ierland Sean Kelly Skil-Reydel + 16'35"
6 Vlag van Spanje Angel Arroyo Reynolds + 19'22"
7 Vlag van Frankrijk Pascal Simon Peugeot + 21'17"
8 Vlag van Spanje Pedro Muñoz Teka + 26'17"
9 Vlag van België Claude Criquielion Mondial Moquette-Splendor + 29'12"
10 Vlag van Australië Phil Anderson Panasonic + 29'16"
11 Vlag van Zwitserland Niki Rüttimann La Vie Claire + 30'58"
12 Vlag van Colombia Rafael Acevedo Colombia-Varta + 33'32"
13 Vlag van Zwitserland Jean-Marie Grezet Skil-Reydel + 33'41"
14 Vlag van Frankrijk Eric Caritoux Skil-Reydel + 36'28"
15 Vlag van Colombia José Patrocinio Jiménez Teka + 37'49"
16 Vlag van Nederland Gerard Veldscholten Panasonic + 41'54"
17 Vlag van Frankrijk Michel Laurent Coop-Hoonved + 44'33"
18 Vlag van Colombia Alfonso Flóres Colombia-Varta + 45'33"
19 Vlag van Colombia Antonio Agudelo Colombia-Varta + 49'25"
20 Vlag van Zwitserland Bernard Gavillet Cilo-Aufina + 51'02"

Rode lantaarn:

124 Vlag van Zwitserland Gilbert Glaus Cilo-Aufina + 4u01'17"

Puntenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang naam ploeg punten
Vlag van België Frank Hoste Europ Decor 322
2 Vlag van Ierland Sean Kelly Skil-Reydel 318
3 Vlag van België Eric Vanderaerden Panasonic 247

Bergklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang naam ploeg punten
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar Peugeot 284
2 Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Renault-Elf 212
3 Vlag van Spanje Angel Arroyo Reynolds 140

Debutantenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang naam ploeg tijd
Vlag van Verenigde Staten Greg LeMond Renault-Elf 112u 15'26"
2 Vlag van Spanje Pedro Muñoz Teka + 14'31"
3 Vlag van Zwitserland Niki Rüttimann La Vie Claire + 19'12"

Ploegenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang ploeg ploegleider tijd
1 Vlag van Frankrijk Renault-Elf Cyrille Guimard
2 Vlag van Frankrijk Skil-Reydel Jean de Gribaldy
3 Vlag van Spanje Reynolds José Miguel Echávarri

Bijzonderheden[bewerken | brontekst bewerken]

  • Het Renault-Elf-team van ploegleider Cyrille Guimard en kopman Laurent Fignon was buitengewoon succesvol met tien etappezeges en overwinningen in het eindklassement, het debutantenklassement en het ploegenklassement.
  • In de etappe naar Morzine kwam de Italiaan Carlo Tonon in de afdaling van de Col de Joux Plane in botsing met een overstekende toeschouwer. Hij moest worden afgevoerd naar een ziekenhuis, lag enkele maanden in coma en was blijvend gehandicapt. In 1996 pleegde Tonon op 41-jarige leeftijd zelfmoord.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ronde_van_Frankrijk_1984&oldid=67421919"