Blauwbilgorgel

De blauwbilgorgel (1943 – ) is een fictief dier.

De blauwbilgorgel werd geboren te Soest. De geestelijk vader was de Dordtse dichter C. Buddingh' die, toen hij in Sanatorium Zonnegloren werd verpleegd wegens tuberculose, een Engels kinderverhaal met de titel bluebillgurgle te lezen kreeg.

De vader van de blauwbilgorgel was een porgel, en de moeder was een porulan - een combinatie die vreemde kinderen oplevert. De blauwbilgorgel is familie van onder meer het kokootje, de jenk, de goudopsneevink, de pommeldoris, en de schommerhannep.

De blauwbilgorgel leeft overdag van korgel, en 's nachts van riep en rimmelrijst. Hij verdeelt zijn tijd tussen wokken, worgelen, en languit in de zon liggen. Bij de laatste activiteit wordt met de knezidon geknoesterd.
De verwachte doodsoorzaak is de schorgel. Tijdens het stervensproces zal de blauwbilgorgel als een kriks ineen schrompelen, tot slechts een blauwe kiezelsteen resteert - een in het dierenrijk tamelijk ongebruikelijke gang van zaken.

Bekende kreten van de blauwbilgorgel zijn onder andere: "raban, raban, raban!" en "rabijst, rabijst, rabijst!".

De tekst van de blauwbilgorgel werd op muziek gezet door onder andere Wim ter Burg.

In november 2007 verscheen - van de hand van Wim Huijser en Peter de Roos - het boek Raban! Raban! Raban!, Buddingh's Blauwbilgorgel met pensioen. Dit ter ere van het (bijna) 65-jarig bestaan van het gedicht.

Literatuur

C.Buddingh' Alle Gorgelrijmen W. Huijser Raban! Raban! Raban!