Bruine tandbaars
| Bruine tandbaars IUCN-status: Kwetsbaar[1] (2016) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||
| Epinephelus marginatus (Lowe, 1834) Originele combinatie Serranus marginatus Lowe, 1834 | |||||||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||||||
|
Lijst
| |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Bruine tandbaars op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
De bruine tandbaars (Epinephelus marginatus), uit het geslacht Epinephelus, komt vooral voor langs de rotsachtige kusten van de Middellandse Zee. Hij wordt ook wel Epinephelus guaza of (in Frankrijk) Merou genoemd.
Deze baars kan maximaal 50 jaar oud worden en een gewicht van 60 kg bereiken. Zij zijn in hun jeugd vrouw en bereiken het man-stadium tussen 9-12 jaar (zie ook verder bij tandbaarzen). De bruine zeebaars dreigde uit te sterven langs de kusten van de Middellandse Zee, mede door het feit dat hij makkelijk te vangen was door beroeps- en sportvissers, dit omdat de vissoort niet erg schuw is tegenover mensen. Ook was zijn vlees een geliefd onderdeel van menukaarten. Door een verbod om op deze vis met een harpoen of vishaak te jagen is hun aantal in Frankrijk in de afgelopen 20 jaar weer flink toegenomen.[1]
| Bronnen, noten en/of referenties |