Gebruiker:De Geo/nog aan te maken gronden
Splitsen in Zwarte beekeerdgronden en Bruine beekeerdgronden
| De Geo/nog aan te maken gronden | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Orde | eerdgronden | |||
| Suborde | hydro-eerdgronden | |||
| Groep | hydro-zandeerdgronden | |||
| Subgroep | bruine beekeerdgronden | |||
| ||||
| De Geo/nog aan te maken gronden | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Orde | eerdgronden | |||
| Suborde | hydroeerdgronden | |||
| Groep | hydro-zandeerdgronden | |||
| Subgroep | zwarte beekeerdgronden | |||
| ||||
Beekeerdgronden zijn zand-eerdgronden die meestal voorkomen in beekdalen. De beekeerdgronden behoren binnen de Nederlandse bodemclassificatie tot de hydro-zandeerdgronden. De bodem bestaat uit een voedselrijke humuslaag die overgaat in een voedselarme laag van dekzand. Beekeerdgrond komt voor in gebieden met een fluctuerende grondwaterstand. In de bodem treedt daardoor oxidatie op. Beekeerdgronden wordt als verzamelnaam gebruikt voor de zwarte- en de bruine beekeerdgronden. Wanneer men het over beekeerdgronden heeft kan het over zowel bruine als zwarte beekeerdgronden gaan.
- Zwarte beekeerdgronden: Deze grondsoort komt voor in de lage zandgronden die uit het Pleistoceen stammen. Doordat de grondsoort voorkomt in beekdalen bevat de grond een laag klei. De A-horizont is zwart van kleur en vertoont tekenen van oxidatie door de fluctuerende grondwaterstand.
- Bruine beekeerdgronden: De A-horizont van deze grondsoort is bruin gekleurd en bevat sporen van kleeig leem. De A-horizont is tussen de 25 en 40 centimeter dik. De oude naam voor de grondsoort is bruine gleygrond.
Het verschil tussen de bruine- en de zwarte beekeerdgronden zit in de kleur van de A-horizont. Tevens vertoont de zwarte beekeerdgrond meer tekenen van oxidatie dan de bruine beekeerdgrond maar de bruine beekeerdgrond bevat echter wel weer sporen van leem.
- Bakker, H. de en J. Schelling, 1989 - 2e gew. druk bewerkt door J. Brus en C. van Wallenburg. Systeem voor de bodemclassificatie voor Nederland, de hogere niveaus. Pudoc, Wageningen. [1]
· 
· 
Splitsen in Zwarte enkeerdgronden en Bruine enkeerdgronden
| De Geo/nog aan te maken gronden | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Orde | eerdgronden | |||
| Suborde | dikke eerdgronden | |||
| Groep | enkeerdgronden | |||
| Subgroep | zwarte enkeerdgronden | |||
| ||||
| De Geo/nog aan te maken gronden | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Orde | eerdgronden | |||
| Suborde | dikke eerdgronden | |||
| Groep | enkeerdgronden | |||
| Subgroep | bruine enkeerdgronden | |||
| ||||
Enkeerdgronden bestaan uit een humusrijke bruingekleurde laag grond, het esdek, van ten minste vijftig centimeter dik. In de Nederlandse bodemclassificatie vallen enkeerdgronden onder de zogenaamde dikke eerdgronden. Deze bodemsoort komt voor in zandlandschappen die gevormd zijn in het Pleistoceen. Deze gronden zijn ontstaan door het potstalsysteem waarbij de grond werd bemest met dierlijke mest en plaggen.[1] In enkeerdgronden wortelen planten tot de C-horizont die van 0 tot 80- centimeter diepte begint.
De enkeerdgronden kunnen onderverdeeld worden in de bruine enkeerdgronden en de zwarte enkeerdgronden.
- Zwarte enkeerdgronden: ontstaan door het gebruik van heideplaggen binnen het potstalsysteem[2]. De A-horizont heeft minstens een dikte van vijftig centimeter en heeft een zwarte kleur. De grond is kleiarm en bevat weinig tot geen sporen van leem.
- Bruine enkeerdgronden: ontstaan door het gebruik van bosstrooisel en graszoden binnen het potstalsysteem[2]. Deze komen voor op de zandruggen nabij beekdalen. Het bodemprofiel bevat sporen van zand. De bruine enkeerdgronden bevatten sporen van zand en leem. De grondsoort heeft een A-horizont van minstens 50 centimeter.
De potentieel natuurlijke vegetatie van de zwarte enkeerdgronden bestaat uit wintereiken-beukenbos en nat elzen-eikenbos. Ditzelfde geld voor de bruine enkeerdgronden. De Griestgras-Beukenbossen worden bij de bruine enkeerdgronden ook tot de potentieel natuurlijke vegetatie gerekend.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Literatuur
- Berendsen (2008). Landschap in delen: overzicht van de geofactoren, van Gorkum: Assen
- Wageningen Universiteit De Bakker, De subgroepen van het systeem van bodemclassificatie in Nederland
- van der Werf (1991). Natuurbeheer in Nederland deel 5: Bosgemeenschappen, Pudoc: Wageningen
- Locher en De Bakker (1990). Bodemkunde van Nederland deel 1: algemene bodemkunde, Malberg: Den Bosch
Referenties
- ↑ Wageningen Universiteit Marthijn Sonneveld en Toine Jongmans De enkeerdgrond:de meest kenmerkende bodem van Nederland
- ↑ a b Berendsen, H.J.A. (2005). Landschappelijk Nederland: de fysisch-geografische regio's. Uitgeverij Van Gorcum, pp. 247. Geraadpleegd op 11-02-2017.
· ·