Michel Portal

Michel Portal
	Portal Michel in 2006
Algemene informatie
Geboren	Bayonne, 27 november 1937
Geboorteplaats	Bayonne
Land	Frankrijk
Werk
Genre(s)	klassiek, jazz
Beroep	muzikant, componist
Instrument(en)	klarinet, saxofoon, basklarinet, bandoneon
	(en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Michel Portal (Bayonne, 27 november 1937)^[1] is een Franse muzikant (klarinet, saxofoon, basklarinet, bandoneon^[2]) en componist. Als een 'allround muzikant die op veel stilistische bruiloften danst' (Ekkehard Jost), ontpopt hij zich zowel in de jazz als als klassieke solist en met ensembles van nieuwe muziek. Als basklarinettist zorgde hij voor belangrijke stilistische en technische impulsen.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Portal, die opgroeide met Baskische folklore (zijn grootvader leidde een fanfare), leerde klarinet vanaf 6-jarige leeftijd. Tijdens zijn schooltijd was hij enthousiast over jazz, maar voltooide hij een klassieke opleiding tot klarinettist. Hij voltooide zijn instrumentale studie aan het conservatorium van Parijs met een eerste prijs in 1958. Aan het begin van zijn muzikale carrière legde Portal zich toe op klassieke muziek en hedendaagse Europese concertmuziek. Vanaf 1967 maakte hij deel uit van het ensemble Musique Vivante (inclusief grensverleggende interpretaties door Luciano Berio, Pierre Boulez en Karlheinz Stockhausen).Bovendien wijdde hij zich o.a. als metgezel van Édith Piaf ook op populaire muziek. Getriggerd door een concert van Dizzy Gillespie, verdiepte hij zijn voorkeur voor jazz vanaf het midden van de jaren 1960. Hij speelde basklarinet en altsaxofoon met o.a. Jef Gilson, François Tusques^[3], Jean-Luc Ponty en André Hodeir^[4]. De bandoneon werd later toegevoegd (voor het eerst gehoord in Mauricio Kagels^[5] Exotica). Sinds het begin van de jaren 1970 was hij een van de prominente vertegenwoordigers van de Franse freejazz. Met componist en trombonist Vinko Globokar, Jean-Pierre Drouet^[6] en Carlos Roqué Alsina^[7] was hij medeoprichter van het improvisatiekwartet New Phonic Art^[8].

Portal breidde zijn muzikale kennis uit door internationale muzikale contacten. Hij zette zijn samenwerking voort met Joachim Kühn, die in de jaren 1960 begon en speelde ook met musici als Anthony Braxton, Jack DeJohnette, Daniel Humair, Barre Phillips, John Surman, Bernard Lubat, Dave Liebman, Louis Sclavis, Nguyên Lê en Vernon Reid. Hij werkte in duo's met accordeonist Richard Galliano en pianist Martial Solal en sinds 2009 met Yaron Herman. Sinds 1975 schreef Michel Portal ook tal van filmmuziek en is nog steeds actief als vertolker van nieuwe muziek en klassieke klarinetconcerten.

Prijzen en onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

1959: Conservatoire Supérieur de Paris
1963: Concours International de Genève et du Jubilé Suisse
1968: Prix Django Reinhardt
1983: Grand Prix International de la Musique

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

1966: André Hodeir: Anna Livia Plurabelle
1969: Our Meanings and Our Feelings; Karlheinz Stockhausen: Aus den sieben Tagen
1970: Alan Silva en het Celestrial Communication Orchestra: Seasons; Mauricio Kagel: Exotica
1971: Splendid Yzlment; New Phonic Art
1972: Michel Portal Unit: A Chateauvallon – No, No But It May Be (met Bernard Vitet, Beb Guérin, Léon Francioli, Pierre Favre, Tamia)
1974/1981: L'ombre rouge (met Louis Sclavis, Christian Escoudé, Joseph Dejean, Claude Barthélémy, Daniel Humair e.a.)
1976: Chateauvallon '76 (met Léon Francioli, Beb Guérin, Bernard Lubat)
1979: Dejarmé Solo (solo)
1987: Turbulence (met Harry Pepl, Andy Emler, André Cecarelli e.a.); Men's Land
1988: Portal/Kühn/Humair/Solal/Jenny-Clark/Ducret: 9-11 P.M. Town Hall (allen op drie nummers)
1991/1992: Any way
1994/1995: Musiques de Cinemas (met Juan José Mosalini, Doudou N’Diaye Rose, Ralph Towner e.a.)
1995: Michel Portal – Richard Galliano: Live
1997: Dockings (met Markus Stockhausen, Bojan Zulfikarpašić, Bruno Chevillon, Steve Swallow, Joey Baron)
2000: Michel Portal/Steven Kent/Mino Cinelu: Burundi
2001/2002: Minneapolis We Insist!
2004: Michel Portal – Richard Galliano: Concerts
2006: Birdwatcher (met Airto, Tony Hymas, Tony Malaby, François Moutin e.a.)
2016: Radar - Live at theater Gütersloh - Intuition (European jazz legends 07)
2017: Michel Portal & Quatuor Ebene: Eternal Stories (Erato Records), met Richard Héry, Xavier Tribolet, Streichquartett Quatuor Ébène
2021: MP84 (met Bojan Zulfikarpašić, Bruno Chevillon, Lander Gyselinck en Nils Wogram) - Label Bleu

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

1970: Hoa-Binh
1979: Écoute voir…
1979: Les chiens
1979: L'adoption
1980: Un page d'Amour
1981: L'ombre rouge
1982: Le retour de Martin Guerre
1984: L'ennemi public n° 2
1986: Max mon amour
1987: Yeelen
1987: Le moine et la sorcière
1988: Milan noir
1988: Une histoire de vent
1988: Prisonnières
1988: Natalia
1988: En toute innocence
1989: Le train de Vienne
1989: Les enfants de desordre
1989: Die toten Fische
1989: Le diable en ville
1990: Angels
1990: Aventure de Catherine C.
1990: Dr. Petiot
1992: La peur
1992: Le retour de Casanova
1992: Poulets à l'amende
1993: Pour demain
1994: La machine
1994: Eugénie Grandet
1996: Le bel été 1914
1997: Buud Yam
1998: De gré ou de force
1998: Un fait divers
1999: C'est quoi la vie?
2000: La dette
2000: Aïe
2000: Passionnément
2002: L'enfant des lumières
2002: À cause d'un garçon
2003: Un fils de notre temps
2005: Jusqu'au bout
2006: Les aventuriers des mers du Sud
2010: Cigarettes et bas nylon

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

Wolf Kampmann (Hrsg.), unter Mitarbeit von Ekkehard Jost: Reclams Jazzlexikon. Reclam, Stuttgart 2003, ISBN 3-15-010528-5.
Martin Kunzler: Jazz-Lexikon. Band 2: M–Z (= rororo-Sachbuch. Bd. 16513). 2. Auflage. Rowohlt, Reinbek bei Hamburg 2004, ISBN 3-499-16513-9.
Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: Rough Guide Jazz. Der ultimative Führer zum Jazz. 1800 Bands und Künstler von den Anfängen bis heute. 2., erweiterte und aktualisierte Auflage. Metzler, Stuttgart/Weimar 2004, ISBN 3-476-01892-X, S. 547.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Michel Portal – MP85 - Jazzenzo. www.jazzenzo.nl. Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ bandoneon. www.argentijnsemuziek.info. Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ FRANCOIS TUSQUES - Forced Exposure. www.forcedexposure.com. Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ (en) The André Hodeir Jazz Reader. ISBN 978-0-472-06883-8. Gearchiveerd op 26 april 2021. Geraadpleegd op 26 april 2021.
↑ Kagel - Werken. Klassiekemuziek.tv (1 mei 2019). Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ (en) DROUET Jean-Pierre (1935). Centre de documentation de la musique contemporaine (17 januari 2013). Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ (en) ALSINA Carlos Roqué (1941). Centre de documentation de la musique contemporaine (2 maart 2011). Geraadpleegd op 26-04-2021.
↑ Avant Garde Project 8 New Phonic Art. dream.cs.bath.ac.uk. Geraadpleegd op 26-04-2021.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Michel Portal op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

[1] Michel Portal – MP85 - Jazzenzo. www.jazzenzo.nl. Geraadpleegd op 26-04-2021.

[2] . www.argentijnsemuziek.info. Geraadpleegd op 26-04-2021.

[3] FRANCOIS TUSQUES - Forced Exposure. www.forcedexposure.com. Geraadpleegd op 26-04-2021.

[4] (en) The André Hodeir Jazz Reader. ISBN 978-0-472-06883-8. Gearchiveerd op 26 april 2021. Geraadpleegd op 26 april 2021.

[5] Kagel - Werken. Klassiekemuziek.tv (1 mei 2019). Geraadpleegd op 26-04-2021.

[6] (en) DROUET Jean-Pierre (1935). Centre de documentation de la musique contemporaine (17 januari 2013). Geraadpleegd op 26-04-2021.

[7] (en) ALSINA Carlos Roqué (1941). Centre de documentation de la musique contemporaine (2 maart 2011). Geraadpleegd op 26-04-2021.

[8] Avant Garde Project 8 New Phonic Art. dream.cs.bath.ac.uk. Geraadpleegd op 26-04-2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]