Grand Prix-wegrace der Naties 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix des Nations 1982
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1982
Land Vlag van Italië Italië
Datum 30 mei 1982
Organisator FIM, FMI, Moto Club San Lorenzo Lugo di Romagna
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Franco Uncini
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Italië Franco Uncini
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
350 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van België Didier de Radiguès
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Italië Massimo Matteoni
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Massimo Matteoni
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Venezuela Iván Palazzese
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Derde Vlag van Italië Claudio Lusuardi

De Grand Prix-wegrace der Naties 1982 was vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1982. De races werden verreden op 30 mei 1982 op het Circuito Internazionale Santa Monica in Misano Adriatico.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Italië was de ziekenboeg al voor de start tamelijk vol: Suzuki miste Virginio Ferrari, Jack Middelburg en Loris Reggiani. Boet van Dulmen was herstellende van een hersenschudding en een gebroken pees in zijn vinger en Graziano Rossi raakte in de training geblesseerd. Zijn Yamaha OW 60 ging naar Marc Fontan. Sommigen startten ondanks hun blessures: Didier de Radiguès met een gebroken hiel, Ángel Nieto met een gekneusde rib en rugklachten en Richard Schlachter probeerde zich tevergeefs te kwalificeren met een gebroken pols. Ook Martin Wimmer had nog last van zijn val in Spanje. De kwalificatietrainingen waren al spannend, vooral die van de 500cc-klasse, waarin Franco Uncini, Freddie Spencer, Graeme Crosby, Marco Lucchinelli en Kenny Roberts binnen 0,5 seconden stonden. De organisatie liet alle (vijf) soloklassen starten en daarom begon het programma al om 10 uur 's ochtends met de 50cc-race.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks de nieuwe Yamaha OW 61, die hij al sinds de Oostenrijkse GP had, kon Kenny Roberts nog steeds de snelsten niet volgen. Marco Lucchinelli nam de leiding in de race, voor Freddie Spencer, Roberts, Franco Uncini en Barry Sheene. In de zesde ronde namen Uncini en Roberts de leiding over, maar Roberts moest Uncini laten gaan. Freddie Spencer reed de snelste ronde, maar kon Uncini ook niet meer bedreigen en werd tweede. Roberts werd nog gepasseerd door Graeme Crosby, die zijn slechte start had goedgemaakt. Lucchinelli werd slechts vijfde en Kork Ballington reed voor het eerst een redelijk resultaat met zijn Kawasaki KR 500 door zesde te worden.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 55:29.620 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda +12.720 2 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha +28.870 3 10
4 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +35.400 5 8
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda +48.560 4 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +1:07.040 8 5
7 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda +1:12.320 10 4
8 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki +1:13.410 7 3
9 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha +1 ronde 11 2
10 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +1 ronde 16 1
11 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Suzuki +1 ronde 18
12 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde 14
13 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki +1 ronde 20
14 Vlag van Italië Fabio Biliotti Suzuki +1 ronde 24
15 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki +2 ronden 21
16 Vlag van Italië Corrado Tuzii Suzuki +2 ronden 25
17 Vlag van Italië Edoardo Elias Yamaha +2 ronden 30
18 Vlag van Spanje Víctor Palomo Suzuki +2 ronden 28
19 Vlag van Italië Giovanni Pelletier Morbidelli +2 ronden 27
20 Vlag van Italië Raffaele Pasqual Yamaha +3 ronden 23
DNS Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha Blessure[1] 13
DNS Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki Blessure
DNS Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki Blessure
DNS Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki Blessure[2]
DNS Vlag van Nederland Jack Middelburg Ergon-Suzuki Infectie[3]
DNS Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki Isle of Man TT[4]
DNF Vlag van Duitsland Reinhold Roth Suzuki 26
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 15
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 19
DNF Vlag van Italië Giulio del Piano Suzuki 29
DNF Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki Val 22
DNF Vlag van Italië Guido Paci Yamaha Krukas 17
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha Ontsteking 6
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero Val 12
DNF Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 9

Top tien WK-tussenstand 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 48
Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 36
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 26
5 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda 22
6 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 18
7 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 16
8 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 15
9 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki 12
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 10
Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De twee trainingssnelsten in de 350cc-klasse, Didier de Radiguès en Massimo Matteoni, waren ook de snelsten in de race en maakten er een spannende wedstrijd van. Toni Mang kon het niet volgen en stelde zich tevreden met de vierde plaats. Een paar ronden voor het einde kreeg de Yamaha van Matteoni een kleine vastloper, waardoor Carlos Lavado hem passeerde en tweede werd. De meest spectaculaire finish was van "Kamikaze Gustl" Reiner, die via het gras finishte, waarbij hij zijn zesde plaats verspeelde aan Eric Saul, om honderd meter na de streep te vallen.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 51:22.110 1 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha +3.060 6 12
3 Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha +4.820 2 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +10.230 5 8
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +43.010 4 6
6 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha +47.580 3 5
7 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bimota-Yamaha +47.700 8 4
8 Vlag van Duitsland Herbert Hauf Kawasaki +57.680 3
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha +1:13.200 9 2
10 Vlag van Italië Attilio Riondato Bimota-Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Italië Marino Neri GR2 +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Wolfgang Von Muralt Bimota-Yamaha +1 ronde 10
13 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha +2 ronden
16 Vlag van Zwitserland Andy Berger Yamaha +3 ronden
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 7
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Koppeling 20
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Robinson Spondon-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki

Top tien WK-tussenstand 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 37
2 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 28
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 27
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 20
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 17
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 13
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 12
Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 10
Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-training leek het erop dat Toni Mang nog steeds niet goed overweg kon met zijn Kawasaki, want hij reed de elfde tijd. Didier de Radiguès, die zich met krukken of met een minibike moest voortbewegen, was tweede achter Massimo Matteoni. Hij had om zijn gebroken voet te sparen de schakeling van links naar rechts laten ombouwen. Mang maakte ook nog eens de slechtste start, waardoor hij als laatste vertrok, maar hij begon aan een felle inhaalrace. Carlos Lavado lag intussen op de eerste plaats, maar viel uit door een defecte ontsteking. Daardoor kwam Roland Freymond op kop, intussen al gevolgd door Mang, Christian Estrosi en Antonio Neto. Freymond en Mang maakten zich los en Mang besliste de race in zijn voordeel. Intussen had ook Jean-Louis Tournadre zich naar voren gevochten en dankzij zijn derde plaats behield hij de leiding in het kampioenschap.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 47:59.670 11 15
2 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA +0.950 6 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha +8.230 10 10
4 Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha +8.930 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod +9.090 5 6
6 Vlag van Italië Massimo Broccoli Yamaha +16.550 4 5
7 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Yamaha +33.820 4
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +34.200 3
9 Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha +37.500 8 2
10 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Kawasaki +42.260 9 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +45.980
12 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi Yamaha +57.100
13 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha +1:05.850
14 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki +1:08.020
15 Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha +1:12.100
16 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA
DNQ Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Ehrlich-Waddon-Rotax Blessure[5]
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Ehrlich-Waddon-Rotax
DNS Vlag van Frankrijk Thierry Espié[6] Pernod
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol Ontsteking in opwarmronde
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 1
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Motor 2
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 3
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Ontsteking 7
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Robinson Spondon-Yamaha
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Schakelpedaal 20

Top tien WK-tussenstand 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 37
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 25
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 20
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 15
5 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 13
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 10
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 8
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pier Paolo Bianchi had in de 125cc-klasse als snelste getraind, maar hij startte zeer slecht. De race werd aanvankelijk aangevoerd door Maurizio Vitali, gevolgd door Ángel Nieto, die aan zijn val met de 500cc-Honda in Spanje veel pijn had overgehouden. Nieto wist Vitali even te passeren, maar plotseling werden ze allebei ingehaald door Bianchi, die zijn achterstand had goedgemaakt en duidelijk sneller was. Om de vierde plaats vochten Ricardo Tormo en Hugo Vignetti, waardoor het erop leek dat Sanvenero met Bianchi, Tormo en Vignetti goede zaken ging toen. Bianchi ging op een zekere overwinning af, maar viel over een oliespoor en werd gepasseerd door Vitali en Nieto. Hij pakte zijn motor op en zette de achtervolging weer in. In de laatste ronde brak de krukas van Vitali, waardoor Nieto toch nog won. Bianchi werd tweede en Iván Palazzese werd derde. Vignetti werd vierde nadat ook de Sanvenero van Tormo stuk was gegaan. Nieto had zoveel pijn dat hij na de race door een ambulance moest worden afgevoerd.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 45:14.800 10 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero +25.740 1 12
3 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA +28.310 7 10
4 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA +30.840 6 8
5 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero +32.030 8 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +34.380 5 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +58.180 4
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1:00.940 3
9 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1:01.090 2
10 Vlag van Italië Libero Piccirillo MBA +1:04.190 1
11 Vlag van Italië Roberto Ruosi MBA +1:40.750 9
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +1 ronde
13 Gerard Sanvenero +1 ronde
14 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA +1 ronde
16 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +1 ronde
18 Vlag van Spanje Andreas Sanches-Marin MBA +2 ronden
19 Vlag van Denemarken Per Larsen MBA +2 ronden
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Ontsteking 2
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 3
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA Krukas 4
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 26
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 36
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA
DNF Vlag van Italië Fausto Gresini MBA

Top tien WK-tussenstand 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 60
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 27
3 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 24
4 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 21
Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 20
Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
9 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 18
10 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 16

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger was in de training ruim 2 seconden sneller geweest dan Eugenio Lazzarini en het was dan ook een verrassing dat Lazzarini in de race gewoon kon volgen. In de achtste ronde liep de Garelli echter vast en had Dörflinger het rijk alleen. Achter hem reed Ricardo Tormo tamelijk eenzaam, maar daarachter was een gevecht bezig tussen Claudio Lusuardi en Giuseppe Ascareggi, dat door Lusuardi werd gewonnen. Toen Tormo te dichtbij kwam gaf Dörflinger wat gas bij, waardoor Tormo twijfelde of de Kreidler van Dörflinger wel aan de reglementen voldeed. Hij diende een protest in, maar de motor bleek exact 49,6 cc te meten.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 38:39.410 1 15
2 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco +3.390 3 12
3 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa +48.300 7 10
4 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli +48.940 4 8
5 Vlag van Italië Massimo de Lorenzi Minarelli +1:34.340 6
6 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs +1:36.500 5
7 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler +1:36.500 4
8 Vlag van Duitsland Hagen Klein Massa Real +1:43.900 3
9 Vlag van Italië Paolo Priori Paolucci +1 ronde 8 2
10 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler +1 ronde 1
11 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +1 ronde
12 Vlag van Italië Claudio Granata Kreidler +1 ronde
13 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +1 ronde
14 Vlag van België Chris Baert H.H. +2 ronden
15 Vlag van Italië Bruno Casadei Tomos +2 ronden
DNS Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler Vastloper in opwarmronde
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Drijfstang 2
DNF Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler Val 5
DNF Vlag van Spanje Jorge Martinez Bultaco 6
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco Koeling 9
DNF Vlag van Duitsland Reiner Scheidauer Kreidler 10
DNF Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler Motor[7] 18
DNF Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 20

Top tien WK-tussenstand 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 30
2 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 20
3 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli 14
4 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco 12
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 8
7 Vlag van Italië Massimo De Lorenzi Minarelli 6
8 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco 5
Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs
10 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 4
Vlag van Duitsland Hagen Klein Massa-Real
Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
TT Assen 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1981
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1983