Sonnet 30 is een van Shakespeares bekendste sonnetten. De spreker in het gedicht voelt zich depressief nu zijn vriend hem heeft verlaten, en hij denkt terug aan andere vrienden en vroegere geliefden die nu dood zijn.
When to the sessions of sweet silent thought
I summon up remembrance of things past,
I sigh the lack of many a thing I sought,
And with old woes new wail my dear time's waste:
Then can I drown an eye, unused to flow,
For precious friends hid in death's dateless night,
And weep afresh love's long since cancell'd woe,
And moan the expense of many a vanish'd sight:
Then can I grieve at grievances foregone,
And heavily from woe to woe tell o'er
The sad account of fore-bemoanèd moan,
Which I new pay as if not paid before.
