Grand Prix-wegrace van België 1966

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1966
Land Vlag van België België
Datum 3 juli 1966
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham
Derde Vlag van Australië Jack Ahearn
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch

De Grand Prix-wegrace van België 1966 was de vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1966. De races werden verreden op 3 juli 1966 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen de 250cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgische Grand Prix trok veel toeschouwers, temeer omdat in de trainingen veel ronderecords gesneuveld waren en er mooi weer was voorspeld. De 250cc-race werd ook onder zonnige omstandigheden verreden, maar de 500cc-race verregende. Toen de zijspanrace begon was een groot deel van het publiek al gevlucht voor de regen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De driecilinder van Giacomo Agostini was na Assen meteen naar Italië teruggebracht maar was niet op tijd klaar voor de Belgische Grand Prix. Agostini startte daar dus weer met de 500cc-viercilinder. De race werd even uitgesteld om de rijders de kans te geven hun bandenspanning wat te verlagen, want hoewel het bij de startstreep nog droog was, regende het vrij hard op de rest van het circuit. Agostini was het snelst weg, achterna gezeten door Mike Hailwood en Jim Redman, maar die laatste viel al in de eerste ronde, waarbij hij een arm brak. Na vijf ronden nam Hailwood de leiding over en begon zelfs weg te lopen van Agostini. In de elfde ronde vond Mike het echter mooi geweest. Het stortregende nog steeds en een groot aantal rijders had het al te gevaarlijk gevonden en was gestopt. Dat deed Hailwood ook door een defecte versnellingsbak, maar Agostini hield vol en had nu geen enkel probleem meer om de rest van het veld voor te blijven. Dit gaf ook de Britse machines weer een kans om op het podium te eindigen: Stuart Graham werd met een Matchless G50 tweede en Jack Ahearn werd met een Norton Manx derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:19"43'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless +1"48'4 6
3 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +2"06'1 4
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +5"06'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mawby Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless +1 ronde
10 Vlag van Australië Len Atlee Norton +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton +1 ronde
13 Vlag van Australië John Dodds Norton +2 ronden
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Matchless
Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Dave Lloyd Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Frankrijk Alain Barbaroux Norton
Vlag van Frankrijk Philippe Canoui Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Matchless Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Wales Norton Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Versnellingsbak
Vlag van Japan Toshio Fujii Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Val
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 20
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 15
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless 11
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ 4
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mawby Norton
10 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 1
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In België was al tijdens de trainingen het ene na het andere ronderecord gesneuveld en dat gebeurde ook tijdens de race. Phil Read was als snelste weg bij de start, gevolgd door Jim Redman, Mike Hailwood en Bill Ivy, die echter al snel terugviel. Er ontstond een geweldig gevecht tussen Read en Hailwood, die per ronde enkele malen van positie wisselden. In de zevende ronde wees Read in het voorbijgaan van de pit naar zijn voorrem en inderdaad was de strijd toen gestreden. Hailwood bouwde een kleine voorsprong op en finishte met 11 seconden voorsprong. Redman werd op flinke achterstand gereden, maar pakte toch de derde plaats.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 38"40'5 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +11'0 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +23'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +1"56'9 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha +2"11'7 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +2"43'4 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Australië Len Atlee Cotton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Frankrijk Daniel Lhéraud Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley Bultaco-Villiers
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Royal Enfield
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 40
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 16
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 5
6 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 4
7 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
9 Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna 2
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Yamaha
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start van de zijspanklasse in België was een groot deel van het publiek al vertrokken, gevlucht voor de hevige stortbuien tijdens de 500cc-race. Op de nog natte baan startte Max Deubel als snelste, maar nog voor het verstrijken van de eerste ronde had Fritz Scheidegger de koppositie overgenomen om hem niet meer af te staan. Deubel moest nog een gevecht om de tweede plaats leveren tegen Georg Auerbacher/Wolfgang Kalauch die uiteindelijk slechts 0,4 seconden achter hem over de streep kwamen. De wereldtitel was hiermee beslist en Fritz Scheidegger/John Robinson waren de nieuwe wereldkampioenen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 40"29'5 8
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW +3'7 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW +8'1 4
4 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Reinhold Mannischef BMW +29'5 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW +2"36'3 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerald Wood BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Steward en Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 24 (32)
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 18 (22)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW 12
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein en Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 10 (13)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Steward en Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison BMW 5
6 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW 4
7 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Reinhold Mannischef en Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 3
8 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 2
9 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 1
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerald Wood BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
TT Assen 1966
FIM wereldkampioenschap wegrace
18e seizoen (1966)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1966

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1965
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1967