Grand Prix-wegrace van België 1977

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1977
Officiële naam Grote Prijs van België voor Moto's/Grand Prix de Belgique des Motos
Land Vlag van België België
Datum 3 juli 1977
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Philippe Coulon
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Verenigde Staten Steve Baker
Derde Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Italië Mario Lega
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Derde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Snelste ronde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Tweede Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland

De Grand Prix-wegrace van België 1977 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1977. De race werd verreden op 3 juli 1977 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In België nam de organisatie een aantal vreemde beslissingen. Zeer tegen de zin van de rijders was het rennerskwartier overvol met mensen die daar niets te zoeken hadden. Er waren de laatste jaren al veel spullen uit het rennerskwartier gestolen, van gereedschappen en onderdelen tot complete motorfietsen en de monteurs konden hun werk nauwelijks doen. De coureurs, die toch ruim 120.000 toeschouwers hadden aangetrokken, moesten betalen voor het gebruik van de toiletten.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race had Wil Hartog opnieuw een zeer goede start. Vanaf de dertiende startplaats vertrok hij samen met Barry Sheene als snelste en tijdens de eerste ronde wist hij zelfs uit de slipstream van Sheene te kruipen en de leiding te nemen. Hij hield het precies een ronde vol, toen passeerden zowel Sheene als Alan North en Teuvo Länsivuori hem. In de derde ronde reed Michel Rougerie weer aan kop en uiteindelijk ontstond er een duel tussen Rougerie en Sheene. Rougerie viel echter uit waardoor Sheene relatief rustig naar de streep kon rijden. Intussen had hij wel een sensationeel ronderecord van 220,720 km/h gereden. Steve Baker had ook een inhaalrace gereden en werd tweede met een vernieuwde Yamaha, die volgens de geruchten nu vier aparte cilinders had in plaats van twee cilinderblokken (dat bleek later in het seizoen, toen er foto's konden worden genomen, niet zo te zijn). Pat Hennen won het gevecht om de derde plaats van Steve Parrish en Teuvo Länsivuori.

Uitslag van 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 38' 58" 5 15
2 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Yamaha +11" 3 12
3 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +14" 6 10
4 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +15" 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +17" 5 6
6 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +25" 8 5
7 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +33" 0 4
8 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +36" 8 3
9 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +1' 23" 5 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki +1' 23" 7 1
11 Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki +1' 32" 0
12 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +1' 44" 7
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Suzuki +2' 11" 7
14 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Les van Breda Suzuki +2' 24" 8
15 Vlag van Duitsland Harald Merkl Yamaha +2' 27" 0
16 Vlag van Duitsland Hans-Otto Buteneth Yamaha +3' 06" 4
17 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki +3' 13" 4
18 Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki +3' 31" 8
19 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki +3' 32" 9
20 Vlag van Duitsland Franz Heller Suzuki +3' 42" 7
21 Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki +1 ronde
22 Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki +2 ronden
23 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +2 ronden
24 Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki +3 ronden
25 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Suzuki +3 ronden
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki
DNF Vlag van België Hervé Regout Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki
DNF Vlag van Nederland Kees van der Kruijs Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNQ Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNQ Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNQ Vlag van Denemarken Kaj Jensen Yamaha
DNQ Vlag van België Albert Debouny Yamaha
DNQ Vlag van België Guy de Waele Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In België had ook Walter Villa het Bakker-frame en hij trainde als snelste, maar hij vertrok als voorlaatste. Aan de kop bleef een grote groep bij elkaar, maar na twee ronden zat Walter Villa er al bij. In de vierde ronde reed Takazumi Katayama nog op kop, maar in de vijfde ronde nam Villa het al over. Villa won dus alsnog, Katayama werd tweede en Mario Lega eindigde als derde. Paolo Pileri kreeg de zwarte vlag omdat hij geen gebruik had gemaakt van de opwarmronde.

Uitslag van 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Bimota-Harley-Davidson 41' 24" 9 15
2 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +19" 2 12
3 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +27" 2 10
4 Vlag van Japan Masahiro Wada Kawasaki +39" 2 8
5 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +43" 3 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +55" 0 5
7 Vlag van Italië Franco Uncini Bakker-Harley-Davidson +58" 0 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 04" 5 3
9 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 12" 2 2
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +1' 12" 7 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki +1' 12" 9
12 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Meilland Yamaha +1' 13" 1
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1' 22" 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki +1' 41" 3
15 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha +1' 45" 6
16 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Yamaha +1' 46" 4
17 Vlag van Duitsland Walter Hoffmann Yamaha +1' 54" 7
18 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 57" 5
19 Vlag van België Olivier Liegeois Yamaha +1' 57" 7
20 Vlag van Zweden Sven Andersson Yamaha +1' 58" 3
21 Vlag van België Yves de Kimpe Yamaha +2' 01" 5
22 Vlag van Frankrijk Armand Gras Yamaha +2' 06" 1
23 Vlag van België Roger Kockelmann Yamaha +2' 13" 5
24 Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha +2' 50" 1
25 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Roland Faesser Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DSQ Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli Zwarte vlag
DNQ Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki
DNQ Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNQ Vlag van Nederland Kees van der Kruijs Yamaha
DNQ Vlag van Nederland Jan Huberts Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In België was de 125cc-klasse eindelijk weer eens spannend. Ángel Nieto kon Pier Paolo Bianchi nu wel degelijk volgen en samen vochten ze tien ronden lang aan de leiding. Nadat Harald Bartol gevallen was nam Toni Mang de derde plaats over en hij werd niet meer bedreigd. Aan de kop bleef het echter spannend tot vlak voor de finish, toen Nieto te veel risico nam en in zijn val ook Bianchi raakte. Bianchi raakte op zijn beurt de planken langs de baan en stond omgekeerd, maar wist zijn machine bliksemsnel om te keren en langs Nieto naar de streep te rijden. Nieto werd wel nog tweede.

Uitslag van 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 44' 22" 9 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco +13" 6 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli +26" 7 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +33" 7 8
5 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Morbidelli +1' 11" 3 6
6 Vlag van Italië Ermanno Giuliano Morbidelli +1' 18" 2 5
7 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +1' 25" 5 4
8 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +1' 25" 9 3
9 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli +1' 37" 4 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 38" 6 1
11 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli +1' 39" 5
12 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +1' 40" 1
13 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +2' 05" 7
14 Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer DRS +2' 06" 3
15 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +2' 17" 3
16 Vlag van Nederland Peter van Niel Morbidelli +2' 55" 5
17 Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli +3' 01" 9
18 Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli +3' 02" 2
19 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli +3' 11" 2
20 Vlag van Duitsland Alfred Schmid Morbidelli +3' 16" 8
21 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli +1 ronde
22 Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli +1 ronde
23 H. Guilleardo Morbidelli +1 ronde
24 Vlag van Zwitserland Marc-Antoine Constantin Morbidelli +1 ronde
25 Vlag van België Fredo de Braey Honda +2 ronden
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli val
DNF Vlag van Duitsland Horst Seel Seel
DNF Vlag van Zwitserland Ernst Stammbach Malanca
DNF Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Hagen Klein Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Morbidelli
DNF Vlag van België Freddy Blaise Yamaha
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Morbidelli
DNS Vlag van Nederland Jan Huberts Morbidelli blessure[1]

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks het feit dat Herbert Rittberger in Assen vóór Eugenio Lazzarini was geëindigd, had die laatste nog een betere kans op de wereldtitel. In Spa-Francorchamps reed Rittberger daarom in dienst van zijn teamgenoot. Hij leidde het grootste deel van de race maar liet de overwinning aan Rittberger, terwijl hij Ángel Nieto op de derde plaats wist te houden. Nieto was teruggevallen van de eerste plaats door een losgeschoten kabeltje, dat hij weliswaar rijdend wist te herstellen, maar toen lag hij inmiddels zesde. Om extra steun aan Rittberger te verlenen kregen ook Stefan Dörflinger en Julien van Zeebroeck een snel motorblok van Van Veen.

Uitslag van 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler 31' 12" 2 15
2 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler +0" 5 12
3 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco +10" 4 10
4 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco +30" 8 8
5 Vlag van België Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler +54" 8 6
6 Vlag van Zwitserland Rudolf Kunz Kreidler +1' 19" 0 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF +1' 38" 5 4
8 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramon Gali Derbi +1' 38" 7 3
9 Vlag van België Charles Dumont Kreidler +1' 49" 9 2
10 Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler +1' 51" 0 1
11 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +1' 52" 8
12 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler +1' 53" 3
13 Vlag van Nederland Juup Bosman Kreidler +1' 53" 8
14 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +2' 07" 1
15 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler +2' 11" 5
16 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler +2' 29" 0
17 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler +2' 40" 3
18 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler +2' 40" 7
19 Vlag van België Guido Delys Kreidler +2' 55" 4
20 Vlag van België Guy Muyters Kreidler +3' 14" 0
21 Vlag van Frankrijk Daniel Corvi Kreidler +3' 14" 4
22 Vlag van België Chris Baert Kreidler +3' 28" 4
23 Vlag van Nederland Wim van Beek Kreidler +3' 30" 8
24 Vlag van België Marcel Vandesteene Kreidler +4' 02" 9
25 Vlag van België Robert Evrard Kreidler +4' 09" 0
26 Vlag van Frankrijk Christian Santini Kreidler +6' 16" 3
27 Vlag van Noorwegen Ove Skifjeld Kreidler +1 ronde
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler
DNF Vlag van Nederland Hans Knoppers Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Benjamin Laurent Kreidler
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Armando Lopes Derbi
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco
DNF Vlag van België Pierre Dumont Kreidler
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Van de tien ronden die er in België gereden moesten worden lagen Rolf Steinhausen en Wolfgang Kalauch er negen aan de leiding. Pas in de slotfase kwamen Werner Schwärzel/Andreas Huber voorbij. Zij hadden tot dat moment gevochten met Rolf Biland/Kenneth Williams, maar die vielen uit door afgebroken bouten in de cilinderkop. George O'Dell/Cliff Holland finishten als derde.

Uitslag van zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath 42' 52" 0 15
2 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha +21" 5 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Seymaz-Yamaha +58" 8 10
4 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Per-Erik Wickström Windle-Yamaha +1' 05" 0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Skeels Windle-Yamaha +1' 26" 0 6
6 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Schmid-Yamaha +1' 27" 7 5
7 Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Jan Smit König +1' 57" 5 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Windle-Suzuki +2' 54" 6 3
9 Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Bernd Grube Yamaha +3' 19" 1 2
10 Vlag van Duitsland Ted Jansen Vlag van Duitsland Erich Schmitz Colyam-Yamaha +3' 20" 1 1
11 Vlag van België Marc Alexandre Vlag van België Paul Gerard Kova-König +3' 46" 6
12 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Zwitserland Edouard Weber Seymaz-Yamaha +4' 13" 8
13 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn MKN-BMW +4' 21" 5
14 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg König +4' 37" 2
15 Vlag van Nederland Jaap Geerts Vlag van Nederland Jan van Veen König +1 ronde
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Gérard Lecorre GEP-Yamaha
Vorige race:
TT Assen 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1976
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1978