Sonnet 20 is een van de meest besproken sonnetten van William Shakespeare vanwege de vragen die het oproept over de aard van zijn seksualiteit. Binnen de 154 sonnetten behoort het tot de Fair Youth-groep, waarin de verteller zich tot een jongeman richt en hem aanmaant om zijn jeugd en schoonheid niet zo te verspillen. De sonnetten werden gepubliceerd in 1609, maar een aantal ervan werden waarschijnlijk jaren voordien geschreven.
A woman's face with nature's own hand painted,
Hast thou, the master mistress of my passion;
A woman's gentle heart, but not acquainted
With shifting change, as is false women's fashion:
An eye more bright than theirs, less false in rolling,
Gilding the object whereupon it gazeth;
A man in hue all hues in his controlling,
Which steals men's eyes and women's souls amazeth.
And for a woman wert thou first created;
Till Nature, as she wrought thee, fell a-doting,
And by addition me of thee defeated,
By adding one thing to my purpose nothing.
But since she prick'd thee out for women's pleasure,
Mine be thy love and thy love's use their treasure.
